Κάθε χρόνο στην δημόσια εκπαίδευση σπάμε και ένα νέο ρεκόρ στα στατιστικά των αναπληρωτών. Εκτός από τις περισσότερες αναπληρώτριες από ποτέ που προσλήφθηκαν φέτος, έχουμε και τις περισσότερες παραιτήσεις (ή μη αναλήψεις υπηρεσίας), περισσότερα προβλήματα με άδειες που δεν δικαιούνται οι αναπληρώτ(ρι)ες και τις περισσότερες αιτήσεις για άδειες άνευ αποδοχών.

Στα μέσα κοινωνικής δικτύωση η απόγνωση και οι ερωτήσεις είναι καθημερινές. Τα παρακάτω σχόλια που είναι μόνο από την τελευταία εβδομάδα είναι χαρακτηριστικά.

«Είμαι σε άδεια ανατροφής…Σε 3 μήνες επιστρέφω στη δουλειά… Το μωρό μου θα θηλάζει ακόμα και όταν μου λέει η παιδίατρος μου, πρέπει να αντλείς γάλα στη δουλειά σκέφτομαι πόσο άδικο είναι για εμάς τις νηπιαγωγούς να μη μπορούμε να κάνουμε το αυτονόητο με 20 και παιδιά σε μια τάξη και χωρίς διάλειμμα για εμάς!»

«Γυρίζω στη δουλειά ξέροντας ότι θα είμαι το μπαλαντέρ που θα αναπληρώνει συναδέλφους που θα λείπουν σε άδεια. Δεν έχω ιδέα που θα δουλέψω.. αν θα είμαι δέκα λεπτά μακριά από το σπίτι μου ή μία ώρα μακριά από το σπίτι μου. Δεν έχω ιδέα πόσες ώρες θα πω στην κοπέλα που θα έρθει να προσέξει το μωρό μου ότι θα δουλεύει. Τη μια μέρα μπορεί να τη χρειαστώ 5 ώρες την άλλη 7. Τη μια μέρα θα είμαι στο πρωινό τμήμα την άλλη μπορεί να με βάλουν στο ολοήμερο. Ποια κοπέλα θα δεχτεί να συνεργαστούμε με τέτοιες συνθήκες. Πόσο άδικο είναι όλο αυτό π περνάμε εμείς οι αναπληρώτριες..»

«εγώ αποφάσισα ως αναπληρώτρια 3 μηνών έγκυος να αναλάβω υπηρεσία σε άλλο νησί από τον μόνιμο τόπο κατοικίας μου... δεν περίμενα ότι θα μου συμβούν τόσα και θα έπρεπε να τα βγάλω πέρα μόνη μου έως τον 8ο μήνα κύησης ..διάταση νεφρού με νοσηλεία στο νοσοκομείο…ταξίδια ανά δύο εβδομάδες με καταμαράν 3ωρων κάποιες φορές για να επισκεφτώ γιατρούς κτλ ..διάβασμα για γενικό λύκειο, βαθμοί, εντάσεις μέσα στο σχολείο ενώ η περίοδος κύησης πρέπει να είναι ήρεμη…μετρήσεις ζαχάρου και ζαλάδες στο σχολείο…»

«Αλλαγή επαγγέλματος …( Δεν το λέω για εσάς) είναι κάτι που σκέφτομαι εγώ φέτος έντονα… κάποια στιγμή πρέπει να επιλέξουμε την ζωή μας ή την δουλειά μας….δεν λειτουργεί τίποτα σωστά με τους αναπληρωτές…. εργαζόμενοι φαντάσματα…. πλήρης απογοήτευση…»

«Σε μια χώρα με τεράστια υπογεννητικότητα οι αναπληρώτριες είναι εκείνες που ακόμα δεν έχουν κατοχυρώσει το 9μηνο της άδειας τους. Κατά τη διάρκεια της κύησης ακόμα δεν έχουν πληθώρα αδειών και αναγκάζονται να πηγαίνουν στην εργασία τους σε προχωρημένη εγκυμοσύνη με κίνδυνο του εμβρύου πια.»

Οι περιπτώσεις των αναπληρωτριών με τις άδειες κύησης και ανατροφής είναι τα πιο τρανταχτά παραδείγματα, όμως δεν είναι τα μοναδικά.

Το τελευταίο διάστημα που σχεδόν όλοι οι εκπαιδευτικοί αρρωστήσαμε με γρίπες και ιούς, οι αναπληρώτριες αναγκάζονταν να χάνουν λεφτά για κάθε μέρα που ήταν άρρωστες και χρησιμοποιούσαν τις αναρρωτικές άδειες.

Η αναπληρώτρια νηπιαγωγός στην Αθήνα που είχε εργατικό ατύχημα αναγκάζεται να πηγαίνει στην δουλειά της με πατερίτσες.

Αναπληρώτριες με επαπειλούμενη κύηση αναγκάζονται να πηγαίνουν στην εργασία τους ή να παραιτηθούν.

Δούλεψε ή παραιτήσου όπως έλεγε και η καμπάνια για την προστασία της μητρότητας το 2018.

Μέχρι πότε θα συνεχίζει να υπάρχει αυτό το φιάσκο της αναπλήρωσης. Εργαζόμενες που δουλεύουν το ίδιο χρονικό διάστημα, παρέχουν ακριβώς το ίδιο έργο αλλά οι μισές πρέπει να διαλέξουν «την ζωή τους και την ζωή των παιδιών τους ή την δουλειά τους»

Ο κατάλογος με τις περιπτώσεις συνεχίζει ατελείωτα αν εξετάσουμε τις αναπηρίες και τις διάφορες μακροχρόνιες ή ξαφνικές σοβαρές ασθένειες των εργαζομένων.

Όλα αυτά τα προβλήματα που βιώνουν οι ελαστικά εργαζόμενες στα σχολεία δεν μπορούν φυσικά να υπολογιστούν στην αξιολόγηση που προσπαθεί να επιβάλει το κράτος. Για την διοίκηση το μόνο που έχει σημασία είναι αυτό και προσπαθεί με κάθε τρόπο να την επιβάλει, παραβιάζοντας νόμους, αλλάζοντάς τους και εκεί ο σκοπός αγιάζει τα μέσα για το Υπουργείο.

Για να εξισώσει τις άδειες μονίμων αναπληρωτών φαίνεται ανυπέρβλητο το πρόβλημα εδώ και δεκαετίες.

Η τελευταία φορά που δόθηκε κάτι σε αυτό το ζήτημα ήταν κάτω από την πίεση του εκπαιδευτικού κινήματος των αναπληρωτών το 2019. Μήπως είναι ο καιρός να ξαναβγούν στους δρόμους οι αναπληρωτές, δίπλα στους αγώνες που δίνονται κόντρα στην ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης και να διεκδικήσουν επιτέλους την κατάργηση της ελαστικής εργασίας και τα δικαιώματα μας;

Ίσως το δίλλημα να μην είναι να διαλέξουμε ανάμεσα στην ζωή μας και την δουλειά μας. Ίσως το ερώτημα είναι αν θα παλέψουμε για μια ζωή με αξιοπρέπεια.

Πηγή: selidodeiktis.edu.gr