του Βασίλη Μπαζιργιάννη, Από selidodeiktis
21 Ιουνίου. Για τους περισσότερους ανθρώπους στην Ελλάδα πρόκειται για μια ημερομηνία που δε σημαίνει κάτι. Για τους αναπληρωτές και τις αναπληρώτριες της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης όμως είναι η ημερομηνία απόλυσής μας. Δέκα μέρες μετά, ακολουθεί και η απόλυση των αναπληρωτών/τριών της δευτεροβάθμιας. 40.000 περίπου εκπαιδευτικοί καλούμαστε να εγκαταλείψουμε τα σχολεία στα οποία υπηρετήσαμε, να αποχαιρετήσουμε τις μαθήτριες και μαθητές μας, τους συναδέλφους μας και τις κοινότητες με τις οποίες συνεργαστήκαμε για έναν χρόνο.
Δάσκαλοι και δασκάλες, θεατρολόγοι, καθηγήτριες φυσικής, φιλόλογοι, εικαστικοί, μουσικοί, δάσκαλοι παράλληλης στήριξης, δασκάλες σε ειδικά σχολεία και εκπαιδευτικοί κάθε ειδικότητας για άλλη μία χρονιά κρατήσαμε όρθιο το δημόσιο σχολείο σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. Η ανταμοιβή μας για αυτό στο τέλος της χρονιάς είναι η απόλυση και η επιβίωσή μας με το επίδομα πείνας του ταμείου ανεργίας για δύο, τρεις ή και παραπάνω μήνες, μέχρι να κληθούμε, με την ελπίδα πως δεν θα τύχει να αποκλειστούμε, για να αναπληρώσουμε τους εαυτούς μας την επόμενη χρονιά σε κάποιο άλλο συνήθως σχολείο, πόλη, νομό, γεωγραφικό διαμέρισμα. Με καινούριους συναδέλφους, μαθητές, γονείς για έναν χρόνο και στο τέλος πάλι από την αρχή.
Πρόκειται για μία κατάσταση που δυστυχώς αποτελεί πλέον κανονικότητα για το δημόσιο σχολείο που όμως όχι μόνο προκαλεί τρομερή ταλαιπωρία σε χιλιάδες εκπαιδευτικούς αλλά και είναι πλήρως αναποτελεσματική για τις ανάγκες της εκπαίδευσης. Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; Γιατί το σύστημα της αναπλήρωσης έχει πάρει τέτοιες διαστάσεις στην Ελλάδα;
Η απάντηση είναι πολύ απλή. Γιατί συμφέρει. Όχι βέβαια εμάς τους αναπληρωτές και αναπληρώτριες, ούτε τις μαθησιακές ανάγκες των παιδιών και τις λειτουργικές ανάγκες των σχολείων. Συμφέρει το κράτος και το οικονομικό σύστημα. Γιατί να πληρώνεις μόνιμο προσωπικό ενώ μπορείς να έχεις 40 χιλιάδες συμβασιούχους που τους προσλαμβάνεις και τους απολύεις κάθε χρόνο για να καλύπτουν κάθε πιθανή τρύπα; Την ίδια στιγμή, με την εφαρμογή του προσοντολογίου (Νόμος Γαβρόγλου), το οποίο αποτελεί προϋπόθεση για την πρόσληψη στο δημόσιο σχολείο, η απαίτηση για συλλογή προσόντων δημιούργησε μια καινούρια και πολύ επικερδή αγορά ακαδημαϊκών τίτλων, που πατάει πάνω στον πόνο και την ανάγκη των εκπαιδευτικών να εργαστούν και να πετύχουν μόνιμο διορισμό. Για αυτόν τον λόγο δεν είναι τυχαίο ότι το προσοντολόγιο αξιοποιήθηκε και από τα δύο κόμματα που κυβέρνησαν τα τελευταία χρόνια, δηλαδή και τον ΣΥΡΙΖΑ και τη Νέα Δημοκρατία.
Τον τελευταίο καιρό μάλιστα ο πρωθυπουργός και η υπουργός Παιδείας σπάνια παραλείπουν να πανηγυρίσουν για το τεράστιο επίτευγμα των 25.000 μόνιμων διορισμών στην εκπαίδευση τα τελευταία 4 χρόνια. Φυσικά αυτό που ξεχνάνε να αναφέρουν είναι ότι ο αριθμός αυτός με το ζόρι φτάνει για να αντικαταστήσει τις αποχωρήσεις των συναδέλφων λόγω συνταξιοδότησης, πόσο μάλλον να καλύψει τα υπόλοιπα κενά που υπάρχουν στα σχολεία. Αντί λοιπόν η κυβέρνηση να μονιμοποιήσει τους 40.000 αναπληρωτές που εργάζονται κάθε χρόνο και που καλύπτουν απολύτως απαραίτητα κενά (αφού ο αριθμός των αναπληρωτών είναι κάθε χρόνο τουλάχιστον ίδιος και αυξάνεται, τα κενά που καλύπτουν παραμένουν), επιλέγει να προχωράει σε διάφορα «τρικ» μείωσης των κενών, όπως η σύμπτυξη τμημάτων, το κλείσιμο σχολείων και η πρόσφατη «καινοτομία» του διαμοιρασμού ενός εκπαιδευτικού παράλληλης στήριξης σε 2 ή και 3 μαθήτριες/ές.
Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι αυτή η κατάσταση δεν είναι αυτονόητη, ούτε απαραίτητη. Είναι πολιτική επιλογή όλων των κυβερνήσεων, με τις ευλογίες της ΕΕ και του ΟΟΣΑ, να αξιοποιούν την ελαστική εργασία των αναπληρωτών για να εξοικονομήσουν πόρους και να έχουν πιο εύκολα εκμεταλλεύσιμο εργατικό δυναμικό. Απέναντι σε όλα αυτά πρέπει συνεχώς να προτάσσουμε το αίτημα της μονιμοποίησης όλων των αναπληρωτών που εργάζονται στα σχολεία, με κριτήρια το πτυχίο και την προϋπηρεσία τους. Και φυσικά να αποκλείσουμε κάθε σκέψη για εισαγωγή και γραπτών εξετάσεων, που μόνο οργή μπορεί να προκαλέσει στις χιλιάδες των αναπληρωτών, χωρίς την εργασία των οποίων δε θα μπορούσε να λειτουργήσει το δημόσιο σχολείο.
