ΠΗΓΗ: Δημοσιεύτηκε στο ΠΟΝΤΙΚΙ τεύχος 2283 5/05/2023
Από Δημήτρης Μηλάκας

Είναι, προφανώς, δουλειά των οργάνων και της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ η εξακρίβωση των αιτιών της συντριβής της περασμένης Κυριακής.

Και είναι μια δουλειά επείγουσα όχι μόνο επειδή σε έναν μήνα υπάρχει η δεύτερη εκλογική αναμέτρηση, αλλά και διότι μόνο έτσι υπάρχει η πιθανότητα αυτή η συντριβή να μην εξελιχθεί σε στρατηγική ήττα, η οποία θα υπονομεύσει την πρωτοκαθεδρία του κόμματος στην Κεντροαριστερά.

Παρ’ όλα αυτά είναι ευδιάκριτες – σε όσους έχουν ανοιχτά τα μάτια – οι αιτίες της συντριβής. Το έδαφος πάνω στο οποίο «φύτρωσαν» όλα αυτά που οδήγησαν τον ΣΥΡΙΖΑ 20 μονάδες πίσω από τη Ν.Δ. είναι η «κρίση ταυτότητας».

Πριν από το 2015 η «ταμπέλα» του κόμματος «Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς» ανταποκρίνονταν στον έναν ή τον άλλον βαθμό στο περιεχόμενό της και παρέπεμπε σε κάποιο «απτό», ρεαλιστικό ή όχι, αφήγημα. Γύρω απ’ αυτό το αφήγημα οικοδομήθηκε η πλειοψηφία που εκείνα τα ταραγμένα μνημονιακά χρόνια οδήγησε τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία.

Έκτοτε η ταμπέλα του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς άρχισε να μην ανταποκρίνεται στο (ιδεολογικό) περιεχόμενο του κόμματος. Από τη μια η εποπτεία των δανειστών (θεσμών) και από την άλλη η προσπάθειά του να εξελιχθεί σε πολυσυλλεκτικό κόμμα εξουσίας (για την ακρίβεια στον δεύτερο πόλο του συστήματος) μετέτρεψαν τάχιστα το κόμμα σε ιμιτασιόν πολιτική δύναμη και το αφήγημά του σε ασαφές και συγκεχυμένο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση πράγματι έκανε τη δουλειά και «έβγαλε» τη χώρα από τα μνημόνια. Για να το κάνει αυτό, ωστόσο, δεν ικανοποίησε τις προσδοκίες αυτών που συσπειρώθηκαν γύρω του, αλλά ικανοποίησε κάθε απαίτηση των δανειστών που συνεπαγόταν το ξερίζωμα των όποιων αριστερών και ριζοσπαστικών χαρακτηριστικών του κόμματος.

Το κόμμα, από το 2019 που έχασε τις εκλογές, επέλεξε να φορέσει (χωρίς γραβάτα έστω) το κοστούμι της εν αναμονή κυβέρνησης σε ένα κατά τα φαινόμενα δικομματικό παιχνίδι εξουσίας, διατηρώντας και χρησιμοποιώντας ταυτόχρονα τα παλιά ριζοσπαστικά αριστερά «συνθήματα». Κάπως έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ από τη μία έπαψε να ικανοποιεί αυτούς που συσπειρώθηκαν γύρω του πιστεύοντας στον αριστερό ριζοσπαστικό του λόγο και από την άλλη να φοβίζει / απωθεί εκείνους που έσπευσαν σ’ αυτόν προσβλέποντας μια εναλλακτική στο δεδομένο παιχνίδι εξουσίας.

Το γεγονός ότι η «αφύπνιση» ήρθε μετά την εκλογική συντριβή δεν σημαίνει τίποτε περισσότερο από την αδυναμία των στελεχών και της ηγεσίας του κόμματος να δουν την εικόνα τους στον καθρέφτη από το 2019 μέχρι και σήμερα. Και αν αυτό ήταν δύσκολο, καλό θα ήταν να μελετούσαν πιο προσεκτικά τα ποσοστά που όλο αυτό το διάστημα τους έδιναν οι δημοσκοπήσεις…