Της Γιώτας Ιωαννίδου
Aν «όπου ανοίγει ένα σχολείο κλείνει μια φυλακή», πώς γίνεται, όταν ανοίγει μια Πανεπιστημιακή Βιβλιοθήκη (κατά τα λεγόμενα της κυβέρνησης), να πληθαίνουν οι ανθρωποφύλακες και οι ασφαλίτες, να πολλαπλασιάζονται τα ΜΑΤ και οι αύρες, να δημιουργείται δηλαδή μια διευρυμένη «φυλακή»;
Οι κυβερνώντες που επιστράτευσαν τις «βαριοπούλες» της καταστολής και της χειραγώγησης, βάφοντας με αίμα φοιτητών τα κράσπεδα του ΑΠΘ, αλαζονικά ταυτίζουν τη γνώση και την ελευθερία με την ύπαρξη αυτής της νέας φυλακής, κουνώντας επιδεικτικά τα κλειδιά της. Η κυρία Κεραμέως, με τον νέο νόμο πλαίσιο για τα Πανεπιστήμια, την περιγράφει. Το δίλημμα, «με τη γνώση και την ελευθερία ή με τη βία», που έθεσε ο πρωθυπουργός στην ομιλία του, λέει τις μισές λέξεις για να συσκοτίσει την αλήθεια. Με τη βία της φυλακής της γνώσης στην υπηρεσία της ελευθερίας της αγοράς ή απέναντί της; Αυτό το δίλημμα συνειδητοποιεί κανείς, κοιτάζοντας τη φωτογραφία της συνέντευξης των φοιτητών, όπου για φόντο αντί για το προαύλιο του Πανεπιστημίου αντικρύζει μια διμοιρία ΜΑΤ.
Πρόκειται για τις φοιτήτριες και τους φοιτητές εκείνους που πέρασαν τον Ιούνιο «των σκυμμένων κεφαλιών» στον εξεταστικό Προκρούστη των Πανελλαδικών. Η κυβέρνηση και τα κυρίαρχα ΜΜΕ, που χθες τους αποκαλούσαν «αρίστους», τώρα τους λένε «μπαχαλάκηδες». Επειδή αποφάσισαν να υπερασπίσουν το δημόσιο πανεπιστήμιο, τη μόρφωση, την ελευθερία και τη ζωή τους απέναντι στην αντιδραστική μετάλλαξη. Αρνήθηκαν όνειρα μπογιατισμένα κι ελευθερία ανάπηρη, σε μια ασπρόμαυρη ζωή, υπονομευμένη από δείκτες επιχειρηματικής κερδοφορίας και πολεμικά ανακοινωθέντα. Γνωρίζουν καλά οι κυβερνώντες και η κρατική εξουσία πως ο οδοστρωτήρας της εμπορευματοποίησης της εκπαίδευσης πρώτα πρέπει να ισοπεδώσει τα νεανικά μυαλά και να ερημώσει τη δύναμη των αισθημάτων. Θέλουν το κριτήριο του ιδιωτικού κέρδους να πάρει τη θέση της κοινωνικής ωφελιμότητας. Η «ιστορική γνώση» να βγάζει τις εξεγέρσεις «εκτός του κλίματος» και να επιβεβαιώσει το άσκοπο της προσδοκίας για κοινωνική αλλαγή. Επιδιώκουν η συλλογική αναζήτηση να γίνει ατομικός ανταγωνισμός και η γνώση του κόσμου ανακοίνωση υποστήριξης επιχειρηματικής πατέντας. Προωθούν την αριστεία της υποταγής στις κυρίαρχες νόρμες, για να γλιτώσουν από την αυθάδεια της αμφισβήτησης. Για να βεβαιωθούν για την έκβαση αυτής της σύγκρουσης, βάζουν ανθρωποφύλακες στις εισόδους, αύρες στα προαύλια και δημοσιογραφικούς δεσμοφύλακες στη σκέψη.
Πώς γίνεται, λοιπόν, με τόσες σκοτωμένες ιδέες, η ελευθερία να δραπετεύει και να μην αρκείται στον ρόλο του καλολογικού στοιχείου των πρωθυπουργικών ομιλιών; Επειδή το πανεπιστήμιο σε όλες τις εκδοχές του μέχρι σήμερα, ακριβώς εξαιτίας της μορφωτικής του διάστασης, αποτέλεσε χώρο υποδοχής των κοινωνικών διεργασιών και εκκολαπτήριο ριζοσπαστικών ιδεών. Στοιχειώνει τους κυρίαρχους η ρήση του Κολοκοτρώνη «το σπίτι ετούτο (εννοούσε το πανεπιστήμιο) θα φάει το σπίτι εκείνο (εννοούσε την απολυταρχία του Όθωνα)». Θέλουν να τελειώνουν με την αγωνιστική πολιτική στάση των φοιτητών, που κρατάει από την αντιβασιλική κατάληψη του πανεπιστημίου το 1859 μέχρι τις αντιδικτατορικές καταλήψεις της Νομικής και του Πολυτεχνείου το 1973 και από τότε μέχρι σήμερα. Αυτό αποτυπώνεται στις κυβερνητικές διακηρύξεις ότι τα πανεπιστήμια θα πρέπει να πάψουν να είναι «κέντρα ανομίας της Αριστεράς». Πώς αλλιώς θα γίνονται όλο και περισσότερο κέντρα αναπαραγωγής της καπιταλιστικής νομιμοφροσύνης;
Την ελευθερία της γνώσης την κουβαλούν στους ώμους τους οι φοιτητές και οι φοιτήτριες που μάχονται και σηκώνουν κεφάλι και όχι τα ΜΑΤ που υπερασπίζονται τα κρατικά συμφέροντα. Αυτοί που διαλέγουν να είναι με το πλευρό όσων «χτίζουν τις πολιτείες αλλά δεν έχουν σπίτι, όσων ζυμώνουν αλλά δεν έχουν ψωμί, όσων βγάζουν κάρβουνο και οι ίδιοι κρυώνουν, αυτών που δεν έχουν τίποτα και έρχονται να πάρουν τον κόσμο». Κι όχι στην αυλή αυτών που διαλαλούν το δικαίωμα ιδιοκτησίας ενός κόσμου που σε τίποτα δεν τον ομόρφυναν αλλά τον οδηγούν στη βαρβαρότητα και την ασχήμια. Οι νέοι άνθρωποι των εποχών που έρχονται μπορούν να κουβαλήσουν την προσδοκία μιας νέας χαραυγής πάνω από τις πολιτείες που δε χτίστηκαν ακόμη. Όχι με φόβο και συμμόρφωση αλλά με τη δύναμη που τρέμουν οι κυρίαρχοι: Την απέραντη δίψα να ‘σαι τόσο πρόσκαιρος και να κάνεις όνειρα τόσο αιώνια....
ΠΗΓΗ: Πριν
