γράφει η Νίνα Γεωργιάδου

Η δεκάχρονη Παλαιστίνια έγραψε τη διαθήκη της και μετά χάθηκε, μέσα στον ορυμαγδό ενός ακόμη βομβαρδισμού από τους σιωναζί.

«Σε παρακαλώ μην κλαις για μένα, γιατί θα με στεναχωρούσε. Ελπίζω τα ρούχα μου να μπορούν να πάνε σε όσους τα έχουν ανάγκη και τα αξεσουάρ μου στους Rahaf, Lana και Batool. Τα κουτιά με χάντρες πρέπει να πάνε στον Batool. Όσο για το μηνιαίο επίδομα των 50 σέκελ, θέλω τα μισά να πάνε στο Ραχάφ και τα άλλα μισά στον Αχμάντ. Θα ήθελα ο Batool να έχει τα παιχνίδια μου. Τέλος, μη φωνάζεις στον αδερφό μου τον Αχμάντ. Παρακαλώ ακολουθήστε αυτές τις επιθυμίες.”

Δεν υπάρχουν πια λόγια. Όλα στεγνά και αφυδατωμένα.

Η βίαιη ανατροπή της φυσικής ροής στη ζωή, όπως το να εξωθείς ένα γερό παιδί, να περιμένει το θάνατό του, είναι ύβρις.

Η στήριξη των φονιάδων είναι ύβρις.

Ακόμη και η “ανέμελη” προσποίηση πως όλα αυτά δεν μας αφορούν, είναι ύβρις.

Και η Ύβρις ακολουθείται από τη Νέμεση.