Οι Αγωνιστικές Παρεμβάσεις Θεσσαλονίκηςτ με ανακοίνωσή τους τοποθετούνται στο θέμα της χειροδικίας εκ μέρους αναπληρωτή εκπαιδευτικού σε βάρος μαθήτριας καταγγέλλοντας μεταξύ άλλων τη στάση του Υπουργείου Παιδείας: "εξωφρενικά υποκριτική και προδήλως παράτυπη! Το Υπουργείο από πέρυσι και ενώ τα σχολεία ήταν κλειστά λόγω πανδημίας, βρήκε ευκαιρία να επιβάλλει νόμους εναντίον του δημόσιου σχολείου και των εκπαιδευτικών και παράλληλα βομβαρδίζει τους εκπαιδευτικούς με σωρεία εντολών, οδηγιών, εγκυκλίων, κραδαίνοντας απειλητικά την υποταγή στη “νομιμότητα”. Στην περίπτωση όμως του συγκεκριμένου περιστατικού δεν έκανε ούτε το στοιχειώδες. Δηλαδή να τηρήσει την προβλεπόμενη από την εκπαιδευτική νομοθεσία διαδικασία, με την κλήση του εκπαιδευτικού σε απολογία και τη διενέργεια ΕΔΕ. Είναι προφανής η επιδίωξή του να επιβάλει μια «νομιμότητα» στηριγμένη στο δίκαιο του ισχυρού και μόνο."

Αγωνιστικές Παρεμβάσεις Θεσσαλονίκης

Ψέματα, υποκρισία και ευθύνες…

Για τη βία στη σχολική ζωή και μια απόλυση χωρίς καν απολογία

Εδώ και χρόνια και με ιδιαίτερη ένταση τα τελευταία, οι εκπαιδευτικοί νιώθουν να γίνονται οι αποδιοπομπαίοι τράγοι για κάθε παθογένεια που εμφανίζεται στο σχολείο και απασχολεί τη δημόσια συζήτηση.

Ανάλογα αντιμετωπίστηκε και το θέμα της χειροδικίας εκ μέρους αναπληρωτή εκπαιδευτικού σε βάρος μαθήτριας και η με συνοπτικές διαδικασίες απόλυσή του. “Δεδομένη θεωρείται η απόλυση του εκπαιδευτικού που χειροδίκησε μετά την προβολή βίντεο ντοκουμέντο που προβλήθηκε στην εκπομπή...”, αποφάνθηκαν κανάλια, πρωτοσέλιδα και διαδικτυακά site “ενημέρωσης”. Πριν ακόμα αναλύσουν τις αιτίες, εξετάσουν όλες τις παραμέτρους, ελέγξουν όλους τους φορείς και τις ευθύνες τους για το περιστατικό, κατέληξαν σε ετυμηγορία για όσα συνέβησαν γύρω από την καταδικαστέα ασφαλώς πράξη χειροδικίας από την πλευρά του εκπαιδευτικού εναντίον μαθήτριας.

Όλοι αυτοί που πέφτουν από τα σύννεφα κάνουν πως δε βλέπουν τα φαινόμενα κανιβαλικής βίας που εμφανίζονται σε μια κοινωνία πολλαπλά χτυπημένη από την οικονομική και υγειονομική κρίση. Είναι οι ίδιοι που ανέχονται τις προσπάθειες σκοτεινών κύκλων να εγκατασταθεί η βία στα σχολεία, με χαρακτηριστική περίπτωση την ανοχή των ομάδων φασιστικής βίας στα ΕΠΑΛ Σταυρούπολης.

Με βίντεο κομμένο και ραμμένο στους επιδιωκόμενους σκοπούς, με ρεπορτάζ κατευθυνόμενο κυρίως στο συναίσθημα των τηλεθεατών, με πηχυαίους τίτλους αποπροσανατολιστικούς, αποδείχτηκε για άλλη μια φορά η συστηματική προσπάθεια της “τέταρτης εξουσίας”, που εναγκαλίζεται διαχρονικά την εξουσία εν γένει, να στοχοποιήσει για όποια παθογένεια εμφανίζεται στα σχολεία ως μοναδικούς υπεύθυνους τους εκπαιδευτικούς.

Η “ευαισθησία” και η ανησυχία των ΜΜΕ για την κατάσταση στα σχολεία εξανεμίζεται, όταν οι εκπαιδευτικοί καταγγέλλουν την τραγική έλλειψη μέσων και πόρων για τη λειτουργία των σχολείων, τις τραγικές κοινωνικές και μορφωτικές συνέπειες. Σπάνια ενδιαφέρονται τα κανάλια για το γεγονός ότι το ένα τρίτο των εκπαιδευτικών είναι κάθε χρόνο περιπλανώμενοι από τη μια άκρη της Ελλάδας, για την σχεδόν παντελή απουσία κάθε αντισταθμιστικού μέτρου ενίσχυσης των αδύναμων και κοινωνικά ευάλωτων μαθητών. Πολύ περισσότερο για τη μετατροπή του σχολείου σε εξεταστικό κάτεργο, αλλά και την αυξανόμενη διόγκωση του φαινομένου της “σχολικής άρνησης”.

Αντίστοιχη είναι και η στάση του Υπουργείου Παιδείας: εξωφρενικά υποκριτική και προδήλως παράτυπη! Το Υπουργείο από πέρυσι και ενώ τα σχολεία ήταν κλειστά λόγω πανδημίας, βρήκε ευκαιρία να επιβάλλει νόμους εναντίον του δημόσιου σχολείου και των εκπαιδευτικών και παράλληλα βομβαρδίζει τους εκπαιδευτικούς με σωρεία εντολών, οδηγιών, εγκυκλίων, κραδαίνοντας απειλητικά την υποταγή στη “νομιμότητα”.

Στην περίπτωση όμως του συγκεκριμένου περιστατικού δεν έκανε ούτε το στοιχειώδες. Δηλαδή να τηρήσει την προβλεπόμενη από την εκπαιδευτική νομοθεσία διαδικασία, με την κλήση του

εκπαιδευτικού σε απολογία και τη διενέργεια ΕΔΕ. Είναι προφανής η επιδίωξή του να επιβάλει μια «νομιμότητα» στηριγμένη στο δίκαιο του ισχυρού και μόνο.

Με τη στάση του αυτή το Υπουργείο πετυχαίνει και ένα ακόμη διπλό στόχο. Από τη μια, παρέχει κυριολεκτικά ασυλία στον καθένα να παρεμβαίνει στην εσωτερική λειτουργία του σχολείου, όπως έχει συμβεί πολλές φορές στο πρόσφατο παρελθόν με γονείς να εισβάλουν και να φτάνουν ακόμη και να χειροδικούν ενάντια σε εκπαιδευτικούς. Τα περιστατικά όπου εκπαιδευτικοί προπηλακίζονται, υβρίζονται ατιμωρητί, μέσα και έξω από το σχολείο πολλαπλασιάζονται τελευταία και ενισχύουν έτσι το φόβο στους ίδιους τους εκπαιδευτικούς, ο οποίος οδηγεί συνήθως είτε σε παραίτηση και υποταγή, είτε σε αδιαφορία.

Τέλος, είναι απογοητευτική και μοιάζει ένοχη η σιωπή της ηγεσίας της ομοσπονδίας που δεν τόλμησε να απαιτήσει ούτε το αυτονόητο, δηλαδή, να τηρηθεί η διαδικασία που προβλέπεται. Κυρίως όμως δεν απαίτησε να αναδειχτούν οι ιδιαίτερες, δύσκολες και πολυπαραγοντικές συνθήκες κάτω από τις οποίες τελείται το εκπαιδευτικό έργο. Δεν εκπλήσσει η στάση αυτών που υπονόμευσαν τον πιο ηρωικό αγώνα των τελευταίων χρόνων, αυτόν ενάντια στην αξιολόγηση. Και γι΄ αυτό είναι υπόλογοι.

Για άλλη μια φορά αναδεικνύεται η ανάγκη της συσπείρωσης γύρω από τις ΕΛΜΕ που αποτελούν την συλλογική μας έκφραση, ώστε με τις παρεμβάσεις και τις πρωτοβουλίες να στηρίζουν τους εκπαιδευτικούς και να συμβάλλουν στην ουσιαστική αντιμετώπιση των προβλημάτων της σχολικής ζωής. Όχι με μια στείρα συντεχνιακή προστασία στα λόγια, αλλά με μια μαχητική διεκδίκηση και υπεράσπιση του δημόσιου δωρεάν σχολείου και των εκπαιδευτικών.

Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, προφανώς και έχουν ευθύνη οι εκπαιδευτικοί, όχι όμως και κύρια αυτή που αναδεικνύουν τα ΜΜΕ. Πρώτιστα, ο εκπαιδευτικοί έχουν ευθύνη να μιλήσουν και να προβάλουν το όραμά τους για ένα σχολείο που βασικό στόχο θα έχει την ολόπλευρη μόρφωση κι όχι των αποσπασματικών γνώσεων και των δεξιοτήτων. Για ένα σχολείο της παιδαγωγικής ελευθερίας κι όχι του πειθαναγκασμού και της υποταγής, για ένα σχολείο της συλλογικής ευθύνης και όχι του διευθυντή-manager και των εκπαιδευτικών-εκτελεστών εντολών. Για ένα σχολείο του σεβασμού, της αλληλεγγύης και όχι των εξετάσεων, των ποινών και των εσωτερικών κανονισμών, για ένα σχολείο όχι του ανταγωνισμού και της κατηγοριοποίησης, αλλά της ισοτιμίας και της ισότητας, για ένα σχολείο που “θα εξασφαλίζει τις βέλτιστες συνθήκες ώστε οι εκπαιδευτικοί να προσλαμβάνουν το έργο τους με όρους ικανοποίησης”.

Δεν ξεχνάμε ότι σε συνθήκες κρίσης, με τα αλλεπάλληλα χτυπήματα στα λαϊκά στρώματα, το σχολείο και οι εκπαιδευτικοί ήταν από τα λίγα στηρίγματα των μαθητών και των οικογενειών τους. Να αντισταθούμε στη λογική ενός απρόσωπου σχολείου, ενός γραφειοκρατικού αναίσθητου εξεταστικού μηχανισμού που κατηγοριοποιεί και δίνει την ταμπέλα του «μη ανταγωνιστικού» και του αποτυχημένου. Η διάχυτη βία και την τυφλή οργή που περισσεύει στην κοινωνία, λειτουργούν βολικά για τα κέντρα εξουσίας ώστε να παροχετεύεται εκεί η λαϊκή δυσαρέσκεια. Ας αντιτάξουμε ένα σχολείο με ανθρωπιά, αλληλεγγύη, που θα παλεύει να προσφέρει όλη τη γνώση για όλα τα παιδιά.

Κι αυτό είναι μια συλλογική προσπάθεια που μέσα από τους αγώνες και τις θέσεις μας οφείλουμε να υπερασπιστούμε.