Του Γιώργου Τσαντίκου
Στην εποχή των CEO και του ατέρμονα κύκλου παραγωγής κερδών σε βάρος ακόμα και της λογικής, το ποδόσφαιρο θα μπορούσε να γίνει, για λόγους οικονομικού συμφέροντος, ακόμα και υποθαλάσσια. Το Μουντιάλ του Κατάρ είναι μια γενική πρόβα σε αυτό το γενικότερο κλίμα «θα βγάλουμε από τη μύγα ξύγκι» του καπιταλισμού, όπου «μύγα», η εργατική τάξη, αλλά και ό,τι της αρέσει.
Κάποτε, όταν ο καπιταλισμός κατέφευγε στα «κοινωνικά συμβόλαια» που άμα φορούσες ζιβάγκο λέγονταν «συμβόλαια με το λαό» και που όπως όλα τα συμβόλαια είχαν ψιλά γράμματα που (κακώς) δεν διάβαζε κανείς, άφηνε τους εργαζόμενους ήσυχους για κάποιες ώρες της ημέρας και της βδομάδας. Γύρναγες σπίτι φερ' ειπείν και είχες πέντε μίζερες ώρες να κάνεις πράγματα που προσπαθούσαν να σπρώξουν κάπως, στη συναισθηματική μνήμη, αυτό που ενδεχομένως συνέβαινε στο εργασιακό οκτάωρο. Την Κυριακή μπορούσες να πας στο γήπεδο γιατί δεν ήταν μια «κανονικότητα» να δουλεύεις τη συγκεκριμένη μέρα.
Τώρα, δεν υπάρχει όρεξη για Μουντιάλ, γιατί ο Μπλάτερ και ο Πλατινί, συν τους CEO που περιμένουν ή έχουν ήδη πάρει τα μπόνους τους, αποφάσισαν ότι εφόσον το Κατάρ πλερώνει, θα μπορέσει να φιλοξενήσει Μουντιάλ Νοέμβρη μήνα, έχοντας σκοτώσει στα έργα ένα πέταλο γηπέδου σε εργάτες, που πιθανώς τους άρεσε πολύ το ποδόσφαιρο.
Δεν είναι ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία φορά που μια αθλητική ομοσπονδία αποφασίζει να ξεπουλήσει μέχρι εκεί που δεν παίρνει το άθλημα, δημιουργώντας περισσότερο «περιεχόμενο» και αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις στον κόσμο, στους εργαζόμενους/εργαζόμενες και στους ίδιους τους αθλητές και τις αθλήτριες. Αυτή τη φορά, όμως, σκότωσε και την ψευδαίσθηση. Στο μπάσκετ, οι... σεχταριστικές επιχειρηματικές οργανώσεις που κανονίζουν τις τύχες του, αποφάσισαν ότι οι εθνικές θα παίζουν σχεδόν ταυτόχρονα με τις συλλογικές διοργανώσεις, γεμίζοντας «παράθυρα» προκριματικών για να υπάρχει τηλεοπτικό «περιεχόμενο», άρα και διαφημιστικό έδαφος.
Χρήμα χωρίς καν κάτι χειροπιαστό, αποδόμηση των ίδιων των χαρακτηριστικών του κέρδους και επανασύνθεσή τους σε μηχανισμούς ακόμα πιο κερδοφόρους και πολλαπλασιαστικά απάνθρωπους. Δεν αρκεί πλέον η υπεραξία, ο καπιταλισμός θέλει και άλλο και θα το πάρει όπως μπορεί. Όπως ακριβώς ο μέσος CEO πιέζει τον υπάλληλο να κάνει περισσότερα συμβόλαια και πωλήσεις με «προϊόντα» που είναι πλέον πανάκριβα και δεν πουλιούνται, έτσι και στο ποδόσφαιρο όλα ωθούνται στα όριά τους. Κέρδος από ένα τουρνουά στη μέση του πουθενά, που για να γίνει έχασαν τη ζωή τους χιλιάδες εργάτες, όχι στην Αίγυπτο του 2650 π.Χ. αλλά στο πλουσιότερο μέρος του πλανήτη, το 2022, κέρδος από τη συνδρομητική(!) προβολή στην Ελλάδα, κέρδος από παντού.
Κέρδος από τα πράγματα που μας αρέσουν. Ναι, αλλά αυτή δεν είναι η ιστορία του καπιταλισμού εδώ και χρόνια; Τη δημιουργία αυτής της διαδικασίας δεν περιγράφουν σε εφτά σεζόν οι Mad Men; Ναι, αυτό έκαναν, αλλά ακόμα και ο Ντον Ντρέιπερ δεν θα μπορούσε ενδεχομένως να φανταστεί ότι θα φτάναμε σε τόσο αδίστακτους καιρούς. Αλλά φτάσαμε.
Και τώρα τι θα κάνουμε δηλαδή, δεν θα δούμε μπάλα; Και το ‘86 στο Μεξικό, είδαμε πάντως. Στο Μεξικό που τότε προσπαθούσε να ανακάμψει από έναν καταστροφικό σεισμό και που η κυβέρνηση προσπαθούσε να κρύψει συντρίμμια και διαδηλωτές που διαμαρτύρονταν για τα κονδύλια που πήγαιναν για γήπεδα και όχι για κατοικίες. Στο γήπεδο, ήταν το καλύτερο Μουντιάλ της 40ετίας. Δεν βλέπεις «μπάλα για τη μπάλα» όμως. Δεν υπάρχει no politica, ούτε η κοινωνία σταματάει στα τουρνικέ. Ο Γκαλεάνο, ο Γόδας, ο Μπράιτνερ, ο Γκούλιτ, η Ράγιο, η Σανκτ Πάουλι, ο Ντιεγκίτο, δεν θα συμφωνήσουν.
Ας μην χαρίζουμε άλλο αυτά που μας αρέσουν και αγαπάμε, σε ένα σύστημα που δεν αγαπάει τίποτα.
ΠΗΓΗ: Πριν
