Είναι πάρα πολύ δύσκολο να βρει κανείς αξιοπρεπή, δωρεάν παραλία κοντά στην Αθήνα. Οι περισσότερες οργανωμένες παραλίες έχουν περίφραξη, καταστρατηγούν δηλαδή την κατοχύρωση του αιγιαλού και της παραλίας ως δημόσιων αγαθών. Αλλά κι όσες δεν έχουν, καταλαμβάνουν πολύ μεγαλύτερο από το προβλεπόμενο 60% της παραλίας με ξαπλώστρες και ομπρέλες, υποχρεώνουν τους κολυμβητές να καταναλώσουν ποτά και φαγητά, αλλιώς τους εκβιάζουν να φύγουν· ενίοτε διώχνουν όσους δεν θέλουν να πληρώσουν το αντίτιμο του σετ και κάθονται πάνω στην πετσέτα τους στην άμμο.
Πρόσφατα έγινα μάρτυρας βίαιου τραμπουκισμού ηλικιωμένου Ιταλού τουρίστα, ο οποίος αναγκάστηκε να φύγει από την… επικράτεια της επιχείρησης με τις ομπρέλες στην Αίγινα, και να απλώσει την πετσέτα του στην «εικονική περιοχή» πέραν της επιχείρησης, επειδή έτσι ερμήνευσε τον νόμο ο ιδιοκτήτης της καντίνας.
Από εκεί που επί Documenta 14 αισθανόμασταν κάτοικοι ενός νέου, βαλκανικού Βερολίνου, πλέον μπορούμε να συγκρίνουμε την πρωτεύουσα και τα νότια προάστιά της με ένα ευρωπαϊκό ισοδύναμο του Ντουμπάι.
Ξαπλώστρες, αιώρες, κοκτέιλ και δυνατή μουσική είναι τα χαρακτηριστικά κάθε οργανωμένης παραλίας, στην οποία η πρόσβαση το Σαββατοκύριακο στοιχίζει τουλάχιστον 15 ευρώ το άτομο – και φτάνει ώς τα 160 ευρώ. Η ηλεκτρονική κράτηση ομπρέλας είναι απαραίτητη, γιατί ακόμη κι αν πληρώσει κανείς το εξωφρενικό αντίτιμο και προσέλθει στις εννέα το πρωί στην παραλία είναι πολύ πιθανό να καταλήξει με μια πετσέτα πάνω στην άμμο, χωρίς σκιά.
Την ίδια στιγμή, οι ελεύθερες παραλίες είναι μικρές βρώμικες ζούγκλες, χωρίς την παραμικρή υποδομή. Η μια πετσέτα δίπλα στην άλλη, παιδιά, γονείς, ηλικιωμένοι κι έφηβοι όλοι στριμωγμένοι σε μικρές νησίδες τζάμπα πρόσβασης στη θάλασσα. Την τελευταία φορά που βρέθηκα μια Κυριακή στις αρχές Ιουνίου στα Λεγρενά ήταν σχεδόν αδύνατο να μην πατήσω ανθρώπινη σάρκα, όσο κι αν έχω εξασκηθεί στο αριστοτεχνικό σλάλομ ανάμεσα σε λουόμενους. Η χιλιοτραγουδισμένη Αττική Ριβιέρα και τα νησιά του Σαρωνικού έχουν καταληφθεί από επιχειρηματίες επιρρεπείς στην αισχροκέρδεια, καμιά φορά και στη φοροδιαφυγή. Σε μια χώρα με ακτογραμμή 15.000 χλμ. μια βουτιά στη θάλασσα μοιάζει όλο και συχνότερα είτε με απίστευτη πολυτέλεια είτε με αδιανόητη ταλαιπωρία.
