Συμβαίνουν αλλού

 

Η πρωτεύουσα του γνωστού μας μακρινού-πολύ μακρινού νησιού (0 μοίρες μήκος και 90 μοίρες ΒΠ) έχει πολλά σπίτια χτισμένα πριν δύο και τρεις αιώνες. Αυτά ακόμα κατοικούνται παρά τις δυσκολίες που προκαλούν στους μόνιμους κατοίκους όλες οι τοπικές υπηρεσίες και την έμμεση πίεση να πουληθούν ώστε να μετατραπούν σε ενοικιαζόμενα και τουριστικές επιχειρήσεις.

Στην πρωτεύουσα λοιπόν αυτή, αν το σπίτι σου μπάζει νερά από τη στέγη και πρέπει να αλλάξεις μερικά κεραμίδια ή έχει ζημία κάποιος τοίχος (μπάζει νερά ή είναι έτοιμο κάποιο κομμάτι του να φύγει) και πρέπει να πέσει ένας κουβάς μάρτα, πρέπει να ζητήσεις άδεια που θα περάσει από σαράντα κύματα και το πιθανότερο –μετά από μερικούς μήνες- να απορρίψουν το αίτημα ή να σου ζητήσουν να κάνεις τόσα επιπλέον πράγματα που θα πεις «άστε το, καλύτερα το πουλάω να τελειώνω μη πάει και μπλέξουν και οι απόγονοί μου». Εκεί τα κουμάντα κάνει μια υπηρεσία που λέγεται «αρχαιολογική» ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων και μια υπηρεσία που υπάγεται στον Κυβερνήτη και μοιάζει με τη δική μας «πολεοδομία». Βλέπετε, άλλη πόλη, άλλες υπηρεσίες, άλλες συνήθειες.

 

Εκεί βέβαια είναι όλοι σχεδόν ίσοι μπροστά στο νόμο, καθώς γενικά και θεωρητικά, δεν μπορεί κάποιος να κάνει παρεμβάσεις σε αρχαιολογικό χώρο, είτε φρούριο είναι αυτό, είτε εκκλησία και οι υπηρεσίες να σφυρίζουν … κλέφτικα.

Αλλά σε κάποιες περιπτώσεις σφυρίζουν μέχρι και άριες από όπερες (είναι βλέπετε πολιτισμένο νησί).

Επίσης, γενικά και θεωρητικά δεν μπορεί ένα μικρό φρούριο να μην μπορείς να το προσεγγίσεις, ούτε ένα αναγεννησιακό οχύρωμα να μετατραπεί σε βεράντες. Έλα όμως που συμβαίνει κι αυτό κάποιες φορές. Τότε ακούγονται όχι μόνο σφυρίγματα αλλά και καβατίνες και ρετσιτατίβα από όπερες μπούφα.

Αυτά βέβαια συμβαίνουν στην πρωτεύουσα του μακρινού-πολύ μακρινού νησιού.

Φυσικά, κάθε ομοιότητα των παραπάνω με πιθανές γνωστές καταστάσεις είναι τελείως συμπτωματική και οποιοσδήποτε πιστεύει περί του αντιθέτου δέον όπως θεωρηθεί κατακριτέος, ουτιδανός και εξοβελιστέος.

Στη χώρα των Φαιάκων