Ιούλιος του 1974, η χούντα είχε πέσει, η Αθήνα ένα καζάνι που μόλις είχε σκάσει, ο λαός πανηγύριζε για την πτώση του καθεστώτος. Οι κινηματογραφιστές της εποχής παίρνουν στα χέρια τους κάμερες και ξαμολιούνται στους δρόμους, να καταγράψουν τον παλμό αυτών των ιστορικών ημερών.

Ο Νίκος Κούνδουρος τότε ήταν ήδη ένας καταξιωμένος σκηνοθέτης του ελληνικού κινηματογράφου, έχοντας περάσει μάλιστα και από τη Μακρόνησο για τις ιδέες του (έως το 1952). Η μεταπολιτευτική Αθήνα, τα παθιασμένα πλήθη και τα πανηγύρια τον ερεθίζουν να γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ. Το μόνο του ντοκιμαντέρ. Μαζί με πέντε διευθυντές φωτογραφίας, μεταξύ των οποίων ο Νίκος Καβουκίδης και ο Νίκος Γαρδέλης, γυρίζουν μια ταινία, η οποία κατά τον κύριο κορμό της αποτελείται από τις δύο μεγαλύτερες συναυλίες που διοργανώθηκαν τότε, η μία στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας (Παναθηναϊκού) τον Ιούλιο του 1974 και η άλλη του Μίκη Θεοδωράκη στο Στάδιο Καραϊσκάκη τον Οκτώβριο του ίδιου χρόνου, με τη συμμετοχή όλων των αγαπημένων τραγουδιστών εκείνης της εποχής που τα τραγούδια τους μπορούσαν να ακούγονται πλέον ελεύθερα. Ο Λάκης Χαλκιάς, ο Γιώργος Νταλάρας, ο Νίκος Ξυλούρης, η Μαρίζα Κωχ, ο Μάνος Λοΐζος, ο η Μελίνα Μερκούρη, ο Χαράλαμπος Γαργανουράκης, η Λιζέττα Νικολάου, ο Αντώνης Καλογιάννης και η Μαρία Φαραντούρη, με τη συγκίνηση του πλήθους και το δυνατό χειροκρότημά του να έχει αποτυπωθεί στην ταινία ακούγοντας τις φωνές τους.

Η ταινία, όμως, παρά τον τίτλο της, δεν περιέχει μόνο τραγούδια. Περιέχει και «φωτιά». Παρακολουθούμε αποσπάσματα από μία κηδεία στην Κύπρο εκείνης της εποχής, όπου ο νεαρός Λοΐζου μόλις έχει δολοφονηθεί. Η κηδεία είναι μια σιωπηλή διαδήλωση με πλακάτ, όπου αναγράφονται συνθήματα όπως «Murdered by C.I.A.» κ.λ.π. Σε κάποια άλλη στιγμή της ταινίας παρακολουθούμε σκηνές από την πρώτη επέτειο του Πολυτεχνείου στις 24 Νοεμβρίου 1974 στο κέντρο της Αθήνας, όπου τα πλήθη στο δρόμο ετοιμάζονται για μία πορεία, ενώ από μεγάφωνα ακούγεται η φωνή της Δαμανάκη και κάποιου διαδηλωτή. Μετά παρακολουθούμε τη συνέντευξη του Χρήστου Ρεκλείτη, ο οποίος περιγράφει με λεπτομέρειες τα βασανιστήρια στα οποία υπεβλήθη στα χέρια της Ασφάλειας κατά τη διάρκεια της επταετίας. Μάλιστα δίνει τα ονοματεπώνυμα των προσώπων που τον βασάνισαν.

Η ταινία κλείνει με τον Μίκη Θεοδωράκη να θεριεύει με τη «Ρωμιοσύνη» και τους τραγουδιστές να τον περιστοιχίζουν.

Το δύσκολο έργο του μοντάζ ανέλαβε ο Αριστείδης Καρύδης Φουκς, o οποίος παρέδωσε ένα άρτιο -για τα δεδομένα της εποχής- τελικό αποτέλεσμα.