ΑΙΘΟΥΣΑ ΑΝΑΜΟΝΗΣ

Του Γιώργου Καγκουρίδη

Επήγε στο γιατρό. Εις την αίθουσα αναμονής ήτανε άλλες δύο. Όχι πάνου από τριάντα.

- Καλημέρα σας. Εγώ τα φάρμακα ήρθα να μου γράψει. Δυο λεφτά θα κάμω, δε θ’ αργήσω.

Δε του απαντήσανε. Ούτε που τον εκοιτάξανε. Εκοιτάζανε τα κινητά. Η μία εκούνουνε το νύχι της από κάτου προς τα πάνου στην οθόνη. Κι είχε ένα νύχι…, να σου βγάλει το μάτι. Μαλί ξανθοπορτοκαλί, ρίτσικο. Ρούχα μαύρα, χωρίς σκάρτσες κι άσπρα σπορτέξ. Όξω οι αστράγαλοι. Κι ύστερα σου λέει αρρωσταίνουνε. Μπορεί να μην αρρωσταίνουνε;

Η άλλη το ίδιο. Απορροφημένη. Κάθε τόσο εχαμογέλουνε κιόλας. Χάλευε τι ήβλεπε.

- Περάστε κυρία Σούλα.

- Εγώ;

- Εσείς.

Έβαλε το μηχάνημα στη τσέπη και ξεκουνήθηκε να πάει να εξεταστεί. Η άλλη ακούνητη με το νύχι της να βαρεί από κάτου προς τα πάνου.

Εβάρησε το κουδούνι. Εμπήκε μια μικρότερη. Κι αυτή στα μαύρα και με τσου αστραγάλους όξω. Εστρογγυλοκάθησε, επήρε το κινητό κι έπαιζε.

Πού άλλες εποχές που εις την αίθουσαν αναμονής εγινόντανε ολόκληρη κουβέντα.

- Από πού είστε, αν επιτρέπεται;

- Από το Κοντόκαλι.

- Με το λοφωρείο ήρθατε;

- Όχι, μ’ ήφερε ο ξαδέρφος μου ο Χτώδουλος με τη βέσπα.

- Έχει βέσπα; Μπράβο, μπράβο… Και πώς από δω;

- Εχτές ο ίδιος είχε χτύπους στη καρδιά, εμπλάβιασε όλος, τα μάτια του εγυρίσανε, κι ήρθα να ρωτήσω το γιατρό.

- Και δεν ήρθε ο ίδιος;

- Ά, αυτός μου τόχει ξεκόψει. Σε γιατρούς δε πάει.

- Μη τούρθει κάνα κόρπο…

- Αυτό εφοβήθηκα κι εγώ και γι αυτό ήρθα να ρωτήσω.

- Σωστά, σωστά… Παιδιά έχετε;

- Έξη. Ο μεγαλύτερος επήγε φαντάρος. Υπηρετεί.

- Πού;

- Στον Έβρο.

- Ο δικός μου στη Λήμνο.

- Εσείς από πού είστε;

- Από τσι Ψωραροί. Τση αρχόντσως τση Αρχοντούλας αν έχετε ακουστά.

- Δεν ηξέρω… Έχετε χτήματα;

Το κουδούνι ξαναβάρησε. Μπήκε ένας εξηντάρης.

- Καθίστε. Εδώ. Εγώ δε θ’ αργήσω. Τα φάρμακα ήρθα να μου γράψει. Πώς είστε;

Δε τ’ απάντησε. Έβγαλε το τάμπλετ.