Ο ΣΕΠΤΕΜΒΡΗΣ ΣΟΥ, ΜΑΜΑ ΜΟΥ

 

Της Νίνας Γεωργιάδου

 

Η μάνα μου ήταν Σεπτέμβρης.

Γεννήθηκε κάποιο Σεπτέμβρη του μεσοπόλεμου, ένα από τα οκτώ παιδιά του Νικόλα, του Μικρασιάτη ψαρά και της Καλλιόπης, που γιατροπόρεψε, με την καρδιά της για φάρμακο, φυματικούς και λεπρούς στην Παναγιά των Λουβών.

 

Το Σεπτέμβρη πάλι του ’43, την ώρα που έκαναν απόβαση οι Γερμανοί στην Ιταλοκρατούμενη Κάλυμνο, ταξίδευε παιδί στην προσφυγιά, με τη βάρκα του πατέρα της, από την Κάλυμνο στα Τσατάλια και το Μπουντρούμι κι από κει για Κύπρο και Παλαιστίνη.

 

Μια νύχτα του Σεπτέμβρη του 1967, η μάνα μου, με τη Λαμπρινή κι εμένα, σε κατάσταση παιδικής νυχτερινής έξαψης, κουβαλήσαμε όσα βιβλία άντεξαν τα χέρια μας, απ’ τη Δημοτική Βιβλιοθήκη της Αστυπαλιάς στην Κατώα, να μη γίνουν παρανάλωμα στην πυρά που έστησαν τα τσιράκια της δικτατορίας στην πλατεία.

Κάθε Σεπτέμβρη μπάλωνε τις σχολικές μας ποδιές, λεύκαινε, με λουλάκι, τους άσπρους σχολικούς γιακάδες, έβαφε κάτασπρα τα πεταλωμένα μας παπούτσια και πράσινα τα τραπέζια του σχολικού συσσίτιου.

 

Αγόραζε όσα βιβλία άντεχε ο χάσικος μισθός της δασκάλας.

 

- Το τέλειωσες αυτό που σου 'δωσα;

- Όχι ακόμα, μαμά γιατί με κάνει και κλαίω.

- Δεν πειράζει, καθαρίζουν τα μάτια. Βιάσου γιατί θα μου το διηγηθείς το άλλο Σάββατο.

 

Τα φερε η ζωή και πάλι το Σεπτέμβρη του 2018, η μάνα μου έφυγε για πάντα.

 

Κι όπως δεν ήταν φτιαγμένη από χώμα, δεν ξαναγύρισε σ' αυτό.

Έγινε αυτό που ήταν πάντα.

Ξύλινα ράφια, να κάθονται πάνω τα βιβλία, να ξεκουράζονται, όπως τα χελιδόνια στα ηλεκτροφόρα σύρματα και να κλείνουν πάλι μέσα τους όσους καημούς αναδεύουν τα φυλλομετρήματά τους ώσπου να ξαναβρούν τη ζέστη καινούργιων ανθρώπινων χεριών.