Του Γιώργου Κ. Καββαδία

Όπλο των εργαζομένων μπορεί να είναι ένας ανυπότακτος συνδικαλισμός που υψώνεται σαν ατίθασος πύργος απέναντι στον αντίπαλο που κηρύσσει τον πόλεμο. Τον συνδικαλισμό που έχει προμετωπίδα: «Το τραύμα του ενός είναι τραύμα για όλους».

Η απεργία - αποχή από την αξιολόγηση  που ψηφίστηκε από τη συντριπτική πλειοψηφία των καθηγητών μέσα από Γενικές Συνελεύσεις της τελευταίας και η αναστολή της πραξικοπηματικά από τη Γενική Συνέλευση των προέδρων στςι 16/10 από τις παρατάξεις του πρώην και νυν κυβερνητικού συνδικαλισμού οι ΔΑΚΕ - ΣΥΝΕΚ, θέτει στο επίκεντρο των συζητήσεων τον ρόλο του συνδικαλισμού.  Η πίκρα, ο θυμός και η απογοήτευση, ακόμα και όταν δικαιολογούνται είναι κακοί σύμβουλοι, γιατί οδηγούν σε παρερμηνείες και  ισοπεδωτική κριτική, που ευνοούν την απαξίωση του συνδικαλισμού.

Η χρεοκοπία του κυβερνητικού - υποταγμένου συνδικαλισμού

...Που κατά βάθος έγιναν

σαν ένα είδος υπηρέται των Ρωμαίων  (Κ. Π. Καβάφης)

Είναι αλήθεια ότι η πολιτική εξουσία θεσμικά και πολιτικά εξέθρεψε το τέρας του γραφειοκρατικού, κυβερνητικού και κομματικού συνδικαλισμού. Δημιούργημά της είναι η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, η ελίτ των συνδικαλιστών που διαμορφώνοντας πλεονεκτικότερες υλικές και κοινωνικές συνθήκες συγκριτικά με τους εργαζόμενους που εκπροσωπεί διαπλέκεται με την εργοδοσία και την κυβέρνηση απεμπολώντας τα συμφέροντα τους και στηρίζοντας τα συμφέροντα της εργοδοσίας και της κυβέρνησης. Ουκ ολίγα τα φαινόμενα διαφθοράς συνδικαλιστών που πλουτίζουν και εξαργυρώνουν τη συνδικαλιστική τους δράση ενισχύοντας τη θέση τους στην κομματική και κυβερνητική ιεραρχία.

Ο κρατικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός (ΔΑΚΕ – ΣΥΝΕΚ - ΠΕΚ) αποτελεί το δούρειο ίππο της εκάστοτε κυβέρνησης. Αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της συνδικαλιστικής, κυβερνητικής και κρατικής γραφειοκρατίας των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, των αποσπασματικών και χωρίς προετοιμασία απεργιών.  Οι παρατάξεις του κυβερνητικού συνδικαλισμού (ΔΑΚΕ- ΣΥΝΕΚ - ΠΕΚ) λειτουργούν ως στυλοβάτες των αντιλαϊκών μέτρων, είτε συναινώντας ανοιχτά στην αντιλαϊκή πολιτική, είτε υπονομεύοντας τους αγώνες. Είναι οι παρατάξεις που υπερθεμάτιζαν, όλα τα προηγούμενα χρόνια, υπέρ της «καλής αξιολόγησης».

Η ηγεσία της ΟΛΜΕ όχι μόνο δεν αξιοποίησε τις αγωνιστικές παραδόσεις του κλάδου, παραδόσεις που είχαν διαμορφώσει μια συλλογική αγωνιστική ταυτότητα και είχαν πετύχει αξιοσημείωτες νίκες απέναντι σε κυβερνήσεις που φάνταζαν πανίσχυρες (τρίμηνα το 1988-απεργία στις εξετάσεις ενάντια σε όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα του ΚΚΕ συμπεριλαμβανομένου, απεργία ’90, καταλήψεις-κινητοποιήσεις-δολοφονία Τεμπονέρα-πτώση Κοντογιαννόπουλου ’91, επίδομα εξωδιδακτικής απασχόλησης το 1997- 2 μήνες απεργία, οι συγκρούσεις στα εξεταστικά κέντρα του ΑΣΕΠ το 1998 και ο διορισμός όλων των δεκάδων χιλιάδων αναπληρωτών τα επόμενα χρόνια, επίδομα διδακτικής προετοιμασίας το 2006, τη μείωση του ωραρίου, την παιδαγωγική ελευθερία, τα 30 χρόνια για σύνταξη, τη δημοκρατία στους συλλόγους διδασκόντων), αλλά οδηγούσε τον κλάδο να πέσει και αμαχητί.

Ο συνδικαλισμός της περιχαράκωσης

Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ

μεγάλα κ' υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.  (Κ. Π. Καβάφης)

Στη λογική της περιχαράκωσης κινείται σταθερά το ΠΑΜΕ. Αυτή η τακτική της ηγεσίας, κόντρα και στις διαθέσεις πολλών αγωνιστών της βάσης του υπονομεύει τη ριζοσπαστική ανασυγκρότηση και προσανατολισμό του εκπαιδευτικού κινήματος. Μέσα από μια «επαναστατική» ρητορική επιχειρεί να καλύψει την ανυπαρξία μιας ενωτικής ταξικής πολιτικής που να οδηγεί σε ρήξη και σύγκρουση με την κυβερνητική πολιτική.

Ενότητα - Αντίσταση - Ανατροπή

«Πρέπει όλοι οι εργάτες να ΄χουν ένα νου και μια καρδιά μονάχα». Κ. Μαρξ.

Η ανασυγκρότηση του εργατικού και λαϊκού κινήματος αποτελεί προϋπόθεση για τη σωτηρία του λαού. Η λογική που θέλει το συνδικάτο να λειτουργεί ως κομματικό παράρτημα είναι επιζήμια και αδιέξοδη. «Το αληθινό αποτέλεσμα της νίκης δεν είναι η άμεση επιτυχία, αλλά η διαρκώς μεγαλύτερη ενότητα των εργατών» (Κ. Μαρξ -Φρ. Ένγκελς,  Κομμουνιστικό Μανιφέστο). Γι αυτό «οι επαναστάτες μαρξιστές είναι εξ ορισμού αντίθετοι στην διάσπαση των συνδικάτων, όσο η πλειοψηφία των οπαδών ή η οπορτουνιστική ηγεσία τους δίνουν έναν λιγότερο επαναστατικό προσανατολισμό. Επιπλέον, εργάζονται για την ενοποίηση των συνδικαλιστικών οργανώσεων, όταν έχουν διχαστεί και προσπαθούν να έχουν σε κάθε χώρα -αν όχι σε όλες-ένα κεντρικό συνδικαλιστικό όργανο» (Μαρξ -Ένγκελς, για τον συνδικαλισμό, θεωρία, οργάνωση, δράση. Εκδ. Αναγνωστίδη). Ένα συνδικάτο, ενιαίος παρατεταμένος αγώνας και δυνάμωμα της ριζοσπαστικής αριστεράς. Αυτή είναι η σημαία που πρέπει να υψώσει το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα. Κόντρα στην εμμονή της επίσημης αριστεράς στον κοινοβουλευτισμό και την επαιτεία των εκλογών που μόνο εκτονωτικά ως προς τους κοινωνικούς αγώνες μπορούν να λειτουργήσουν.   

Μην κατηγορείς το σκοτάδι! Άναψε το φως!

Σήμερα, που η βαρβαρότητα επελαύνει πάνω από τις ζωές μας, χωρίς να εκδηλώνεται σοβαρή αντίσταση, οι εργαζόμενοι έχουμε ανάγκη να δυναμώσουμε τις μαζικές διαδικασίες, να συζητήσουμε και να δράσουμε, να πάρουμε τη υπόθεση των αγώνων στα χέρια μας. Γιατί τα σωματεία και τα συνδικάτα «ανασαίνουν» και ζουν, μόνο με την ενεργητική συμμετοχή των εργαζομένων, όταν αυτοί αποφασίσουν να δράσουν κι όχι να αναθέσουν. Για να πάρουν οριστικό διαζύγιο με τον κρατικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό, τον επαγγελματικό συνδικαλισμό της υποταγής, που ζει στα υπουργικά γραφεία κι αγνοεί τις αγωνίες και τους αγώνες της μαχόμενης εκπαίδευσης και να πρωτοστατήσουν στην άμεση δημοκρατική οργάνωση της αντίστασης και των αγώνων ανατροπής.

Έχουμε χρέος να αγωνιζόμαστε για τον ενταφιασμό των γραφειοκρατών και του κυβερνητικού συνδικαλισμού. Οι αγώνες και τα συνδικάτα στα χέρια των εργαζομένων.  Δε θα τους αφήσουμε να μας τσακίσουν, η αναμέτρηση δεν τελείωσε, μπορούμε να τους νικήσουμε!

Αγωνιζόμαστε για ένα πανεργατικό-παλλαϊκό κίνημα αντίστασης και ανατροπής και για ένα διαφορετικό συνδικαλισμό. Με οργάνωση στη βάση, ενάντια στη γραφειοκρατία και τη λογική της ανάθεσης. Ο αγώνας και τα σωματεία πρέπει να περάσουν στα χέρια των εκπαιδευτικών. Με μαζικές αποφασιστικές γενικές συνελεύσεις, με συγκρότηση επιτροπών αγώνα, με ενίσχυση των απεργιακών ταμείων και της οργανωμένης αλληλεγγύης. Να ξαναζωντανέψουμε τις ΕΛΜΕ ως πραγματικές συλλογικότητες εργαζόμενων, στους αγώνες, στον πολιτισμό, στην αλληλεγγύη. Να αποφασίζουν και να διαχειρίζονται τον αγώνα τους οι ίδιοι οι εργαζόμενοι εκπαιδευτικοί σε συντονισμό με τους άλλους κλάδους εργαζομένων, πρωτίστως με τους Συλλόγους δασκάλων. Απαιτώντας και επιβάλλοντας στην ΟΛΜΕ να συμβάλει σε μια τέτοια κατεύθυνση.

Είναι όσο ποτέ αναγκαίος ο συντονισμός των ΕΛΜΕ και των Συλλόγων πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης σε μια πορεία ΕΝΙΑΙΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΤΟΥ.

Γιατί αν δεν μοιραστούμε κοινούς αγώνες, θα μοιραστούμε κοινές ήττες!