του Γιάννη Λαθήρα, Από selidodeiktis

«Ελπίδα»! Με πιο ειρωνικό, διαβολικά συμβολικό και ταυτόχρονα βολικό τρόπο για το σύστημα δεν θα μπορούσαν να βαφτίσουν το πρόσφατο «πρωτοφανές κύμα κακοκαιρίας που έπληξε τη χώρα» τις τελευταίες μέρες κατά τα ΜΜΕ, στην ουσία μια χιονόπτωση στην καρδιά του χειμώνα.

Εγκλωβισμένοι και παγωμένοι στους πανάκριβους ιδιωτικούς δρόμους. Καθηλωμένοι και τραυματισμένοι «στα τρένα της μεγάλης ντροπής». Χωρίς ρεύμα, συγκοινωνίες, τηλέφωνο και νερό εκατομμύρια άνθρωποι στην πρωτεύουσα της χώρας της «ανάπτυξης». Άστεγοι πεθαίνουν από την παγωνιά στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Στις γειτονιές της Αθήνας οι συγγενείς σέρνουν το φέρετρο του δικού τους ανθρώπου στους παγωμένους δρόμους.

Η Ελπίδα, λοιπόν, συνώνυμο της καταστροφής! Από το «δεν υπάρχει ελπίδα» και το «δεν υπάρχει εναλλακτική» μάς καλούν να αποστρεφόμαστε πλέον την ελπίδα. Ούτε καν να την αναζητούμε. Να τη σβήσουμε από τη σκέψη και τον λόγο μας. «Δεν έχω τόπο, δεν έχω ελπίδα, δεν θα με κλάψει καμιά πατρίδα…» Την επόμενη κακοκαιρία ίσως την ονομάσουν «Μέλλον».

Θα ζείτε με τη φτώχεια, την ακρίβεια, τις πυρκαγιές, τις πλημμύρες, την παγωνιά, την έλλειψη θέρμανσης, την ανεργία, τη μαύρη εργασία στις σύγχρονες γαλέρες με ατέλειωτα ωράρια, τις συντάξεις πείνας. Θα συνηθίσετε τη μετανάστευση των παιδιών σας, θα πεθαίνετε σωρηδόν κατά εκατοντάδες καθημερινά με τις πανδημίες και το ανύπαρκτο σύστημα υγείας. Πότε «μέσα στο σπίτι» πότε «έξω» από αυτό, όταν και όπως σας προστάζουμε. Θα σας ειδοποιήσουμε εμείς με… μήνυμα. Αύριο μπορεί να σας το πάρουμε κι αυτό γιατί δεν μπορείτε να ξοφλήσετε το δάνειο, προφανώς με δική σας υπαιτιότητα.

Για ό,τι σας συμβεί θα φταίτε εσείς: γιατί δεν φοράτε μάσκα, δεν κρατάτε αποστάσεις, δεν βάλατε αλυσίδες στο αυτοκίνητο, δεν τρέφεστε σωστά, δεν δουλεύετε πολύ, δεν διαβάζετε, δεν είστε καινοτόμοι, είστε άσχετοι με την επιχειρηματικότητα, δεν ξέρετε να γράφετε βιογραφικό, δεν ανακυκλώνετε, δεν αξιοποιείτε τις ευκαιρίες, είστε άτυχοι/ες, δεν κάνετε σωστές επιλογές ούτε έρευνα αγοράς, δεν κάνατε την κρίση ευκαιρία, δεν είστε υπάκουοι, άβουλοι κι επιμελείς κ.ο.κ. Βρήκαν φλέβα οι κυρίαρχοι: Δεν υπάρχει άλλη ευθύνη, μόνο η ατομική, η δική σου. Ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα που λειτουργεί άψογα. Αν δεν λειτουργεί, ο μόνος που φταίει και τιμωρείται είσαι Εσύ.

Τα εκχιονιστικά μηχανήματα, τα αντιπλημμυρικά έργα, η δασοπροστασία, τα δημόσια νοσοκομεία, τα κέντρα υγείας, τα σύγχρονα σχολεία, τα δημόσια μέσα μεταφοράς, το επαρκές, μόνιμο, έμπειρο και εξειδικευμένο προσωπικό μυρίζουν μούχλα και παρελθόν. Κοστίζουν, χωρίς να αποδίδουν κέρδη.

Μη φωνασκείτε αδίκως «Πού είναι το κράτος;», «Υπάρχει κράτος;»

Το κράτος έχει απαλλαγεί από όλα τα «βαρίδιά» του εδώ και χρόνια κι από όλες τις κυβερνήσεις. Δρόμοι, αεροδρόμια, λιμάνια, τρένα, τηλεπικοινωνίες, διαδίκτυο, ηλεκτρισμός, ενέργεια, μεταφορές, ναυπηγεία, φυσικό αέριο, ορυχεία, νερό. Το κράτος δεν είναι επιχειρηματίας ούτε φιλανθρωπικό ίδρυμα. Αν θέλετε κάτι από αυτά, είστε ελεύθεροι να τα αγοράσετε. Υπάρχουν δεκάδες εταιρείες να επιλέξετε για το ρεύμα κι άλλες τόσες για το κινητό σας.

Το επιτελικό κράτος λειτουργεί μόνο για την «ασφάλεια» των πολιτών, «την επιβολή της τάξης και του νόμου». Είναι εκεί έγκαιρα, «βρέξει χιονίσει», πολύ πριν τα γεγονότα: σε μια απεργία, μια διαδήλωση, με όλες του τις υπηρεσίες: μπλε, πράσινοι, ΜΑΤ, ΟΠΚΕ, ΕΚΑΜ, ασφαλίτες, εισαγγελείς, μονάδες σύλληψης, ΔΙΑΣ με αναμμένες μηχανές. Με όλο του τον εξοπλισμό: κλούβες, αύρες, εκτοξευτήρες νερού, χημικά, δακρυγόνα, κρότου λάμψης, γκλομπς, drones, ελικόπτερα, περιπολικά, πιστόλια κ.λπ.

Το επιτελικό κράτος υπάρχει, για να αγοράσει Rafale και φρεγάτες, για να νιώθετε ασφάλεια όταν θα περιπολούν και θα πολεμούν (;) στα πέρατα της Μεσογείου, για την TOTAL και της EXXON αλλά και τα δικά σας συμφέροντα.

Το επιτελικό κράτος υπάρχει, για να ενισχύει τις τράπεζες, την AEGEAN, την ΑΤΤΙΚΗ ΟΔΟ, το ΜΕΤΡΟ Θεσσαλονίκης, τον ΑΚΤΩΡΑ, όταν «πέφτουν έξω», πάλι βέβαια με δική σας ευθύνη.

Το επιτελικό κράτος υπάρχει, για να απομυζά τον ιδρώτα και το αίμα σας για μια αέναη, εξωφρενική αποπληρωμή του χρέους σας (;) -που ποτέ δεν τελειώνει, αντίθετα ολοένα μεγαλώνει- στους χρυσοκάνθαρους τραπεζίτες και δανειστές.

Από δίπλα και το τοπικό κράτος, οι κατ’ ευφημισμόν δήμοι ανίκανοι να παρέμβουν. Αφού δεν υπάρχουν… ΕΣΠΑ αποχιονισμού και δεν προλάβαιναν να παραχωρήσουν το «έργο» σε κάποιον εργολάβο.

Αυτή η δυστοπία είναι η «ελπίδα» τελικά και όχι η προσμονή και ο αγώνας για ένα καλύτερο κόσμο;

Πριν λίγα χρόνια πολύς κόσμος πίστεψε πως: Η ΕΛΠΙΔΑ ΕΡΧΕΤΑΙ και μετά ήρθαν οι διαψεύσεις, τα πραξικοπήματα, νέα μνημόνια, νέες ιδιωτικοποιήσεις και νέες απογοητεύσεις.

Δεν υπάρχει ελπίδα κανονική πια; Είναι όλα μάταια;

«Δεν ελπίζω τίποτα. Φοβάμαι τα πάντα. Τι θα πει ελεύθερος;» θα έγραφε σήμερα ο Καζαντζάκης;

Το μόνο που μας απομένει είναι ο σκληρός αγώνας για επιβίωση, η αγωνία για το τι μας επιφυλάσσει το αύριο, ο αδυσώπητος, κυνικός ανταγωνισμός με τον διπλανό μας; Το πολύ πολύ ένα σχόλιο στα κοινωνικά δίκτυα ένα γ………σαι στον εκάστοτε διαχειριστή της αθλιότητας; Μια κακόμοιρη προσμονή κάποιων εκλογών με απειροελάχιστες προσδοκίες «μήπως λίγο καλύτερα;»

Πού πήγαν τα παλιά: «Δεν ζητάμε πολλά. Τα θέλουμε όλα!» ή το ακόμη καλύτερο: «Όλα, πολύ!» Η πιο μεγάλη αντίφαση: την εποχή του ασύλληπτου συσσωρευμένου πλούτου, της έκρηξης της επιστήμης και της τεχνολογίας, της πιο μορφωμένης γενιάς από καταβολής κόσμου, μας σώθηκαν οι ελπίδες;

Κι όμως υπάρχει ακόμη ελπίδα! Μπορεί να είναι ακόμη σπίθες, αλλά… don’t look up για να τις δεις, ούτε στις οθόνες της χρυσοπληρωμένης προπαγάνδας. Ούτε στους διαδρόμους της βουλής, αλλά στους δρόμους. Εκεί που έπρεπε να βουίξει ο τόπος από το αίτημα της παραίτησης των υπευθύνων για αυτήν και για όλες τις τραγωδίες του λαού. Δημόσια όλα τα κοινωνικά αγαθά! Κατάργηση των αποικιοκρατικών συμβάσεων με τους εργολάβους των οδικών δικτύων! Κατάργηση των ληστρικών διοδίων! Και την απόφαση: Δεν πληρώνουμε!

Είναι στις πράξεις αλληλεγγύης που είδαμε στην Αττική οδό και στις γειτονιές της Αθήνας. Στον γιατρό που περπάτησε 5 ώρες στα χιόνια για να βρεθεί στην μάχη υπέρ των ασθενών του. Στις νοσηλεύτριες που έμειναν 2 και 3 βάρδιες στα νοσοκομεία της εγκατάλειψης. Είναι στους ηρωικούς εργατικούς αγώνες στην Καβάλα, στην efood, στην COSCO. Στους αγώνες για το περιβάλλον από τη Σύρο μέχρι τις Σκουριές και τα αιολικά βουνά. Αγώνες που νικάνε κιόλας! Στη μάχη των εκπαιδευτικών να κρατήσουν ανοιχτά και ασφαλή τα σχολεία κόντρα στην εγκληματική αδιαφορία και τη μανία της αντιπαιδαγωγικής τηλεκπαίδευσης. Κι όχι μόνο εδώ, αλλά παντού στη Γη η ελπίδα πεθαίνει τελευταία ή μάλλον δεν πέθανε ποτέ! Από τη Χιλή ως το Καζακστάν οι λαοί δεν είπαν την τελευταία λέξη. Επανέρχονται! Κρατάνε την ελπίδα και τη φλόγα της εξέγερσης ζωντανή!

Αλλά ακόμη κι αν δεν υπήρχε ελπίδα, ας θυμηθούμε τον ποιητή:

«…ποιος ξέρει –ίσως εκεί που κάποιος αντιστέκεται χωρίς ελπίδα, ίσως εκεί να αρχίζει η ανθρώπινη ιστορία, που λέμε, κι η ομορφιά του ανθρώπου!»