Υπάρχουν δύο απαντήσεις στο ερώτημα του τίτλου αυτού του «σημειώματος».
Η πρώτη προβλήθηκε από όσους μετά την κρίση των Ιμίων ήθελαν να ξεχάσουν. Την δεύτερη απάντηση τη δίνει η (σημερινή) πραγματικότητα των ελληνοτουρκικών σχέσεων.
Σύμφωνα με την πρώτη απάντηση η Ελλάδα υπό την ρεαλιστική καθοδήγηση της κυβέρνησης Σημίτη, απέφυγε τον πόλεμο, οδηγήθηκε στην ανάπτυξη και στο ευρώ και τελικά κράτησε υπό έλεγχο τον «νευρικό» γείτονα.
Οσοι επιμένουν σ αυτήν την απάντηση προφανώς θέλουν να ξεχνούν, τα θηριώδη εξοπλιστικά προγράμματα που υλοποιήθηκαν μετά την κρίση των Ιμίων με γνώμονα την «μίζα», το μαγείρεμα των στατιστικών του χρέους με πανοτόκια στην goldman sachs για να μπει η χώρα στην ζώνη του ευρώ, και την παροχή διαβατηρίου χωρίς αντάλλαγμα στην Τουρκία για την προώθηση των ευρωτουρκικών σχέσεων. Πάνω απ όλα, αυτού του είδους η απάντηση «ξεχνά» ότι μετά την κρίση των Ιμίων η κυβέρνηση Σημίτη αποδέχτηκε το αμερικανικό «πακετάρισμα» της Συμφωνίας της Μαδρίτης όπου αναγνωρίστηκαν τουρκικά ζωτικά συμφέροντα στο Αιγαίο και εγκαινιάστηκαν οι διερευνητικές ελληνοτουρκικές συνομιλίες, με ανομολόγητο αλλά βασικό εκ των πραγμάτων περιεχόμενο την διευκρίνιση της κυριαρχίας επί εκατοντάδων βράχων, νησίδων και βραχονησίδων…
Η σημερινή πραγματικότητα των ελληνοτουρκικών σχέσεων περιγράφει σε μεγάλο βαθμό τι ακριβώς συνέβη το βράδυ της κρίσης των Ιμίων και ποιες είναι οι συνέπειες του συμβάντος.
Η Τουρκία με την έμπρακτη αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας (έρευνες του Ορούτς Ρέις μέχρι και 6.5 μίλια από τις ακτές της Ρόδου και του Καστελόριζου) δίχως την παραμικρή ελληνική αντίδραση και χωρίς καμία «ποινή» από Ευρωπαίους και Αμερικανούς εισπράττει σήμερα τα γραμμάτια που υπέγραψε η κυβέρνηση Σημίτη το 1996.
Αποτέλεσμα της σταθερής και συνεπούς τουρκικής τακτικής, είναι η ρυμούλκηση της κυβέρνησης Μητσοτάκη στο ίδιο τραπέζι των διερευνητικών συνομιλιών όπου είναι τοποθετημένο το σύνολο των τουρκικών απαιτήσεων σε βάρος της Ελλάδας. Από την κυριαρχία επί νησιών και νησίδων, μέχρι το αν έχουν ή δεν έχουν τα νησιά δικαίωμα σε ΑΟΖ ή στην άμυνά τους έναντι ενός ολοφάνερα επιθετικού γείτονα…
Ως αποτέλεσμα της κρίσης των Ιμίων και των συνεπακόλουθων συνεπειών της, θα πρέπει να αντιμετωπιστούν και οι τρέχουσες ελληνοτουρκικές συνομιλίες για τον μηχανισμό «αποσυμπίεσης» που εξελίσσονται στο ΝΑΤΟ και υπό στενή αμερικανική παρακολούθηση. Σ αυτές ακριβώς τις συζητήσεις «τεχνικής φύσεως» αποτυπώνεται εν τέλει ο δεδομένος συσχετισμός δύναμης όπου ο ασθενέστερος και αμυνόμενος υποχρεώνεται να αποδεχτεί τους «κανόνες» παραβίασης της κυριαρχίας του διαμορφώνοντας οδυνηρά «δεδικασμένα» που θα προβάλλουν απειλητικά στο μέλλον…
