Ο εργοδότης και ο εργαζόμενος μας λένε, θα πρέπει να έχουν την ελευθερία να ορίσουν τη μεταξύ τους σχέση όπως τους βολεύει καλύτερα. Γιατί να παρεμβαίνει το κράτος;

Άλλωστε, εργοδότες και εργαζόμενοι έχουν την ίδια δύναμη, αφού είναι ίσοι απέναντι στον νόμο και μοιράζονται τις ίδιες ελευθερίες. Όπως ένας άστεγος και ένας εκατομμυριούχος έχουν εξίσου την ελευθερία να κοιμηθούν στο πεζοδρόμιο.

Αν δεν σου αρέσουν οι όροι που σου προσφέρει η τάδε εταιρεία, είσαι ελεύθερος να μη δουλέψεις σε αυτή. Αν και η δεύτερη, η τρίτη, η τέταρτη σου προσφέρουν τους ίδιους όρους, είσαι ελεύθερος να μη δουλέψεις καθόλου.

Τι, δεν θα ‘χεις να φας; Επιλογή σου είναι και αυτό. Όλα στη ζωή έχουν ένα κόστος.

Ωστόσο, για κάποιον μυστήριο λόγο όλες αυτές τις μεταρρυθμίσεις, αν και «φιλεργατικές», τις απαιτούν πάντοτε οι εργοδοτικές οργανώσεις, ποτέ τα εργατικά σωματεία.

Είναι μάλλον γιατί οι εργοδότες γνωρίζουν τι είναι καλό για τους εργαζομένους, περισσότερο και από τους ίδιους τους εργαζομένους.

Η αλήθεια είναι πως όταν εξαρτάσαι πολύ από κάποιον, όπως ο εργαζόμενος από τον εργοδότη, αρχίζεις να πιστεύεις ότι αυτά που γενναιόδωρα σου προσφέρει είναι δικαίωμά σου. Ο μισθός για παράδειγμα.

Ε λοιπόν δεν είναι δικαίωμά σου, είναι δώρο από τον εργοδότη σου και τέτοιες μεταρρυθμίσεις έρχονται να σου το υπενθυμίσουν.

Άσε που οι εξαρτήσεις είναι κακό πράγμα, ιδίως η εξάρτηση από τον μισθό, το είπε και ο Κυριάκος Μητσοτάκης.