Είχα γράψει κάποτε ένα κείμενο αφιερωμένο στο Δάσκαλο. Η άθλια κι απαράδεκτη γενικευμένη κατασυκοφάντηση της συλλογικότητας των εκπαιδευτικών, εκ μέρους ενός περιφερόμενου από κόμμα σε κόμμα νομάδα υποψήφιου και στις επικείμενες εκλογές με το κόμμα της ΝΔ, προσφέρεται για να το επαναφέρω. Το κάνω όχι τόσο για να υπερασπιστώ το αυταπόδεικτα και ιστορικά τεκμηριωμένο τιτάνιο έργο που προσφέρουν οι δάσκαλοι και οι δασκάλες μας στην ελληνική εκπαίδευση, κάτω από άθλιες συνθήκες εργασίας, όσο για να καταγγείλω ως πολιτικά και κοινωνικά απαράδεκτες τις συκοφαντικές επιθέσεις που εκστόμισε ο υποψήφιος της ΝΔ σε προεκλογική περίοδο. Ανέμενα μια διαφορετική αντιμετώπιση από τον λαλίστατο πρόεδρο του κόμματος της ΝΔ. Ωστόσο, φαίνεται ότι ο κυνισμός, η αμετροέπεια, η αλαζονεία, η συκοφαντία, οι αήθεις επιθέσεις σπίλωσης των εργαζομένων χαρακτηρίζουν τόσο το δράστη- περιφερόμενο υποψήφιο όσο και τον προστάτη του. Δε θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, όταν είναι γνωστά τα «έργα και οι ημέρες» του πολυδιαφημισμένου επιτελικού κράτους. Ας μη ξεχνάμε κάτι το ιδιαίτερο: οι δάσκαλοι και οι δασκάλες είναι μια ζωή στο σχολείο. Και αυτό μας επιτρέπει να ισχυριστούμε ότι

 

Ο Δάσκαλος ή η Δασκάλα:

Ζει μέσα στην κοινωνία και δρα στο πεδίο των αντιθέσεων και των συγκρούσεων, στρατευμένος στην υπόθεση της παιδείας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της δημοκρατίας.

Προωθεί την ανοιχτή εκπαίδευση, την ανοιχτή μάθηση και την ανοιχτή σκέψη.

Ευνοεί και ενισχύει τη γνωστική ανεξαρτησία των μαθητών/τριών.

Απολαμβάνει και χαίρεται την ανεξαρτησία των μαθητών του, ακόμα και αν αυτό υποβαστάζει την αμφισβήτησή του.

Δεν παρασύρεται από την εξουσία των γνώσεων που έχει.

Αξιοποιεί την εξουσία της θέσης του για να διευρύνει τα όρια της δημοκρατίας.

Δεν αστυνομεύει και δεν επιτηρεί την εκπαιδευτική διαδικασία. Αναζητάει τις προϋποθέσεις για αυθεντική συμμετοχή.

Έχει «έμμονες ιδέες» και πάθος για το βιβλίο και τη γνώση. Είναι αυτό που τον κάνει «μεταδοτικό».

Σέβεται, αναγνωρίζει και αξιοποιεί τα λάθη.

Αποδομεί τα αυτονόητα και τα δεδομένα που συντηρούν και διαιωνίζουν.

Ζει και την ώρα που εργάζεται, με επίμονη άσκηση στη συνεργασία και τη συλλογικότητα.

Απολαμβάνει τους δεσμούς αμοιβαιότητας, αναγνώρισης και σεβασμού προς τους συναδέλφους.

Αποφεύγει την ιδιώτευση, την απομόνωση, τον ατομικισμό, τον ανταγωνισμό.

Δεν εμποδίζει, δεν αναχαιτίζει.

Διαπραγματεύεται με τους μαθητές/τριες το νόημα που έχουν τόσο αυτά που γίνονται όσο και αυτά που δε γίνονται.

Είναι φορτωμένος με υποχρεώσεις και ευθύνες που αν και αναχαιτίζουν την ανεξαρτησία του, την εμπλουτίζουν

Είναι δρομέας του δρόμου αντοχής του στοχασμού και της κριτικής σκέψης.

Δεν περιορίζεται τυπολατρικά στις υποχρεώσεις του. Τις υπερβαίνει για να δημιουργεί.

Ανιχνεύει και απολαμβάνει το πλαίσιο της σχετικής του αυτονομίας για να απελευθερώνει και να εμπλουτίζει την παιδαγωγική συνάντηση.

Ασκεί πολιτική παιδαγωγική.

Παθιάζεται με την παιδαγωγική του τακτ, του σεβασμού και της αναγνώρισης του άλλου.

Την παιδαγωγική πράξη την ορίζει με αναφορές στην κοινωνική δικαιοσύνη, τη μέριμνα, την έγνοια και τη φροντίδα.

Προτάσσει την παιδαγωγική της θετικής διάκρισης υπέρ αυτών που έχουν περισσότερη ανάγκη.

Ασκεί την παιδαγωγική της αισιόδοξης πρότασης για τη ζωή.

 

Το να είσαι δάσκαλος/δασκάλα-ενεργό κριτικό πολιτικό υποκείμενο σημαίνει από τη μια πως υπόκεισαι στο δίκτυο δώρων, ανταλλαγών και υποχρεώσεων που συγκροτούν τις κοινωνικές και παιδαγωγικές σχέσεις και από την άλλη πως δρας στο πεδίο των αντιφάσεων, των συγκρούσεων και των αντιθέσεων, με τρόπο που να συντελείς στη αξιοποίησή τους και το μετασχηματισμό τους σε πράξη αλλαγής.

Ο συκοφάντης, τολμά και είναι ακόμη υποψήφιος και τολμά να διεκδικεί την ψήφο ελλήνων και ελληνίδων πολιτών! Έχουν καταντήσει την "αριστεία" ένα άθλιο "κενό σημαίνον" και το πωλούν στο βωμό μιας ιδιότυπης κερδοσκοπίας.