Θυμωμένος μου ήρθες απόψε
Θυμωμένος για μένα πολύ
μα εγώ φταίξιμο φως μου δεν έχω
παρά έχω αγάπη χρυσή
Για θυμήσου καθόμασταν μόνοι
Στου χωριού μας τη βρύση τα δυο
Τα νερά τα κρυστάλλινα τρέχαν
Και κοιμόνταν βαθιά το χωριό
Το φεγγάρι μας έκανε κύκλους
Πόσο μοιάζαμε φως μου τα δυο
Και μας έλεγε κάνετε χάδια
Και θα γίνομαι πιο λαμπερό
[Αγγελέ μου δε θέλω να κλάψεις
Αγγελέ μου δε θέλω να κλαις
Παρά να ΄ρθεις στο μνήμα μου ΄πάνω
Και τα τραγούδια του έρως να λες.]
Αυτή η κερκυραϊκή καντάδα ξεχειλίζει από αγνή, ανιδιοτελή αγάπη και συνδέεται με μια πολύ πικρή ιστορία. Σύμφωνα με τον θρύλο στις Βουνιατάδες μια νέα τρελά ερωτευμένη αυτοκτόνησε πέφτοντας στην αλεστική (ελαιοτριβείο) του χωριού, γιατί δεν την ήθελαν οι γονείς του αγαπημένου τους . Η τέταρτη στροφή δεν τραγουδιέται. Σύμφωνα με μια άποψη οι Κερκυραίοι, λόγω του εύθυμου χαρακτήρα τους, δεν ήθελαν να τραγουδούν τόσο θλιβερούς στίχους. Η καντάδα αυτή είναι από τις πιο αγαπημένες στα Επτάνησα και ιδιαίτερα στη Ζάκυνθο.
ΓΚΚ