του Χρήστου Επαμ. Κυργιάκη, Από  selidodeiktis 

Δεκαοχτώ του Απρίλη και σε λιγότερο από μήνα φτάνει, επιτέλους, η πολυπόθητη ώρα. Η πολυπόθητη μάχη. Η μητέρα των μαχών. Η μάχη για την οποία όλοι σε προετοίμαζαν…άλογό μου.

Επιτέλους, ξεκινάνε οι πανελλαδικές εξετάσεις ή οι πανελλήνιες αν προτιμάς.

Πότε πέρασαν τα χρόνια;

Ήσουνα στο δημοτικό ακόμη όταν εκείνη η καλή δασκάλα- τη θυμάσαι;-κάθε βδομάδα σας έβαζε διαγώνισμα στην γλώσσα και στην ιστορία και στα μαθηματικά για να συνηθίζεις στις πανελλήνιες εξετάσεις;

Θυμάσαι γλυκό μου άλογο που σε έτρεχα από διαγωνισμό σε διαγωνισμό, μαθηματικών, έκθεσης, ρομποτικής, φυσικής, μόνο μαγειρικής δεν σε πήγα γιατί δεν υπήρχε τότε, με σκοπό να αποκτήσεις τη νοοτροπία του πρώτου, του νικητή, του άριστου, του υπεράριστου και του ανώτερου;

Θυμάσαι που μου έλεγες πως δεν αντέχεις όλη αυτή την πίεση κι εγώ σε παρότρυνα να συνεχίσεις γιατί σημασία δεν έχει το να προσπαθήσεις. Σημασία έχει το να βγεις νικητής γιατί, μονάκριβό μου πουλάρι, «ο πρώτος είναι πρώτος και ο δεύτερος τίποτα»;

Μου έλεγες πως πνίγεσαι, πως δεν μπορείς να αναπνεύσεις και πως έβλεπες γύρω σου να «προκόβουν» αρκετοί χωρίς να έχουν προσπαθήσει και πάρα πολύ. Μου έδειχνες υπουργούς, βουλευτές, ακόμα και πρωθυπουργούς να ανέρχονται λόγω οικογένειας και ονόματος, λόγω χρήματος και κοινωνικής θέσης.

Πάντα σου απαντούσα με σύνεση και σου έλεγα να κοιτάς τη δική σου τη δουλειά γιατί αυτοί πάντα θα υπάρχουν. Χωρίς αυτούς δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει σωστά η κοινωνία. Ο κόσμος έχει ανάγκη από ηγέτες και οι ηγέτες πρέπει να έχουν πίσω τους μία παράδοση και μία οικονομική επιφάνεια.

Σε ένα πράγμα μόνο στάθηκες άτυχο μικρό μου πουλάρι που μεγάλωσες πια και έγινες κοτζάμ άλογο. Στα δικά σου χρόνια οι εξετάσεις στο σχολείο ήταν χαλαρές και πιο λίγες. Δεν υπήρχε, ας πούμε, μια τράπεζα θεμάτων που να προσθέτει αυτή την αίγλη που είναι απαραίτητη στις σχολικές εξετάσεις και προετοιμάζει τα μυαλά και κυρίως τις ψυχές των μαθητών για τη μοναδική εμπειρία των πανελλαδικών.

Δεν υπήρχαν τόσα πρότυπα και τόσα πειραματικά σχολεία να σε τρέχω να δίνεις εξετάσεις σε όλα και να πρωτεύεις. Δεν υπήρχε ένας διαγωνισμός της Pisa να θριαμβεύσεις κι εκεί.

Δεν υπήρχε ελάχιστη βάση εισαγωγής για να δείξεις την αξία σου ξεπερνώντας την και μπαίνοντας με πρωτιά στη σχολή της πρώτης προτίμησής σου. Εντάξει της πρώτης προτίμησής μου αλλά δεν έχει σημασία. Εγώ και μόνο εγώ ξέρω το καλό σου.

Δεν πειράζει όμως. Έστω και έτσι, έφτασες ένα βήμα από το στόχο σου. Μπορεί να χρεωθήκαμε για να κάνεις φροντιστήρια και ιδιαίτερα, μπορεί να έβγαλες σπυράκια από το άγχος και εκζέματα και να έπεσαν και λίγα μαλλιά αλλά δεν τρέχει και τίποτα, Σιγά μη σκάσουμε για τρίχες.

Πάνω απ’όλα η στοχοπροσήλωση. Εντάξει, υπάρχουν και τα παιδιά που θα πληρώσουν και θα πάρουν ένα πτυχίο χωρίς το δικό σου κόπο. Το ξέρω υπάρχει και ανεργία σε όλα τα επαγγέλματα, και ανασφάλεια, και πόλεμοι και πανδημίες. Τα ξέρω όλα αυτά αλλά, έτσι είναι η κοινωνία. Μία ζούγκλα. Γι΄αυτό πρέπει να γίνεις δυνατός και να επιβιώσεις. Μην ακούς αυτούς που λένε πως πρέπει να αλλάξει η κοινωνία και από ζούγκλα να γίνει ανθρώπινη. Εσύ να κοιτάς τη δουλειά σου.

Καταλαβαίνω πως ίσως να ήθελες να σου πω ότι για μένα δεν έχει σημασία το αν θα πετύχεις στις πανελλαδικές εξετάσεις και πως στα δικά μου μάτια θα είσαι ότι πολυτιμότερο υπάρχει, όμως φοβάμαι ότι αυτό θα σε αποπροσανατολίσει και δεν θα πιάσεις το στόχο σου, εντάξει, εντάξει…το στόχο μου.

Κι αν συμβεί αυτό;

Αλήθεια, πότε πέρασαν τα χρόνια; Ούτε που το κατάλαβα. Να θυμάσαι, πως θα ήθελα κι εγώ να σε αποκαλώ «παιδί μου», αλλά οι συνθήκες με ανάγκασαν να σε λέω «πουλάρι μου» και τώρα πια που μεγάλωσες να σε καμαρώνω «άλογό μου».

Αλήθεια, πότε πέρασαν τα χρόνια κι αναρωτιέμαι, γιατί δεν τα έζησα μαζί σου;

Γιατί διάλεξα να τα ζήσω εγώ για σένα αντί να τα ζήσεις μόνο σου;