Γιάννης Αναγνωσταράς
Η αρχή των μνημονίων το 2010 δεν επέφερε δραματικές αλλαγές μόνο στην οικονομική ζωή του τόπου και στην εξαθλίωση των πολιτών αλλά διέρρηξε κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής.
Ιδιαίτερα η εκπαίδευση έγινε δέκτης όλου του μηχανισμού εξοικονόμησης και δημοσιονομικής προσαρμογής που υποβαθμίζει και οδηγεί στη διάλυση του δημόσιου σχολείου. Η προσαρμογή αυτή που υπηρέτησαν με ευλάβεια οι μνημονιακές κυβερνήσεις και υπηρετεί και η σημερινή παρουσιάζει πλαστά πλεονάσματα, εξαφανίζει κενά, απολύει αναπληρωτές/τριες, προσλαμβάνει με τρίμηνες συμβάσεις.
Τα δημοσιονομικά κριτήρια συνοδεύονται από τον κατακερματισμό της σχολικής γνώσης και την αναμόρφωση του προγράμματος, με τα εργαστήρια δεξιοτήτων και την «αντεστραμμένη» (διαλυμένη δηλαδή) τάξη.
Όλες αυτές οι αλλαγές που βαφτίζονται «αναβάθμιση» και «καινοτομία» επιχειρείται να εδραιωθούν υλοποιώντας τις κατευθύνσεις Ε.Ε., ΟΟΣΑ και PISA.
Το πολυκερματισμένο σχολείο της «ευέλικτης» γνώσης, της τράπεζας θεμάτων, των 40.000 λιγότερων εισακτέων στα ΑΕΙ και της μεταφοράς των μορφωτικών αποκλεισμών σε όλο και μικρότερες ηλικίες (βλέπε εξετάσεις PISA, Στ΄Δημοτικού) είναι η επιταγή που επιθυμεί διακαώς να ξεχρεώσει η κυβέρνηση στα ιδιωτικοοικονομικά συμφέροντα.
Συγχρόνως τη χρονιά που διανύουμε επιχειρείται στην εκπαίδευση, ιστορικά, η μεγαλύτερη επίθεση στη δομή και στο περιεχόμενο του δημόσιου σχολείου με το ν.4823 για την αξιολόγηση. Ένας νόμος που προσδοκά όχι μόνο να υλοποιήσει την ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική αλλά να αφήσει αρνητικό αποτύπωμα στεριώνοντας, για τις επόμενες δεκαετίες, την εισβολή στο σχολείο του management, των fast track προσλήψεων και απολύσεων με γνώση που θα διαμείβεται στο πλέγμα του φόβου και της σιωπής.
Παράλληλα τη διετία που διανύσαμε με την επιδημία του Covid-19, η μαχόμενη εκπαίδευση επέδειξε αίσθημα συλλογικής και κοινωνικής ευθύνης. Στήριξε την παιδαγωγική σχέση και τη σύνδεση των μαθητριών/ών με το σχολείο με την «τηλεκαπaίδευση». Χωρίς θόρυβο, με δικά τους μέσα, με μισθούς εξαθλίωσης και μειωμένους σχεδόν κατά 40% σε σχέση με το 2010.
Απέναντι λοιπόν σε ένα δημόσιο σχολείο που καταρρέει, στις πλημμυρισμένες τάξεις, στον ανύπαρκτο τεχνολογικό εξοπλισμό, στις συγχωνεύσεις τμημάτων και στα ανοιχτά παράθυρα έρχεται η τροπολογία του ΥΠΑΙΘ με τα voucher των 200ευρώ να προσκομίσει: άλλη μια φάρσα ύβρεως στην εκπαίδευση.
Στην τροπολογία προβλέπεται voucher – επαιτεία 200 ευρώ σε κάθε εκπαιδευτικό! Η ρύθμιση εντάσσεται στο πρόγραμμα «Ψηφιακή Μέριμνα» ύψους 140.000.000 ευρώ με χρηματοδότηση από το ταμείο ανάκαμψης. Στην ουσία τα voucher μεταθέτουν την υποχρέωση του κράτους να στηρίξει οικονομικά την επάνδρωση με τεχνολογικό εξοπλισμό μέσα από τον κρατικό προϋπολογισμό και επιχειρούν να καθιερώσουν στην εκπαίδευση τη διαδικασία της ατομικής ευθύνης. Επίσης η αποδοχή των voucher, οδηγεί στην επόμενη προσφυγή του ΥΠΑΙΘ σε «τηλεκπαίδευση» να ζητήσει κοινώς… τα ρέστα από τους εκπαιδευτικούς αφού τους «επάνδρωσε» με το 200άρι. Αν μπορούσε να αναλυθεί δε τι και πως αγοράστηκε από τους γονείς η διαπίστωση είναι προφανές ότι το μέτρο έχει ταξικό πρόσημο γιατί οι ασθενέστερες οικονομικά οικογένειες αγόρασαν αυτό που βάσταγε η τσέπη τους. Εκτός αυτού από την ανακοίνωση της κοροϊδίας των 200 ευρώ από τα ΜΜΕ οι τιμές εκτοξεύτηκαν τουλάχιστον κατά 25%.
Αν υπάρχει τσίπα(λέει ο λαός μας) η εκπαιδευτική κοινότητα με συλλογικό τρόπο οφείλει να απαιτήσει τα 140.000.000 να διατεθούν στοχευμένα στα σχολεία για τεχνολογικό εξοπλισμό και με δημόσιο απολογισμό του ΥΠΑΙΘ για τη διάθεση των χρημάτων. Να αυξήσουν παράλληλα τους μισθούς, να σταματήσουν την ντροπή των τρίμηνων συμβάσεων και την εργασιακή περιπλάνηση των χιλιάδων αναπληρωτών/τριών. Διαφορετικά η «αριστεία» που επικαλούνται για την εκπαίδευση αποτελεί αθλιότητα δίχως τέλος.
Επειδή δε ο πολιτικός χρόνος δεν είναι στατικός καλό είναι να έχει κατά νου η «κραταιά» υπουργός και το κυβερνητικό επιτελείο ότι η εκπαίδευση δεν εξαγοράζεται με 200 αργύρια ούτε ξεπλένεται η ζημία που επιφέρει η αντιεκπαιδευτική πολιτική τους.
Ντροπή!
ΠΗΓΗ: e-lesxi.gr
