της Νατάσας Κονδύλη, Από selidodeiktis
Μέρα συγκίνησης η Πέμπτη 11 Γενάρη που μας πέρασε. Πανεκπαιδευτικά συλλαλητήρια πραγματοποιήθηκαν σε όλη την Ελλάδα. Από την Ξάνθη ως το Ηράκλειο της Κρήτης, φοιτητές/τριες, μαθητές/τριες και εκπαιδευτικοί βρέθηκαν ακόμη μια φορά στον δρόμο παλεύοντας για το αίτημα που έχει σφραγίσει γενιές και γενιές. Ένα αίτημα, δυστυχώς, πάντα διαχρονικό και επίκαιρο. Το αίτημα για δημόσια και δωρεάν παιδεία για όλες και όλους.
Αφορμή το νομοσχέδιο για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια που καταθέτει η ΝΔ, πιστή στις οδηγίες της ΕΕ. Ένα νομοσχέδιο που βάζει στο στόχαστρο για ακόμη μια φορά το άρθρο 16 του Συντάγματος καταργώντας πλήρως τον δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης. Ένα νομοσχέδιο πλήρους απαξίωσης των πτυχίων μας, των επαγγελματικών δικαιωμάτων που απορρέουν από αυτά και της εργασιακής μας προοπτικής. Ένα νομοσχέδιο που έρχεται να νομιμοποιήσει την έξοδο χιλιάδων παιδιών εργατικών στρωμάτων από τα πανεπιστήμια και τη μετατροπή της εκπαίδευσης αφενός σε πεδίο κερδοφορίας, αφετέρου σε πεδίο προετοιμασίας των εργαζόμενων ακριβώς όπως το επιτάσσουν οι ανάγκες της αγοράς. Εργαζόμενοι/ες χωρίς ουσιαστική ολόπλευρη μόρφωση και κριτική σκέψη, ευέλικτοι/ες με γνώσεις-δεξιότητες που θα πιστοποιούνται μέσω προσόντων τα οποία, με ημερομηνία λήξης, θα απαιτούν ένα αέναο κυνήγι πιστοποίησης της αξίας του καθενός και της καθεμιάς μας, εργασιακής και προσωπικής. Έτσι στην κοινωνία της αριστείας, για να μπορείς να εργάζεσαι και να ζεις με αξιοπρέπεια και δικαιώματα θα πρέπει να είσαι αρκετά άξιος/α και μάλιστα περισσότερο από τον διπλανό σου. Και αυτό είναι μια αλήθεια που θα πρέπει να την αποδεικνύεις συνεχώς.
Αυτή είναι η αλήθεια του νομοσχεδίου που αντιμάχεται δεκαετίες τώρα το εκπαιδευτικό κίνημα, αυτή είναι και η αλήθεια της αξιολόγησης την οποία παλεύει επίσης νικηφόρα ο κόσμος της εκπαίδευσης. Γιατί η αξιολόγηση τόσο της σχολικής μονάδας όσο και η ατομική, μαζί με την περίφημη «αυτονομία» των σχολικών μονάδων, έρχονται ακριβώς να δημιουργήσουν όλους εκείνους τους μηχανισμούς εντός του εκπαιδευτικού συστήματος, με τους οποίους όλες οι σχολικές μονάδες αφενός θα λειτουργούν «αυτόνομα» με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια ως επιχειρήσεις μαζεύοντας μόνες τους με χορηγίες και δίδακτρα τους πόρους λειτουργίας τους, αφετέρου μέσω της αλλαγής του περιεχομένου σπουδών, προσαρμοσμένου στις ανάγκες της αγοράς, αλλά και μέσω της ιδεολογικής χειραγώγησης των εκπαιδευτικών που επιχειρείται βίαια με την επιστροφή των μαύρων σελίδων του επιθεωρητισμού στα σχολεία, επιχειρείται η αναγκαία ιδεολογική προετοιμασία των εργαζομένων τόσο των εκπαιδευτικών όσο και των μαθητών/τριών ως μελλοντικών εργαζομένων.
Μέρες επιστροφής λοιπόν στους αγώνες που δόθηκαν το 2006 ακριβώς για τον ίδιο σκοπό. Μέρες συγκίνησης που έχουν χαράξει την ιστορική εκπαιδευτική μνήμη μα και την προσωπική ιστορία πολλών από εμάς που συμμετείχαμε τότε ως φοιτήτριες/τές στο μεγαλειώδες αυτό κίνημα που έμελλε να μας καθορίσει και να μας γεννήσει συνειδησιακά. 18 χρόνια σχεδόν μετά η εμπειρία του 2006 πιο παρούσα μέσα μας από ποτέ, μας μιλά και απαιτεί όχι απλώς να θυμηθούμε μα και να ζωντανέψουμε όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που αποτέλεσαν τα ζωντανά της κύτταρα. Γιατί στα μάτια μας ως φοιτητών/τριών τότε, ήταν ο μεγαλειώδης απεργιακός αγώνας των δασκάλων η πρώτη βασική αιτία και κινητήρια δύναμη για την οποία άρχισε ο γύρος των γενικών συνελεύσεων από σχολή σε σχολή ώστε να σταθούμε πλάι τους! Γιατί πάλευαν για μας, όπως λέγαμε! Ήταν αυτός ο αγώνας διαρκείας των εκπαιδευτικών που έφτασε στα αμφιθέατρά μας μέσω των εκπροσώπων των απεργιακών επιτροπών που είχαν δημιουργηθεί και κοιτώντας μας στα μάτια μάς φλόγισαν τις καρδιές μας, ανοίγοντάς μας δρόμους όπου όλες οι γενιές γίνονταν ένα παλεύοντας για δημόσια και δωρεάν παιδεία. Ήταν αυτή η αιτία που σχολή τη σχολή, απ’ άκρη σ’ άκρη σε όλη την Ελλάδα, γίνονταν συνελεύσεις που έπαιρναν αποφάσεις καταλήψεων, ιστορικές αποφάσεις για την υπεράσπιση των ιδανικών για τα οποία ακούγαμε μόνο στις ιστορικές επετείους και τότε είχαμε τη δυνατότητα να τα βγάλουμε από τις βιτρίνες, δίνοντάς τους ζωή από τη δική μας! Ήταν οι ιστορικές συνελεύσεις και τα συντονιστικά των καταλήψεων που έδωσαν στις σχολές μας μια αλλιώτικη ζωή και μας συνέδεσαν τόσο μεταξύ μας όσο και με την ίδια τη σχολή μας μα και τους καθηγητές και τις καθηγήτριές μας που στάθηκαν στο πλευρό μας για πάντα. Ήταν αυτές που σφράγισαν για πάντα τη σχέση μας με την κοινωνία, τους διπλανούς/ές μας, τον ρόλο μας στα σχολεία, τη σχέση με τον ίδιο τον εαυτό μας, τη ζωή και το ιερό νόημα που απορρέει μέσα από τους αγώνες να γίνεται αυτή καλύτερη για όλες και όλους!
Είναι αυτές οι ιστορικές μνήμες που γράφουν τις νικηφόρες σελίδες της ιστορίας που διδάσκουμε ως δασκάλες και δάσκαλοι πια στα παιδιά μας, και που ξέρουμε, καθώς τις γνωρίσαμε, πολλές και πολλοί από εμάς βιωματικά, πως θα συνεχίσουν να τις γράφουν. Είναι για αυτό που συγκινούμαστε καθώς βλέπουμε τους φοιτητές/τριες τώρα μα και τους μαθητές/τριες να κινούν μπροστά δίνοντας ξανά ζωή σε ό,τι πάλεψε η κυβέρνηση μέσω της πανδημίας και του τρόπου διαχείρισής της, να τελειώσουν μια για πάντα. Τις ζωντανές συλλογικές διαδικασίες μέσα στις οποίες το βίωμα γίνεται η ψυχή που εμπλέκεται στην ιστορία που γράφεται μπροστά μας για εμάς από εμάς! Ως κομμάτι μας, αναπόσπαστα συνδεδεμένο με τις ανάγκες και τα όνειρά μας. Είναι διπλή η συγκίνησή μας λοιπόν, διπλό και το χρέος μας, καθώς βλέπουμε το φοιτητικό κίνημα, με παγωμένες συλλογικές διαδικασίες στα χρόνια της πανδημίας, με αδιανόητη καταστολή και σκληρές απαγορεύσεις, με πολλούς/ές από τους φοιτητές/τριες να μην έχουν καν γνωρίσει διαδικασίες συνελεύσεων στα αμφιθέατρα, να τις ενεργοποιεί τώρα με ζωή, παρουσία και όραμα, κινώντας μπροστά…
Είναι ακριβώς αυτό που και στα σχολεία μας με τις ζωντανές συνελεύσεις μας, τις επιτροπές αγώνα και συντονισμού, γνωρίζουμε πως γράφει τις νικηφόρες σελίδες στη μάχη που δίνουμε ενάντια στην αξιολόγηση το διάστημα που διανύουμε. Γι’ αυτό επιχειρείται με κάθε τρόπο, υβριδικό και μη, να τελειώνουν μια και καλή με κάθε μορφή συλλογικής οργάνωσης και απάντησης των εργαζομένων. Γι’ αυτό και ο αγώνας μας να κρατήσουμε ζωντανά τα σωματεία μας μαζί με κάθε τους συλλογική διαδικασία είναι πιο επίκαιρος και αναγκαίος ποτέ. Γιατί πάντα το βίωμα και η συλλογική μας οργάνωση θα είναι ισχυρότερα, θα είναι η πένα στα χέρια μας που θα γράφει την νικηφόρα ιστορία που μας πρέπει. Εμπρός λοιπόν με ιστορικές αποφάσεις και με σχέδιο που να συσπειρώνει, να κλιμακώνει και να στέκεται μαχητικά παρόν σε όσα επιχειρείται να μας κλέψουν, για μια ακόμη φορά. Να ζήσουμε και πάλι στιγμές ως η γενιά που, στο ύψος του ιστορικού χρέους που της αναλογεί, θα αφηγείται με συγκίνηση και με καμάρι το ιστορικό παρόν της, πλέκοντας ένα μέλλον με δικαιώματα για όλες/όλους. Γιατί χωρίς δωρεάν και δημόσια παιδεία για όλο τον λαό, δεν υπάρχουν ούτε δικαιώματα μα ούτε και ζωή. Εμπρός λοιπόν, όπως τότε, όπως πάντα, με την ίδια φλόγα στην ψυχή και τα ίδια δάκρυα στα μάτια, να βρεθούμε ξανά παρέα πιστές και πιστοί στο ραντεβού μας με την ιστορία!
