+ Αρης Σκιαδόπουλος ( 1946- 2021)
Ανάμεσα στα χιλιάδες θύματα του κορωνοϊού στη χώρα μας και ο δημοσιογράφος Αρης Σκιαδόπουλος. Έφυγε παραμονή της 25ης Μαρτίου. Αν και εργάστηκε σε πολλές εφημερίδες και περιοδικά και υπηρέτησε τη δημοσιογραφία με εντιμότητα και συνέπεια, οι συνάδελφοί του ελάχιστα αναφέρθηκαν στην προσωπικότητά του. Έφυγε μέσα στη φοβερή ερημία …. των ΜΜΕ.
Ο Αρης Σκιαδόπουλος γράφει για τον «Ημεροδρόμο»
Να συστηθώ.
Δηλώνω Κομμουνιστής.
Δεν είμαι μέλος και δεν έχω ταυτότητα.
Δεν έθεσα υποψηφιότητα στην κρίση κανενός. Συνεπώς δεν κινδυνεύω να με διαγράψει κανείς.
Ψηφίζω ΚΚΕ και θα ψηφίζω με δική μου επιλογή και με βάση τις δικές μου αξιακές αρχές
.Θα μπορούσα να μην έχω και δελτίο ταυτότητας που να βεβαιώνει ότι είμαι Έλληνας γιατί έτσι κι αλλιώς Ελληνας εγεννήθην.
Όπως επίσης ότι ανήκω στο αρσενικό γένος δίχως ν” απαιτείται ιατρική βεβαίωση που να το πιστοποιεί..
Στο ψηφιδωτό τής μνήμης μου έχουν τη δική τους θέση, ο Τσε, ο Ζαχαριάδης, ο Βελουχιώτης, ο Πλουμπίδης, ο Κώστας ο Κάππος, ο Λαμπράκης, ο Πετρουλας, ο Νίκος Καρούζος, ο Μιχάλης Κατσαρός,ο Σεφέρης,ο Μαρξ,ο Χατζηδάκις, ο Βαμβακάρης, ο Τσαρούχης, ο Θεόφιλος, ο Κουν, ο Παπαδιαμάντης, ο Μίκης, οι Μπιτλς, ο Μαρκές, ο Πάμπλο κι ένα σωρό άλλοι…
Φωτοδότες του βίου μου. Καθένας, ένας φάρος που ορίζει μια στάση και μια πορεία.
Καθοδηγητής μου ο μπάρμπα Πάνος Καραβίας, ψαράς από το Μεσολόγγι. Πηγαινοερχόταν από εξορία σ” εξορία μ” ένα δισάκι έτοιμο πάντα στη γωνιά. Σ” ένα διάλειμμα απ” αυτά τα πηγαινέλα μούπε:
«Άν παιδί μου έχεις μέσα σου το αίσθημα δικαίου είναι μοιραίο να γίνεις Κομμουνιστής»…
Κι ήταν αρκετό αυτό.
Με μια πέννα βιοπορίστηκα και οδοιπόρησα εν τω βίω. Χωρίς ποτέ να θεωρήσω ότι ο δημοσιογράφος είναι τίποτα περισσότερο από έναν βιοπαλαιστή. Απλά αποτελεί πάντα το εφαλτήριο, τον αγωγό, απ” όπου αποκτά δημοσιότητα η αγωνία της κοινωνίας. Η πέννα μου δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια… σφεντόνα απέναντι στα θωρηκτά τής Εξουσίας..
Αυτή τη σφεντόνα ξαναπαίρνω μέσα απ´ αυτό εδώ το ταμπουράκι.
Είναι η μόνη που μου παρέχει τη δυνατότητα ν αντισταθώ σ αυτό το πολιτικό και αισθητικό τέλμα που καθημερινά προσβάλλει την νοημοσύνη μου και καταρρακώνει την πατρίδα μου.
Δεν καταδικάζω τη βία από όπου κι αν προέρχεται. Γιατί υπάρχει κι εκείνη η βία που αποτελεί συνθήκη ύπαρξης μιας κοινωνίας,απέναντι στη βία που την εξουθενώνει.
Στη βία που:
Οδηγεί χιλιάδες πατριωτάκια μου στην απόγνωση και στην αυτοκτονία.
Διώχνει βίαια από τη χώρα μου τα παιδιά της, τους επιστήμονες που είναι η προοπτική για το μέλλον.
Η με τα διδακτορικά στο χέρι, τους στέλνει σερβιτόρους σ” ανθρώπους τής νύχτας και σημαδεύει τούς γονιούς με κατάθλιψη.
Καταδικάζει σε θάνατο φτωχούς κι ανήμπορους.
Αναδεικνύει σε άρχουσα τάξη, λαθρέμπορους, χρεοφειλέτες και υπόδικους, πράξεων εγκληματικά ειδεχθών σε βάρος της πατρίδας και τής κοινωνίας.
Προάγει την μετριότητα σε αυθεντία και περιθωριοποιεί το όνειρο και τη δημιουργικότητα.
Μ αυτή τη σφεντόνα σημαδεύω τρυφηλά οπίσθια, γιατί κατάστηθα σημαδεύεις μόνο τα Αναστήματα.
Εκεί σημαδεύεις μόνο όσους νομίζουν πώς ομιλούν ενώ στην ουσία πέρδονται.
Και μελαγχολώ όταν σκέφτομαι ότι αυτός ο τόπος, που ανέδειξε Θερμοπύλες, Αρκάδια και Μεσολόγγια, σήμερα ασφυκτιά από τούς ασπάλακες που αφοδεύουν στα Ηρώα των νεκρών μου.
Καλώς σάς ηύρα..
Τάσος Σταυρόπουλος, φιλόλογος, πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Συνταξιούχων Εκπαιδευτικών.
