Ο ΗΡΩΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΤΗΣ «ΔΙΑΘΕΣΙΜΟΤΗΤΑΣ»
Με αφορμή μια έκθεση φωτογραφίας…*
Στις 28 Απρίλη του 2013, μέρα Παρασκευή, όταν άρχιζαν οι διακοπές του Πάσχα και τα σχολεία θα ήταν κλειστά, ο υπουργός Παιδείας Κ. Αρβανιτόπουλος – της μνημονιακής κυβέρνησης Σαμαρά (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ)- ανακοινώνει αιφνιδιαστικά την αύξηση του διδακτικού ωραρίου των καθηγητών.
Ήταν περισσότερο από προφανές ότι η απόφαση αυτή ήταν το εργαλείο για τις κατασκευασμένες υπεραριθμίες, αφού καταργούσε 7.000 θέσεις στα σχολεία. Δεν θα ενέτεινε μόνο την εντατικοποίηση της εργασίας τους, τη μετακίνηση χιλιάδων από αυτούς σε πολλά σχολεία, την υποβάθμιση του σχολείου, καθώς πολλά μαθήματα θα διδάσκονταν από άσχετες ειδικότητες πλέον αλλά θα οδηγούσε και σε χιλιάδες μετακινήσεις, μετατάξεις, απολύσεις αναπληρωτών και μονίμων εκπαιδευτικών. Ήταν «προαπαιτούμενο για τη χορήγηση της επόμενης δόσης» όπως χαρακτηρίζονταν όλα τα εφιαλτικά, βάρβαρα και αντικοινωνικά μέτρα εκείνης της εποχής.
Η οργή και η αποφασιστικότητα των εκπαιδευτικών ήταν τεράστια! Μέσα από πρωτοφανείς γενικές συνελεύσεις δεκάδων χιλιάδων εκπαιδευτικών (που δεν ξανάγιναν έκτοτε) προχωρούν σε… ανταρσία! Αποφασίζουν απεργία διαρκείας μέσα στις εξετάσεις με το συντριπτικό 92%! Στην ίδια κατεύθυνση όλες οι παρατάξεις στην ΟΛΜΕ (με μισή καρδιά όπως φάνηκε στην πορεία…) εκτός του ΠΑΜΕ, που εισπράττει τα εύσημα των καθεστωτικών δημοσιογράφων και ΜΜΕ.
Μετά την απόφαση των καθηγητών ο Αρβανιτόπουλος προχωρά προληπτικά και αντισυνταγματικά σε επιστράτευση στέλνοντας φύλλα πορείας στα σπίτια τους με στόχο την κατατρομοκράτησή τους. Ελάχιστες μέρες πριν την έναρξη της απεργίας στη γενική συνέλευση των προέδρων στην Αθήνα οι παρατάξεις ΔΑΚΕ και ΣΥΝΕΚ «ανέκρουσαν πρύμναν» πολύ γρήγορα. Με ένα άθλιο-πρωτοφανές πραξικόπημα αναιρούν τις αποφάσεις των συνελεύσεων με το ιστορικό απόφθεγμα-εύρημα: «διότι δεν υπάρχουν οι όροι και οι προϋποθέσεις» και αναστέλλουν την απεργία. Πολλοί το χαρακτήρισαν ως προδοσία (και δεν ήταν ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά…). Η «ηγεσία» αποδείχθηκε πολύ μικρή για την περίσταση, όπως όλες οι «ηγεσίες» άλλωστε αυτά τα πέτρινα χρόνια της κοινωνικής καταστροφής.
Λίγες μέρες αργότερα, αρχές Ιουλίου, στο 16ο Συνέδριο της ΟΛΜΕ, οι ίδιες παρατάξεις προσπαθούν να κλείσουν το ζήτημα ενώ οι φήμες για επικείμενες απολύσεις πυκνώνουν. Ήδη η κυβέρνηση Σαμαρά από τις 11 Ιουνίου 2013, είχε κλείσει την ΕΡΤ απολύοντας 2,5 χιλιάδες εργαζόμενους σ’ αυτήν.
Με αποφασιστική, δραματική πρόταση – έκκληση των Παρεμβάσεων, κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή του συνεδρίου, αποφασίζονται άμεσες κινητοποιήσεις, αν υπάρξουν απολύσεις μέσα στο καλοκαίρι και απεργία διαρκείας τον Σεπτέμβρη.
Ενώ τις μέρες του Συνεδρίου ο υπεύθυνος για τις απολύσεις υπουργός Μητσοτάκης διαβεβαίωνε ότι δεν θα γίνουν απολύσεις εκπαιδευτικών, οι απολύσεις στο δημόσιο (για πρώτη φορά μετά το 1911) ξεκίνησαν από τους καθηγητές λίγες μέρες αργότερα!
Την Πέμπτη 9-7-2013, με ένα non paper, πληροφορηθήκαμε από τα μέσα ενημέρωσης και το διαδίκτυο ότι καταργούνται 55 ειδικότητες καθηγητών της Τεχνικής- Επαγγελματικής εκπαίδευσης και 2.500 εκπαιδευτικοί μαζί με χιλιάδες μαθητές πετιούνται έξω από τα σχολεία, με αποκλειστικό σκοπό τον ακρωτηριασμό-συρρίκνωση της δημόσιας εκπαίδευσης και την εξυπηρέτηση ιδιωτικών συμφερόντων. Καταργούν τις πιο δημοφιλείς ειδικότητες στα ΕΠΑΛ: Υγείας-πρόνοιας, αισθητικής, εφαρμοσμένων τεχνών. Είκοσι χιλιάδες παιδιά καταδικάζονται σε «αλλαγή σχολικού περιβάλλοντος» και μάλιστα επί πληρωμή ή θα αυξήσουν τα ήδη διογκωμένα ποσοστά σχολικής διαρροής. Λίγες μέρες πριν ο τότε υπουργός Παιδείας Αρβανιτόπουλος εγκαινίασε το ιδιωτικό ΙΕΚ ΑΚΜΗ με τις ειδικότητες που κατάργησε ο ίδιος.
Την Δευτέρα 22 Ιουλίου ανακοινώνονται τα ονόματα των εκπαιδευτικών που τίθενται σε διαθεσιμότητα. 2.500 μόνιμοι καθηγητές σε διαθεσιμότητα. 10.000 αναπληρωτές έξω από το σχολείο. Διορισμοί 0.
Για τους άθλιους που κυβερνούσαν άψυχα νούμερα («θέλουμε άλλους 80…»), στα survey, στα στατιστικά και τα διαγράμματα τους. Αιματηρή «συνεισφορά» των δασκάλων των παιδιών στη ανθρωποθυσία του λαού. Για τους τραπεζίτες, το χρέος, τα κέρδη των κηφήνων και Κροίσων της χώρας και της «ευρωπαϊκής οικογένειας». Είχαν ονόματα όμως για μας: Η Μαρία, ο Παναγιώτης, ο Δημήτρης, η Στέλλα, η Γιώτα, η Γωγώ, η Χριστίνα… Δίπλα μας στο γραφείο, φίλοι, ξέρουμε τα παιδιά τους, είμαστε ένα! Όλους μας απέλυσαν…
Μαζί κάναμε σχέδια, όνειρα, συνεδριάσεις, γιορτές, σεμινάρια, προγράμματα, εκδρομές. Μαζί δίναμε μάχες για τα παιδιά, το σχολειό. Μαζί αγωνιζόμασταν να το αλλάξουμε, να το κάνουμε καλύτερο.
Ο «ξαφνικός θάνατος» των συναδέλφων προκάλεσε νέα ανταρσία!
Τεράστιες συγκεντρώσεις καθηγητών σε όλη την Ελλάδα, μέσα στο κατακαλόκαιρο… «Διακοπές» κάναμε στην ειδυλλιακή… Λεωφόρο Στρατού έξω από την κατειλημμένη ΕΡΤ3. Πανελλαδική συγκλονιστική διαδήλωση στη βουλή, καταλήψεις στις διευθύνσεις και τις περιφέρειες, στο γραφείο του Μητσοτάκη, γενικές συνελεύσεις παντού, επιτροπές αγώνα, συντονισμοί με άλλα σωματεία, πρωτότυπες μορφές διαμαρτυρίας, πιέσεις σε βουλευτές, υπουργούς, δημάρχους, ενημερωτικές εξορμήσεις. Οι ΕΛΜΕ της Θεσσαλονίκης και άλλων περιοχών ανέπτυξαν σημαντικές πρωτοβουλίες. Θερινά μαθήματα αγώνα.
Η κυβέρνηση ακλόνητη: «Γιατί να μην απολυθούν και εκπαιδευτικοί;» κόμπαζε ο Μητσοτάκης, μια και ο αγώνας δεν αποκτούσε πανκοινωνικά χαρακτηριστικά και είχε ήδη αρχίσει να καλλιεργείται έντονα από τις δυνάμεις του Σύριζα, και όχι μόνο, ότι «η λύση θα είναι πολιτική», εννοώντας μια κυβερνητική εναλλαγή.
Τον Σεπτέμβρη, παρά τις παλινωδίες της ΟΛΜΕ, αποφασίζονται από νέες μαζικές γενικές συνελεύσεις πενθήμερες, επαναλαμβανόμενες απεργίες! Δευτέρα 16 Σεπτέμβρη ξεκινά η απεργία με 90% συμμετοχή και συνεχίζεται τις επόμενες μέρες με συντριπτικά ποσοστά. Ο φόβος της επιστράτευσης, η οικονομική αιμορραγία, ο κυνισμός της απενοχοποίησης: «Κάποιες κομμώτριες απέλυσαν», η δολοφονία του Φύσσα από τους φασίστες τη Χρυσής Αυγής στις 18 Σεπτέμβρη, μα κυρίως η υπονόμευση και το ροκάνισμα της απεργίας πρωτίστως από την ΔΑΚΕ, το ΠΑΜΕ που…αμφισβητούσε δίκην υπουργείου τα ποσοστά της απεργίας (!) αλλά και τα ΣΥΝΕΚ που… έραβαν κοστούμια για την κυβέρνηση ανέστειλαν κι αυτή την προσπάθεια. Ενώ υποσχόμασταν ότι «ΔΕΝ μπορούμε να ξεκινήσουμε τα μαθήματα χωρίς τους Συναδέλφους μας!», τους αφήσαμε μόνους και γυρίσαμε «μισοί» στο σχολείο.
Τότε αντίθετα με όλες τις προβλέψεις και τα ειωθότα: μιζέρια, απογοήτευση και αποστράτευση συνέβη ένα θαύμα! Οι συναδέλφισσές μας (ήταν στην πλειοψηφία τους γυναίκες) και οι συνάδελφοί μας πήραν την υπόθεση στα χέρια τους και ξεκίνησαν έναν ηρωικό, υποδειγματικό, πρωτοφανή αγώνα που πρέπει να μείνει στην ιστορία του εκπαιδευτικού κινήματος. Παρέδωσαν μαθήματα Αντίστασης, Αγώνα, Αξιοπρέπειας!
Με ζωντανή, συναρπαστική, αμεσοδημοκρατική λειτουργία, με συχνές γενικές συνελεύσεις και συντονιστικά, παραμερίζοντας τους «ειδικούς», τους καθοδηγητές, τις παρατάξεις που τους πρόδωσαν. Αξιοποιούσαν ενίοτε τις όποιες ιδέες – προτάσεις και βοήθεια τους δίνονταν από όσους στεκόμασταν στο πλάι τους χωρίς να υποκλίνονται σ’αυτές. Έγιναν φίλοι κι αδέλφια! Στήριξαν ο ένας τον άλλο!
Με δράσεις και μέσα γεμάτα από φαντασία-πρωτοτυπία-πολυμορφία. Και τι δεν έκαναν! Πορείες σε όλη την Ελλάδα, καταλήψεις, συνεντεύξεις, συναυλίες, γλέντια, κυνήγι τους υπουργούς, τους βουλευτές, happenings στην παραλία, στην Ακρόπολη, παρεμβάσεις σε συναυλίες, συνέδρια, σεμινάρια. Διοργάνωσαν ημερίδες. Αλυσοδέθηκαν στα κάγκελα της Βουλής και των υπουργείων. Δέχτηκαν τόνους από χημικά, ξύλο, απαγορεύσεις, μπλόκα, προπηλακισμούς συλλήψεις και προσαγωγές.
Προσπάθησαν να συντονιστούν με τα υπόλοιπα πληττόμενα κομμάτια της
κοινωνίας. Τους απολυμένους της ΕΡΤ, τους σχολικούς φύλακες, τις καθαρίστριες, τα πρωτοβάθμια σωματεία και τις ΕΛΜΕ.
Έδωσαν γενικότερο νόημα στον αγώνα τους συνδέοντας το αίτημα για την επαναπρόσληψή τους, με τη διάλυση του δημόσιου σχολείου, την ενίσχυση της ιδιωτικοποίησης της εκπαίδευσης, την ανάγκη αναβάθμισης της Τεχνικής- Επαγγελματικής Εκπαίδευσης, τις επικείμενες απολύσεις κι άλλων δημόσιων υπαλλήλων (που τις απέτρεψε ο αγώνας τους), τα προβλήματα των μαθητών τους.
Ο λόγος τους απλός, κατανοητός, ειλικρινής, οξύς, εύστοχος, αληθινός, βαθιά πολιτικός μα και συγκινητικός. Δεν φοβήθηκαν να κλάψουν, να αγκαλιαστούν…
Τα συνθήματά τους ευρηματικά: «κανένας μαθητής έξω απ τα σχολεία κανείς καθηγητής στην ανεργία», «Το μέλλον ανήκει στον κόσμο της δουλειάς, αυτός που πλεονάζει είναι ο Σαμαράς», «Σήμερα το μάθημα αρχίζει από Α. Αντίσταση – Αγώνας – Αξιοπρέπεια».
Έδωσαν τον αγώνα μέχρι τέλους με πείσμα, επιμονή, υπομονή, αυταπάρνηση, αποφασιστικότητα. Όχι ότι δεν λύγισαν πολλές φορές ή δεν απογοητεύτηκαν. Κάποιοι μάλιστα εγκατέλειψαν τον αγώνα αναζητώντας ατομικές λύσεις. Αρρώστησαν, χάσανε τον ύπνο τους, αναστατώθηκαν οικογένειες και ζωές, είχανε τραγικές απώλειες.
Στόχος τους πάντα ήταν να νικήσουν κι «όχι να βγάλουν συμπεράσματα», να διαμαρτυρηθούν απλά ή να δώσουν μια μάχη για την «τιμή των όπλων».
Για όλα αυτά νίκησαν, ανέτρεψαν μνημονιακές επιλογές που φαίνονταν αναπόδραστες και ακλόνητες.
Ήταν ντάλα μεσημέρι μιαν ανοιξιάτικη μέρα του 2015 που γύρισαν περήφανοι και περήφανες στα σχολεία τους!
«Η ιστορική μνήμη είναι πολύτιμο κειμήλιό μας», έγραφαν στην τελευταία ανακοίνωση τους.
«Το δίκιο των αγώνων μας θα συνεχίσει να προσδιορίζει τη στάση μας στη ζωή!».
*Τη Δευτέρα 23 Μάη έγιναν στο στέκι της ΠΟΛΗΣ ΑΛΛΙΩΣ στις Συκιές Θεσσαλονίκης τα εγκαίνια μιας πρωτότυπης και σημαντικής έκθεσης φωτογραφίας από εκείνον τον συγκλονιστικό αγώνα-σταθμό στην ιστορία του εκπαιδευτικού κινήματος.
Του «φωτογράφου του αγώνα» Γιάννη Χλωρού που τον έζησε από μέσα…
– Διαδήλωνε και φωτογράφιζε
– Αγωνιζόταν και φωτογράφιζε
– Αγωνιούσε και φωτογράφιζε
– Αντιμετώπιζε την βία και φωτογράφιζε.
Ήταν ένα συγκινητικό–αγωνιστικό… reunion των πρωταγωνιστών–συναγωνιστών του αγώνα
