γράφει ο Γιώργος Σόφης

Με κυβερνητικές αποφάσεις νομιμοποιείται πλέον η εργασία μετά τη σύνταξη για δεκάδες χιλιάδες συνταξιούχους. Μέχρι τώρα η εργασία των συνταξιούχων ήταν απαγορευμένη και τα πρόστιμα ήταν ιδιαίτερα μεγάλα γι’ αυτούς που παραβίαζαν τη σχετική νομοθεσία.

Η κυβέρνηση, με πρόσχημα την καταπολέμηση της παράνομης εργασίας, δίνει το δικαίωμα στους συνταξιούχους που θα συνεχίσουν να εργάζονται, να δουλεύουν νόμιμα καταβάλλοντας ποσοστό 10% επί των αποδοχών.

Η κυβέρνηση πανηγυρίζει γιατί ανακάλυψε ένα νέο τρόπο για να αυξήσει τις αποδοχές των απόμαχων της δουλειάς! Η αντιπολίτευση κοιμάται τον ύπνο του δικαίου και οι συνταξιουχικές οργανώσεις κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν τίποτε!

Ποιο όμως είναι το πραγματικό πρόβλημα που μπαίνει κάτω απ’ το χαλί απ’ όλες τις μεριές; Υποτίθεται ότι ένας εργαζόμενος που ολοκλήρωσε τον εργασιακό του βίο βγαίνει απ’ τη δουλειά πρώτον γιατί έχει συμπληρώσει τα απαραίτητα χρόνια δουλειάς, δεύτερον γιατί υποτίθεται ότι με τη σύνταξή του, που την χρυσοπλήρωσε με τις κρατήσεις των χρόνων δουλειάς, πρέπει να μπορεί να εξασφαλίσει τη ζωή του με αξιοπρέπεια με τη σύνταξη που δικαιούται και τέλος για να απελευθερωθεί μια θέση δουλειάς για τους νέους εργαζόμενους.

Προφανώς κανένα απ’ τα παραπάνω κριτήρια δεν ισχύει. Ούτε τα χρόνια δουλειάς θεωρούνται δεδομένα, ούτε η σύνταξη φτάνει για να ζήσει κανείς, ούτε εξασφαλίζονται οι θέσεις εργασίας για τους νέους εργαζόμενους. Οι μόνοι που κερδίζουν απ’ τη ρύθμιση αυτή είναι οι εργοδότες που με τον τρόπο αυτό εξασφαλίζουν φτηνή εργασία, χωρίς εργοδοτικές εισφορές, αφού μόνο οι συνταξιούχοι- εργαζόμενοι πληρώνουν χαράτσι 10% απ’ την πρόσθετη αμοιβή τους.

Η απόφαση αυτή της κυβέρνησης, που με τόσα πανηγύρια πλασάρεται απ’ τα παπαγαλάκια της, είναι μία σοβαρή ήττα για το εργατικό κίνημα και τις διεκδικήσεις του. Το αίτημα για πλήρη σύνταξη μετά από τριάντα χρόνια δουλειάς, το αίτημα για αξιοπρεπείς συντάξεις έτσι ώστε να μπορούν οι απόμαχοι της δουλειάς να ζουν με αξιοπρέπεια, φαίνεται ότι αποτελούν μάλλον ντροπή και όχι ανάγκη.

Το δυσάρεστο όμως είναι ότι και οι οργανώσεις των συνταξιούχων που κατά κύριο λόγο ελέγχονται απ’ το ΠΑΜΕ, στο σοβαρό αυτό ζήτημα βρίσκονται σε πλήρη αμηχανία και αδυνατούν να αντιδράσουν στον κυβερνητικό μεσαίωνα.

Φαίνεται ότι αυτό που καταγγέλλαμε παλιά για δουλειά μέχρι το θάνατο γίνεται πλέον πραγματικότητα. Με τη συναίνεση όμως και των ίδιων των θυμάτων!