Του Γιώργου Κ. Καββαδία
Από σήμερα και τυπικά φτάνω στο τέλος μιας πορείας 39 χρόνων στο δημόσιο σχολείο και νιώθω την ανάγκη να αποχαιρετήσω δημόσια τους συναδέλφους και τους μαθητές μου.
Πορεύτηκα 39 χρόνια με σημαία την πεποίθηση ότι η δημόσια εκπαίδευση, αυτός ο κόσμος και πρέπει και μπορούν να αλλάξουν υπηρετώντας τον άνθρωπο. «Το πιο σημαντικό μάθημα που έμαθα ήταν πως το μέλλον της ανθρωπότητας μπορεί να ειδωθεί μόνον “από τα κάτω”, από την σκοπιά των καταπιεσμένων κι εκμεταλλευόμενων. Μόνο όποιος αγωνίζεται μαζί τους, αγωνίζεται για την ανθρωπότητα» (Μπ. Μπρεχτ.) Με πεποίθηση ότι δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα και από κανέναν! Το σκύψιμο του κεφαλιού που μας ζητούν οι από πάνω, αλλά και το συντεταγμένο σκύψιμο του κεφαλιού που μας ζητούν οι «φίλοι» μας είναι ΕΥΤΕΛΙΣΜΟΣ.
Οι μεγάλοι αγώνες του κλάδου απέδειξαν πως μόνο μέσα από την οργανωμένη συνδικαλιστική πάλη μπορούμε να υπερασπιστούμε τα δικαιώματά μας και ένα δημόσιο σχολείο που να αγκαλιάζει όλα τα παιδιά χωρίς φραγμούς και διακρίσεις, παρά τα βαρίδια των συσχετισμών με την κυριαρχία δυνάμεων που επιδιώκουν την αδράνεια του εκπαιδευτικού κινήματος ή την ενσωμάτωσή του στην κυρίαρχη πολιτική.
Στην περίοδο που διανύουμε η πολιτική του ΟΟΣΑ και τη ΕΕ που εφαρμόζεται και από τη σημερινή κυβέρνηση αλλάζει το DNA και διαλύει το δημόσιο σχολείο, γι’ αυτό και πρέπει να ανατραπεί. Με δίπολο την αξιολόγηση/ νέο επιθεωρητισμό και τις διώξεις θέλουν να νομιμοποιήσουν το διχασμό, τη χειραγώγηση – κατηγοριοποίηση ακόμα και την απόλυση. Η αξιολόγησή τους δεν είναι γραβάτα, είναι θηλιά!
Ποτέ άλλοτε το φαινόμενο της ποινικοποίησης της συνδικαλιστικής δράσης, ο περιορισμός του δικαιώματος της απεργίας, ακόμα και η απαγόρευση της έκφρασης άποψης δεν είχε πάρει τόσο μεγάλες διαστάσεις, όσο στις μέρες μας.
Όσον αφορά τις διαδοχικές διώξεις εναντίον μου παρά την πικρή γεύση που αφήνουν δείχνοντας τη σαπίλα που υπάρχει στον διοικητικό μηχανισμό της εκπαίδευσης που λειτουργεί με όρους στρατοκρατικούς, θέλω να σταθώ στη θετική πλευρά της στήριξης από του συναδέλφους μου και τους μαθητές μου. Κρατώ στο νου και την καρδιά την … αξιολόγηση και τα δημόσια λόγια – που δε χρειάζεται να παραθέσω - των μαθητών μου και των γονιών τους!
Αυτό που μου μένει από το σχολείο είναι οι σχέσεις μου με τους μαθητές μου, ο αγώνας να σπάσουν τα δεσμά της άγνοιας και της μοιρολατρίας και η σχέση μου με τους συναδέλφους μου και ιδιαίτερα με εκείνους που μαζί δώσαμε όμορφους αγώνες για το δημόσιο σχολείο, τα μορφωτικά δικαιώματα των παιδιών, τα εργασιακά μας δικαιώματα και τις ανάγκες της κοινωνίας!
Αν θέλουν οι μαχητές εκπαιδευτικοί να ξελασπώσουν το μέλλον πρέπει να πείσουν τον κόσμο «ότι πρέπει κι ότι μπορεί». Σήμερα περισσότερο από ποτέ οι εκπαιδευτικοί έχουν χρέος υψώσουν πύργο ατίθασο στην αυθαιρεσία και την τρομοκρατία της διοίκησης. Να υπερασπιστούν το δημόσιο σχολείο μετατρέποντάς το από χώρο «εξεταστικής θυσίας» σε χώρο γνώσης, διεκδίκησης, ζωής. Συνειδητοποιώντας τον ρόλο του δασκάλου – εμψυχωτή και αντιστεκόμενοι στη μετατροπή τους σε ελεγκτές επιδόσεων και υπαλλήλους της κυρίαρχης ιδεολογίας. Αυτό συνδέεται από τη μια τη γνώση των κοινωνικών χαρακτηριστικών των μαθητών, το σκύψιμο πάνω στα παιδιά των «τελευταίων θρανίων» και από την άλλη την υπονόμευση της ανταγωνιστική σχολικής ατμόσφαιρας, δημιουργώντας όρους συνεργασίας, επιβραβεύοντας τη συλλογικότητα και την αλληλεγγύη, επιχειρηματολογώντας υπέρ της θέσης, ότι «τα καλύτερα όνειρα στη ζωή μας είναι τα συλλογικά!».
Σήμερα ένα κύκλος για μένα κλείνει με τη θέληση να συνεχίσω στους ίδιους δρόμους, με τις ίδιες αγωνίες και τους ίδιους αγώνες. Κλείνω με την τελευταία προτροπή προς τους μαθητές μου, όπως την έγραψα στον πίνακα: «Ορθώστε το ανάστημά σας πάνω από τον ορίζοντα της μάζας»!
Τις θερμότερες ευχές μου για υγεία, αντίσταση και αγώνα για να γίνουν πραγματικότητα τα οράματά μας!
