ΠΗΓΗ: Ντίνα Δασκαλοπούλου - efsyn.gr
Δυστυχώς, από τους παππούδες μας μέχρι και σήμερα φαίνεται πως σε ετούτη εδώ τη χώρα τα παιδιά πρέπει να ματώνουν για να διεκδικήσουν το αυτονόητο: να ζουν σε μια δημοκρατία και να έχουν μια δημόσια παιδεία που να τους αξίζει. Για τη δική μου γενιά ήταν οι μαθητικές καταλήψεις του ’90-91, όταν 16άρηδες είδαμε να δολοφονείται από στελέχη της ΟΝΝΕΔ Πάτρας ο δάσκαλός μας, Νίκος Τεμπονέρας, κι εμείς τρώγαμε ξύλο με το τσουβάλι γιατί διεκδικήσαμε ένα σχολείο ελεύθερο και δημοκρατικό.
Από το 2010 και μετά, όταν η χώρα παραδόθηκε στα χέρια των δανειστών και η κοινωνία μας διαλύθηκε από τα μέτρα λιτότητας, πάλι ξύλο με το τσουβάλι γιατί διεκδικήσαμε μια χώρα που να μας αξίζει. Ανοιγμένα κεφάλια στις διαδηλώσεις, συλλήψεις στον σωρό και νύχτες στα κρατητήρια, στημένα κατηγορητήρια και παραπομπές στα δικαστήρια. Αγαπημένοι μας έμειναν ανάπηροι ή απέκτησαν σοβαρές βλάβες από τις δυνάμεις καταστολής - και δεν αναφέρομαι καν στις λαβωματιές της ψυχής τους ούτε στο τραύμα που κουβαλάει μια οικογένεια, όταν από τη μια στιγμή στην άλλη ένας δικός της άνθρωπος σακατεύεται και παραμένει για χρόνια ολόκληρα αδικαίωτος, με τους ένστολους δράστες ατιμώρητους.
Όμως τώρα πονάει περισσότερο, τώρα είναι πιο άγριο. Γιατί τώρα οι άνθρωποι που χτυπιούνται ανηλεώς από την κυβέρνηση, η οποία παρατάσσει απέναντί τους τα κλομπ και τις αύρες νερού και τους σέρνει στα δικαστήρια, είναι φοιτητές που (θα μπορούσαν να) είναι παιδιά μας. Για 1.000 λόγους υπερασπιζόμαστε το δημόσιο Πανεπιστήμιο και για 1.000.000 λόγους στεκόμαστε δίπλα στα ωραία κορίτσια και τα αγόρια που αγωνίζονται. Δάσκαλοι, γονείς, πολίτες έχουμε χρέος να υπερασπιστούμε τους νέους που (για άλλη μια φορά) τους λένε αλήτες.
* Στίχοι Μιχάλης Μπουρμπούλης, 1980
