Μετά την Α΄ΕΛΜΕ Αχαϊας και η Β΄ΕΛΜΕ εξέδωσε ανακοίνωση γιατί  έρχεται "σήμερα 9 Μάρτη 2021 η κα Κεραμέως στην Πάτρα καλεσμένη του Τομέα Γυναικών της ΝΔ να μιλήσει για τις γυναίκες. Μάλιστα, η κα Κεραμέως που κωφεύει συστηματικά στα αιτήματα του κλάδου, η κα Κεραμέως της κυβέρνησης του συνεδρίου γονιμότητας που χρεώνει στις γυναίκες μόνο την υπογεννητικότητα, η κα Κεραμέως της αντεπιστημονικής «Προγεννητικής Αγωγής» που θέλει τεχνηέντως να περάσει στα σχολεία μέσω των Εργαστηρίων Δεξιοτήτων, η κα Κεραμέως που απολύει τις τριμηνίτισσες συναδέλφισσες (αφού η πολιτική που υπηρετεί επιβάλλει την ελαστική εργασία) μιας και τις αντιλαμβάνεται ως εργαζόμενες με ημερομηνία λήξης."

Αναλυτικά 

Ε.Λ.Μ.Ε. Β΄ ΑΧΑΪΑΣ

Η 8Η ΜΑΡΤΗ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΚΑΙ …. Ο ΜΗΝΑΣ ΕΧΕΙ 9 ΤΗΣ ΚΕΡΑΜΕΩΣ
8 Μαρτίου 1857: οι εργάτριες στα υφαντουργεία και στα εργοστάσια ιματισμού της Νέας Υόρκης κατεβαίνουν σε απεργία και διαδηλώσεις. Τα αιτήματά τους, η μείωση των ημερήσιων ωρών εργασίας στις 10 από 16, αλλά και η εξίσωση των μισθών ανδρών και
γυναικών. Μετά 51 χρόνια 15.000 εργάτριες βγήκαν στους δρόμους της Νέας Υόρκης για να διεκδικήσουν ίσα οικονομικά και πολιτικά δικαιώματα αλλά και την κατάργηση της παιδικής εργασίας.

H 8 η Μάρτη θεσμοθετείται ως επίσημη αργία στην Σοβ Ένωση από τη Αλεξάνδρα Κολοντάι, κομισάρια Κοινωνικής Πρόνοιας, ενώ στη Δύση, η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας καθιερώθηκε από τον ΟΗΕ το 1977, έπειτα από τις μεγάλες φεμινιστικές κινητοποιήσεις των δεκαετιών του 1960 και 1970. Και παρόλη την προσπάθεια αποδυνάμωσης νοήματος της Ημέρας της Γυναίκας που προωθήθηκε τις τελευταίες δεκαετίες, με την εμπορευματοποίηση της ημέρας ή με μια πολιτική αντιμετώπιση των γυναικείων διεκδικήσεων στο πλαίσιο των ακίνδυνων διακηρύξεων και των διορθωτικών μέτρων (π.χ. πολιτική ποσοστώσεων, που δεν αμφισβητούν τις ίδιες τις γενεσιουργές αιτίες των έμφυλων διακρίσεων), η 8η Μάρτη δεν είναι ακόμη μία “διεθνής ημέρα”-επετειακή γιορτή.

Σήμερα, 165 χρόνια μετά την πρώτη αιματοβαμμένη απεργία, τα ιστορικά αιτήματα του γυναικείου κινήματος παραμένουν, ενώ οι συνθήκες προσθέτουν καινούργια. 165 χρόνια οι γυναίκες εξακολουθούν να υφίστανται διακρίσεις στην εργασία, την εκπαίδευση, την υγεία, την πολιτική ζωή. Συνεχίζουν να είναι πιο ευάλωτες στη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό και να ζουν εκτεθειμένες σε όλες τις μορφές βίας. Τα πρώτα θύματα της κρίσης είναι οι γυναίκες: είναι οι πρώτες που απολύονται ακόμα και οι έγκυες
γυναίκες κι οι τελευταίες που προσλαμβάνονται, οι πρώτες που νιώθουν τα πρόσθετα οικονομικά οικογενειακά βάρη, τα συνήθη θύματα της βίας στο σπίτι, στην εργασία, στο δρόμο. Η διάλυση του κράτους πρόνοιας και οι ιδιωτικοποιήσεις σχεδόν στο σύνολο των
δημόσιων υπηρεσιών (δημόσιοι βρεφικοί και παιδικοί σταθμοί, φύλαξη παιδιών, φροντίδα στο σπίτι για ηλικιωμένους και άτομα με αναπηρία, κλπ) έχει τραγικές συνέπειες για τις γυναίκες και τις δυνατότητες που έχουν να βρούνε δουλειά ή και να παραμείνουν σ’ αυτήν που έχουν έτσι ώστε να είναι ενεργά ανεξάρτητα οικονομικά άτομα.

Τα αιτήματα παραμένουν ενεργά στο προσκήνιο της πολιτικής και κοινωνικής ζωής:

 το αίτημα για την πλήρη νομική, πολιτική, οικονομική και κοινωνική ισότητα καθώς τα πιο θλιβερά ρεκόρ του πλανήτη να είναι γένους θηλυκού: φτώχεια, πείνα, εκμετάλλευση, ανεργία, ελαστική εργασία, άνισες αμοιβές, απόλυση, αμορφωσιά, προσφυγιά, καταπίεση, βία, κακοποίηση

 το αίτημα εργασιακή εξασφάλιση και την ενδυνάμωση και αυτοπραγμάτωση μέσω της εργασίας καθώς περισσεύει η ανεργία και η εργασιακή επισφάλεια, η εργοδοτική αυθαιρεσία και ένταση της εκμετάλλευσης, οι πιέσεις, οι καταναγκασμοί, οι απολύσεις, η παντελής έλλειψη μέτρων προστασίας στη δουλειά, φροντίδας για τη μητρότητα και την υγεία, η έμφυλη βία και η κακοποίηση.

 Το αίτημα για ασφάλεια την ώρα που η ενδοοικογενειακή βία έχει εκτιναχθεί σε συνθήκες εγκλεισμού και η χιονοστιβάδα των καταγγελιών για σεξουαλικής παρενόχλησης και βιασμών από δημόσια και μη πρόσωπα

Παγκόσμια ημέρα γυναίκας 2021 με τις γυναίκες – εκπαιδευτικούς να γνωρίζουν καλά πως η αριθμητική τους υπεροχή στον εκπαιδευτικό κλάδο επιβεβαιώνει την κυριαρχία των στερεοτύπων και δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη και εξάλειψη των ανισοτήτων και των διακρίσεων, ενώ επωμίζονται μεγαλύτερα βάρη εξαιτίας της επιδείνωσης των συνθηκών εργασίας στα πλαίσια των αντιεκπαιδευτικών πολιτικών. Όλο και περισσότερες εργάζονται σε καθεστώς ελαστικής εργασίας.

Σ΄ αυτή τη συνθήκη κοινή για την πλειοψηφία των γυναικών έρχεται σήμερα 9 Μάρτη 2021 η κα Κεραμέως στην Πάτρα καλεσμένη του Τομέα Γυναικών της ΝΔ να μιλήσει για τις γυναίκες. Μάλιστα, η κα Κεραμέως που κωφεύει συστηματικά στα αιτήματα του κλάδου, η κα Κεραμέως της κυβέρνησης του συνεδρίου γονιμότητας που χρεώνει στις γυναίκες μόνο την υπογεννητικότητα, η κα Κεραμέως της αντεπιστημονικής «Προγεννητικής Αγωγής» που θέλει τεχνηέντως να περάσει στα σχολεία μέσω των Εργαστηρίων Δεξιοτήτων, η κα Κεραμέως που απολύει τις τριμηνίτισσες συναδέλφισσες (αφού η πολιτική που υπηρετεί επιβάλλει την ελαστική εργασία) μιας και τις αντιλαμβάνεται ως εργαζόμενες με ημερομηνία λήξης.

Ναι, πρόκειται για την ίδια την κα Κεραμέως που η πολιτική της δεν αναγνωρίζει τα ίδια δικαιώματα σε αναπληρώτριες και μόνιμες΅(άδεια ασθένειας τέκνου, επαπειλούμενης κύησης και ανατροφής τέκνου), που δεν αναγνωρίζει το δικαίωμα στις πρωτοδιόριστες να διεκδικήσουν άδεια ανατροφής παρά την υπέρ του απόφαση του ΣΤΕ κτλ κτλ κτλ. Ό τι θέλει μπορεί να πει η κα Κεραμέως. Έτσι κι αλλιώς τρία χρόνια τώρα η πολιτική της διαχείριση συνίσταται στο «νεοφιλελευθερισμός κι όποιος αντέξει», όσο για την επαφή της με τον κλάδο ισχύει το «στου κουφού την πόρτα, όσο θέλεις βρόντα».

Αυτό, όμως, που δεν πρόκειται να ανεχτούμε είναι να μιλάει εξ ονόματός μας. Η υπουργός που μετακινείται με σωφέρ από το Ψυχικό στο Μαρούσι δεν καταλαβαίνει τον αγώνα της γυναίκας εκπαιδευτικού που χρειάζεται δύο ώρες για να φτάσει από την Πάτρα ή το Αίγιο στην Δάφνη Καλαβρύτων στις 8.15 έχοντας κάνει αγώνα δρόμου πριν για να δει ποιος θα πάει τα παιδιά της στο σχολείο. Για το αν της λέει κάτι ότι το ένα τέταρτο του μισθού κατατίθεται στα βενζινάδικα, δε θα το κάνουμε καν θέμα. Αρνούμαστε να μιλήσει για λογαριασμό όλων εμάς που κατακτήσαμε το δικαίωμα στην εργασία με κόπο και θυσίες οικογενειακές και οικονομικές, η υπουργός που έχει το δρόμο στρωμένο χάρη στα προνόμια που της επιφυλάσσει η κοινωνική της τάξη και που θυμάται τους διορισμούς κάθε που πλησιάζουν εκλογές. Επομένως το απόγευμα της Τετάρτης στις 6.00μμ θα μας βρει έξω από τον «ΑΣΤΕΡΑ» της Πάτρας να διεκδικούμε να ακουστεί η δική μας φωνή, τα δικά μας προβλήματα, η δική μας τραχιά πραγματικότητα. Καλούμε τις συναδέλφισσες και τους συναδέλφους να είναι εκεί.