ΤΟ ΓΙΑΤΙ κυριαρχεί, μέρες τώρα που μαίνεται μια λυσσασμένη, αχρείαστη βία, απέναντι σ’ ένα λαό πατημένο στο λαιμό, από τη δεκάχρονη άγρια λιτότητα και τον πολλαπλασιασμένο επικοινωνιακά πανδημικό φόβο του θανάτου.
Και σαν να μη φτάνουν φοιτητές που σέρνονται με το κεφάλι στην άσφαλτο, σπασμένα πλευρά με μεταλλικά γκλομπς στα πάρκα που βγαίνει ο κόσμος για μια ανάσα, ανελέητο ξύλο και αύρες σε όσους διαδηλώνουν την ανάγκη να τηρούνται έστω οι ανάπηροι αστικοί νόμοι για να μην είμαστε όλοι φτερά στον άνεμο της αυθαιρεσίας, ό,τι έμεινε απ’ την αξιοπρέπεια των ανθρώπων, δέχεται μαζί με τον εμπαιγμό των «έξυπνων μέτρων» της υγειονομικής τρομοκρατίας, πρωτοφανή χυδαιότητα σε ύβρεις από τα μίσθαρνα όργανα της καταστολής και απειλές που συνιστούν από μόνες τους ποινικά αδικήματα.
Το ‘γιατί’ χτυπούν με τόση λύσσα, απασχολεί όλο τον κόσμο που δεν άφησε το μυαλό του να γίνει χυλός μπροστά στα βοθροκάναλα, ακόμη και συντηρητικούς νοικοκυραίους σε μεσοαστικές συνοικίες που, σε άλλες συνθήκες, θα ήταν απλώς αδιάφοροι. Και το ‘γιατί’ γίνεται ακόμη πιο επιτακτικό, καθώς δεν πρόκειται για ένα αυθύπαρκτο σύστημα πολιτικής επιβολής, στο οποίο θα μπορούσε να καταλογίσει κανείς απλό και ανόθευτο κρετινισμό.
Αχυράνθρωποι που διεκπεραιώνουν έξωθεν εντολές και πυροδοτούν συστηματικά οργή, ακόμη και εσωκομματικούς τριγμούς. Γιατί; Μια απάντηση θα μπορούσε να είναι, γιατί έρχεται νέο τσουνάμι νέας άγριας φτωχοποίησης, με νέο μνημόνιο και νέα ασυμμάζευτη κατρακύλα των μικρομεσαίων. Ειπώθηκε πολλές φορές πως ο λοιμός θα γίνει γρήγορα λιμός και θα πρέπει να έχει ήδη γίνει η πρόβα τζενεράλε της απόλυτης καταστολής για να μη σηκώσει κανένας κεφάλι.
Γιατί επίσης στις 25 Μάρτη που η Γιάννα θα κάνει τις χρυσοπληρωμένες φιέστες για τα 200 χρόνια από τότε που οι αγωνιστές του ’21 φυλακίστηκαν ή έγιναν ζητιάνοι για να επιβιώσουν, η Σύνοδος Κορυφής της Ε.Ε. βάζει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, δηλαδή των προειλημμένων αποφάσεων, το ελληνοτουρκικό, με το Τσεσμέτ να κάνει βόλτες στη μέση του Αιγαίου.
Και ο κληρονομικώ δικαίω ελάχιστος του κοινοβουλευτικού θρόνου, που εξαντλεί την αγριότητά του πάνω σ’ ένα τσακισμένο λαό, δεν διανοήθηκε καν να ψελλίσει, όχι στην ημερομηνία που σηματοδοτεί, τύποις έστω, την απελευθέρωση.
Γιατί τέλος, πρέπει να εισπράξουμε το μήνυμα πως είμαστε απόλυτα αναλώσιμοι, στα πατικωμένα μέσα μεταφοράς, στα κορεσμένα νοσοκομεία, στην έγκλειστη ανεργία και κάτω από το σιδηρολοστό του μίσθαρνου.
Βέβαια κι οι μίσθαρνοι τους είναι γι αυτούς αναλώσιμοι. Έχουν επιστρατεύσει μια αγέλη φονικών ναζίδιων για να τρομοκρατεί και τους είναι αδιάφορη και η δική τους ζωή. Όπως οι υπερατλαντικοί εντολείς στέλνουν άνεργους ισπανόφωνους και μαύρους στους βρώμικους πολέμους, για να τους παραλάβουν σε φέρετρα ή να τους αφήσουν στη ζητιανιά των βετεράνων, έτσι και οι εδώ αχυράνθρωποι προσλαμβάνουν, απ’ το πολυπληθές πια λούμπεν, το πιο φονικό του κομμάτι, του οποίου η ζωή, όπως και η δική μας δεν μετρά ούτε σαν κάλπικη δεκάρα.
Νίνα Γεωργιάδου
