Του Γιώργου Κ. Καββαδία*

«Την ώρα που Κεραμέως και κυβέρνηση υπόσχονται 6.000 διορισμούς μόνιμων εκπαιδευτικών και το "τέλος του καθεστώτος των αναπληρωτών", αναμένεται ο μεγαλύτερος αριθμός κενών θέσεων από τη μεταπολίτευση και μετά».

Μόνο στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση οι φετινές προσλήψεις αναπληρωτών αντιστοιχούν στο 30% του μόνιμου εκπαιδευτικού πληθυσμού

Μέχρι σήμερα, για την κάλυψη των αναγκών στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση (νηπιαγωγεία και δημοτικά σχολεία) πραγματοποιήθηκαν 23.371 προσλήψεις αναπληρωτών νηπιαγωγών - ΠΕ60 και δασκάλων - ΠΕ70 (χωρίς να υπολογιστεί το προσωπικό ΕΕΠ-ΕΒΠ).

Ο αριθμός αυτός αντιστοιχεί, σχεδόν, στο 30% του συνολικού ενεργού εκπαιδευτικού προσωπικού που εργάζεται στα νηπιαγωγεία και τα δημοτικά σχολεία.

Με βάση τους αναλυτικούς πίνακες που παραθέτει ο ΠΑΣΑΔ, παρατηρούμε ότι οι ΠΕ70 που προσλήφθηκαν σε Γενική και Ειδική Αγωγή ανέρχονται στους 10.758.

Σύμφωνα με την εκτίμηση του ΠΑΣΑΔ, ο αριθμός αυτός αναμένεται να αυξηθεί περαιτέρω -ιδίως στον κλάδο των δασκάλων- μετά την οριστικοποίηση των φετινών συνταξιοδοτήσεων, η οποία θα ολοκληρωθεί εντός του Μαρτίου.

Οι πίνακες με τις προσλήψεις στην Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευση τη σχολική χρονιά 2021/22:

Ο «Δούρειος Ίππος» των ελαστικών σχέσεων εργασίας

Την ίδια ώρα που η Ν. Κεραμέως δηλώνει: «Προσπαθώ να φύγουμε από το καθεστώς των αναπληρωτών που υπηρετούν για πολλά έτη ως αναπληρωτές», η ίδια και η Κυβέρνηση αξιοποιούν  την πανδημία για να παγιώσουν την πρόσληψη εκπαιδευτικών όποτε και για όσο θέλει, τσακίζοντας περαιτέρω το δικαίωμα στη σταθερή εργασία με δικαιώματα.

Είναι η ίδια η υπουργός παιδείας που εφαρμόζει με θρησκευτική ευλάβεια το … ευαγγέλιο του ΟΟΣΑ, ο οποίος στην τελευταία έκθεσή του «Για ένα λαμπρό μέλλον της εκπαίδευσης στην Ελλάδα» έχει σε κεντρική θέση το ζήτημα των διορισμών και της διαχείρισης του εκπαιδευτικού προσωπικού. Το παρακάτω απόσπασμα είναι ενδεικτικό της αντίληψης που έχει για το θέμα της στελέχωσης των σχολείων με εκπαιδευτικούς και για τον τρόπο επίλυσής του: «Η επίλυση του προβλήματος των λιγότερων οργανικών θέσεων ήταν ευφυής (!) και από διοικητική και από οικονομική άποψη. Η εναλλακτική λύση ήταν η χρήση αναπληρωτών εκπαιδευτικών, με τη συμφωνία και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. (…) Δεν μισθοδοτούνται κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, κι έτσι –από μια μακροοικονομική άποψη- δεν αποτελούν μια επιπλέον μακροχρόνια επιβάρυνση του εθνικού προϋπολογισμού».

Η πολιτική των μηδενικών ή  με το σταγονόμετρο διορισμών συνδέεται άρρηκτα με την εντατικοποίηση και απαξίωση των συνθηκών εργασίας των εκπαιδευτικών. Υπολογίζεται ότι περίπου 1 στους 3 εκπαιδευτικούς αναγκάζεται να μετακινείται σε περισσότερα από ένα σχολεία σε συνθήκες ελαστικής εργασίας, ειδικότερα με αναπληρωτές σε ομηρία, με αυξημένο ωράριο εργασίας από το 2012 με σοβαρές επιπτώσεις στην εκπαιδευτική διαδικασία και τη μόρφωση των μαθητών.

Το πιο μεγάλο θύμα των μνημονιακών περικοπών είναι ο κόσμος της ελαστικής εργασίας, οι αναπληρωτές κι οι αναπληρώτριες, ο κόσμος της αδιοριστίας, οι χιλιάδες εκπαιδευτικοί που δεν βρίσκουν δουλειά, λόγω των περικοπών ή και απολύονται ευρισκόμενοι στους δρόμους της ανεργίας. Όμως η αδιοριστία και η ελαστική απασχόληση δεν αφορά μόνο τους αναπληρωτές συναδέλφους, γιατί η συνέχιση της αδιοριστίας και των ελαστικών μορφών εργασίας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην υπονόμευση των εργασιακών δικαιωμάτων και των μόνιμων εκπαιδευτικών.

Κυβέρνηση, μνημονιακά κόμματα, ΕΕ, ΟΟΣΑ, ΣΕΒ συμφωνούν με μοχλό την περίφημη «αυτονομία της σχολικής μονάδας» και τη λεγόμενη «αποκέντρωση» να εισέλθουμε σε μια νέα περίοδο εργασιακού μεσαίωνα με ακόμα πιο βάρβαρες μορφές ελαστικής απασχόλησης (τρίμηνες συμβάσιες κ.α.) αντί της μέχρι τώρα σχεδόν «μόνιμης» επανάληψης των συμβάσεων αναπληρωτών και της σχετικής κατοχύρωσης της ελαστικής έστω εργασίας (στην καλύτερή της εκδοχή – του αναπληρωτή), με βάση την προϋπηρεσία.

* Ο Γιώργος Κ. Καββαδίας είναι φιλόλογος στο 3ο ΓΕΛ Κερατσινίου, μέλος του ΔΣ της ΕΛΜΕ Πειραιά, μέλος της ΣΕ του περιοδικού «Αντιτετράδια της Εκπαίδευσης» του Εκπαιδευτικού Ομίλου.