Βεβήλωσαν το άγαλμα του Κώστα Γεωργάκη στην πλατεία Γεωργάκη στην Κέρκυρα, «άγνωστοι» πετώντας μπογιές. Ο κερκυραίος φοιτητής που αυτοπυρπολήθηκε στις 19 Σεπτεμβρίου 1970 στη Γένοβα, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για το στρατιωτικό καθεστώς της Ελλάδας και έγινε σύμβολο του αντιδικτατορικού αγώνα. Δεν είναι τυχαίο ότι το συμβάν αυτό συμπίπτει με γεγονότα, όπως οι επιθέσεις των ακροδεξιών στα ΕΠΑΛ της Σταυρούπολης της Θεσσαλονίκης. Ένα περίπου χρόνο μετά την καταδίκη της εγκληματικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής και οι φασίστες ήδη προσπαθούν να ξαναβγούν στην επιφάνεια, μέσα από το ζήτημα που αφορά τους εμβολιασμούς, τους μαθητικούς αγώνες για να προωθήσουν τις αντιλήψεις της μισαλλοδοξίας, του εθνικισμού και του ρατσισμού. Τα συγχαρητήρια νεοναζιστικής οργάνωσης Χρυσής Αυγής σε όσους χτυπούσαν και μαχαίρωναν στη Σταυρούπολη δεν αφήνουν καμία αμφιβολία για τις μεθοδεύσεις και τους στόχους τους.
Από την άλλη η φετινή επέτειος από τη θυσία του Κώστα Γεωργάκη δε συγκίνησε τις αρμόδιες δημοτικές και περιφερειακές αρχές. Καθόλου τυχαίο. Ο Κώστας Γεωργάκης σύμβολο του αγώνα ενάντια στη δικτατορία ενοχλεί …
Η αυτοθυσία του Κ. Γεωργάκη
Δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά από το να σκέφτομαι και να ενεργώ σαν ελεύθερο άτομο
Κώστας Γεωργάκης
Τα ξημερώματα της 19ης Σεπτεμβρίου 1970, η ομάδα οδοκαθαριστών που καθάριζε την πλατεία Ματεότι, στη Γένοβα, βρέθηκε μπροστά σε μια εικόνα που έμελλε να αποτελέσει την αρχή της διεθνούς αντίδρασης για τη χούντα στην Ελλάδα. Ένας νέος, τυλιγμένος στις φλόγες, έτρεχε μπροστά από το δικαστικό μέγαρο και φώναζε «Ζήτω η Ελλάδα, κάτω η δικτατορία». Αρνήθηκε την βοήθειά τους και πέθανε εννιά ώρες αργότερα, στο κοντινό νοσοκομείο.
Ο Κ. Γεωργάκης από την πρώτη στιγμή κατήγγειλε το καθεστώς και τις πρακτικές του. Τρεις μήνες πριν την αυτοκτονία του, αποκάλυψε ανώνυμα σε γενοβέζικο περιοδικό ότι άνθρωποι της Χούντας είχαν παρεισφρύσει στις ελληνικές φοιτητικές οργανώσεις στην Ιταλία. Λίγο καιρό αργότερα, δέχτηκε επίθεση από παρακρατικούς και, παρότι ενεργός φοιτητής, είχε πρόβλημα με την αναβολή της στρατιωτικής του θητείας. Παράλληλα, η οικογένειά του στην Κέρκυρα δεχόταν και αυτή τις πιέσεις του καθεστώτος.
«Συγχώρεσε με γι' αυτό που έκανα και μην κλάψεις. Ο γιος σου δεν είναι ήρωας. Είναι άνθρωπος, όπως όλοι οι άλλοι, ίσως λίγο πιο φοβισμένος (...) Δεν θέλω να μπείτε σε κίνδυνο από τις πράξεις μου, αλλά δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά, παρά να σκέφτομαι και να ενεργώ σαν ελεύθερο άτομο», γράφει ο ίδιος στο γράμμα του. Η κηδεία του έγινε στην Γένοβα στις 23 Σεπτεμβρίου.
Επικαλούμενη λόγους ασφαλείας και φοβούμενη πως μια τελετή στην μνήμη του θα γινόταν αφορμή για συλλαλητήριο, η Χούντα καθυστέρησε τέσσερις μήνες την επιστροφή της σωρού του. Στις 18 Ιανουαρίου του 1971, μέσα σε άκρα μυστικότητα έφτασε στην ιδιαίτερη πατρίδα του και τελικά θάφτηκε στο Α' δημοτικό Νεκροταφείο. Η θυσία του αναγνωρίστηκε στην Μεταπολίτευση, μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας. Στην Κέρκυρα υπάρχει πλατεία με το όνομά του και τον αδριάντα του.
Το 1996 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Κωνσταντίνος το βιβλίο του Κωνσταντίνου Παπούτση «Το μεγάλο ΝΑΙ – Υπόθεση Κώστα Γεωργάκη».
Οι φωτό της φίλης Ν Κ από το FACEBOOK