«ΕΓΩ ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΤΗ ΒΟΛΕΨΩ»
Της Νίνας Γεωργιάδου
Το άνοιγμα των σχολείων είναι ένα κουβάρι από αντικρουόμενα συναισθήματα που πιάνουν απ’ την αγωνία και φτάνουν ως την άρνηση.
Ενδιάμεσα κοντοστέκεται κάποτε η χαρά πριν γίνει, άλλοτε θυμός και πιο συχνά, βαθύ χασμουρητό. Μια χαρμολύπη.
Όπως και να ‘χει πάντως είναι μια μεγάλη μέρα. Ξεκινά ο μαγικός κόσμος των γραμμάτων και μαζί, η σχολική αποτύπωση της βαθιάς κοινωνικής ανισότητας.
Με τίτλο «Εγώ ελπίζω να τη βολέψω», ο Ναπολιτάνος δάσκαλος Μαρτσέλο Ντ' Όρτα έκανε βιβλίο τις εκθέσεις των μαθητών του φτωχού χωριού Αρζάνο. Διάλεξε για τίτλο τον επίλογο μιας έκθεσης που αναφερόταν στο τέλος του κόσμου.
Χωρίς βαρύγδουπες αναλύσεις, για την αυριανή μεγάλη μέρα που τα πρωτάκια κατουριούνται, τα πιο μεγάλα γράφουν το ραβασάκι που δεν τόλμησαν την προηγούμενη χρονιά και όλα μαζί ονειρεύονται κιόλας το πρώτο σκασιαρχείο, μια από τις εκθέσεις του όμορφου βιβλίου.
Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΜΙΛΗΣΕ ΧΤΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΒΕΤΙΑ. ΤΙ ΘΥΜΑΣΤΕ ΑΠΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΙΠΕ;
Η Ελβετία είναι μια μικρή χώρα της Ευρώπης που συνορεύει με την Ελβετία, την Ιταλία, τη Γερμανία, την Ελβετία και την Αυστρία. Έχει πολλές λίμνες και πολλά βουνά αλλά η θάλασσα δε βρέχει την Ελβετία και ιδιαίτερα τη Βέρνη.
Η Ελβετία πουλάει όπλα σε όλο τον κόσμο για να τους ξεκάνει αλλά αυτή δεν κάνει ούτε ένα τοσοδούλη πόλεμο.
Με κείνα τα λεφτά χτίζει τις τράπεζες, τις τράπεζες των κακών, ειδικά αυτή με τα ναρκωτικά. Οι εγκληματίες της Σικελίας και της Κίνας βάζουνε εκεί τα λεφτά, τα δικεκατομύρια. Η αστυνομία πηγαίνει, λέει ποιανού είναι αυτά τα λεφτά, δεν ξέρω, δεν σου λέω, παράτα μας, η τράπεζα είναι κλειστή.
Αλλά δεν ήτανε κλειστή. Ανοιχτή ήτανε!
Η Ελβετία αν στη Νάπολι έχεις καρκίνο, στη Νάπολι πεθαίνεις αλλά αν πας στην Ελβετία, πεθαίνεις πιο αργά ή ζεις. Γιατί η κλινική είναι πολύ ωραία, το χαλί, τα λουλούδια, οι σκάλες καθαρές, ούτε ένας ποντικός.
Όμως πληρώνεις πολλά, αν δεν κάνεις λαθρεμπόριο, δεν μπορείς να πας.
Φτάνει τόσο μεγάλη έκθεση;»
