Γιώργης-Βύρων Δάβος - kosmodromio.gr

Βρίσκει σύμφωνους όλους στην «ακροδεξιά διεθνή» η σύγκλιση του κερδοσκοπικού κεφαλαίου με την ακροδεξιά ιδεολογία;

Ηνέα θητεία του Ντόναλντ Τραμπ στον Λευκό Οίκο εγκαινιάσθηκε, με τα κοσμικά και ενδυματολογικά ευτράπελά της και χωρίς διαψεύσεις. Ούτε ως προς τις δηλώσεις και τους λόγους του, ούτε και ως προς τα πρώτα διατάγματα που υπέγραψε και δείχνουν τη διεύθυνση που θα ακολουθήσει η προεδρία του. Μία νέα εποχή, στην οποία συνδυάζονται και νομιμοποιούνται η ανελέητη ασυδοσία του κεφαλαίου και οι ακροδεξιές αντιλήψεις. Ένας συνδυασμός, ο οποίος όμως δεν είναι νέος για την Αμερική, όπως την εννοεί ο Τραμπ. Του οποίου τα σχέδια δεν είναι παρά μία ριζοσπαστικοποίηση ή εάν προτιμάται μία αφαίρεση και του τελευταίου φύλλου συκής των αρχών που διέπουν το αμερικανικό κρατικό δόγμα ab urbe condita και αποτυπώνεται σε όλες τις εθνικές και διεθνείς θεσμικές εκφράσεις.

Από το Σύνταγμα των ΗΠΑ, μία Magna Carta από και για τους πλούσιους «πατέρες του Έθνους», που εκμεταλλεύονταν και καρπώνονταν τα αποτελέσματα της δουλείας και ήσαν ιδιοκτήτες και διακινητές σκλάβων. Ή αργότερα με τη «γραμμή Τζέφερσον» (1812), που αναδύει περιφρόνηση για την Αγγλία και την Ευρώπη (η μεσημβρινή γραμμή του Ωκεανού ως κατώφλι για ειρήνη ή πόλεμο) και το Δόγμα Μονρόε του 1823, που βάσει αυτού θεωρούνται όλες οι θάλασσες και ο πλανήτης ως frontier για την αμερικανική κατάκτηση κι ιδιοποίηση από το ανελέητο αμερικανικό κεφάλαιο. Και φυσικά οι αποικιακοί πόλεμοι και κατακτήσεις του Θίοντορ Ρούζβελτ, ποδοπατώντας το ίδιο το Σύνταγμα και τις αρχές του. Οι στόχοι του Τραμπ δεν είναι μία ανωμαλία, αλλά τίποτε άλλο παρά η ωμή αναδιατύπωση αυτών των αρχών, που ίσαμε σήμερα και μετά τους δύο πολέμους, στους οποίους η Αμερική αναδείχθηκε «σωτήρας του ελεύθερου» κόσμου, περιενδύονταν το έμβλημα της «δημοκρατίας», των «ελευθεριών» και της «ελεύθερης αγοράς».

Σήμερα οι ίδιες προβάλλονται ως μία νέα παραλλαγή του αποστολικού «κατέχοντος»: της έννοιας με την οποία ο Απόστολος Παύλος χαρακτήριζε εκείνον τον θεσμό (για εκείνον η Εκκλησία) που εμποδίζει να εμφανισθεί ο Αντίχριστος. Μία έννοια, που επανεισήγαγε ως πολιτικό και γεωστρατηγικό όρο επί Ναζισμού ο ιδιοφυής και πολυμαθέστατος νομιμοποιητής του Καρλ Σμιτ, για να αιτιολογήσει την αναγκαιότητα του Γ’ Ράιχ. Και σήμερα, στη νεοψυχροπολεμική τακτική του Τραμπ, η Μεγάλη Αμερική του -για την οποία όλοι είναι εχθροί κι «Αντίχριστοι»- μετατρέπεται στον «κατέχοντα» που νομιμοποιείται να κατακτήσει κι ελέγχει τον πλανήτη (την θεολογική Οικουμένη) για να καθυστερήσει την άλωσή της από τη Woke ατζέντα, τον κομμουνισμό, τους εμπορικούς ανταγωνιστές και πάει λέγοντας.

Σε τούτην τη σταυροφορία υπέρ της νέας Οικουμενικής «Εκκλησίας» (τις ΗΠΑ ως φορέα του παγκόσμιου δόγματος) σημαντική θέση έχουν και οι εντολοδόχοι privateers του, τα μεγάλα αφεντικά (ιδίως της ευνοημένης υψηλής τεχνολογίας), ωσάν νέοι  κουρσάροι, όπως εκείνοι που τα παλιά βασίλεια χρησιμοποιούσαν ως εξωθεσμικούς πολεμιστές υπέρ των στρατηγικών συμφερόντων τους, αφήνοντάς τους να κουρσεύουν τα εχθρικά σκάφη για δικό τους πλουτισμό. Έναν ρόλο που ο Ίλον Μασκ διαδραματίζει με μεγάλη προθυμία -πλέον και θεσμικά μιας και η νέα διακυβέρνηση Τραμπ δεν είναι μόνον εκπρόσωπος, αλλά  είναι και εκτελεστικά ταυτισμένη με το μεγάλο κεφάλαιο, στον βαθμό που, τόσο η σύνθεσή της, όσο και άλλες ομοσπονδιακές υπηρεσίες, συγκροτούνται από πολυεκατομμυριούχους, οι οποίοι μέσω της κρατικής τους θέσης αποσκοπούν, πρώτον να κατασκάψουν ό,τι έχει απομείνει από τις ομοσπονδιακές κοινωνικές δαπάνες και βοήθεια, δεύτερον να συνάψουν όσα περισσότερα κρατικά συμβόλαια και να εισπράξουν βοήθειες και κυρίως να εξασφαλισθεί η εγκαθίδρυση (και πλανητικά) του ανεμπόδιστου εταιρικού τους ελέγχου και της κερδοφορίας τους.

Όμως τη σύγκλιση τούτη του κερδοσκοπικού κεφαλαίου με την ακροδεξιά ιδεολογία -που τόσο ασύστολα εκφράζει ο Ίλον Μάσκ, οι πρωτοβουλίες του υπέρ των νεοφασιστών/ναζιστών και επιστέφθηκε με τη χειρονομία του στην ορκωμοσία Τραμπ, βρίσκει σύμφωνους όλους στην «ακροδεξιά διεθνή»;

Οι στοχεύσεις της σύγκλισης αυτής, που εξειδικεύονται στην επέκταση και παντοκρατορία του αμερικανικού κεφαλαίου γίνεται απόλυτα αποδεκτή από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους και μη ακροδεξιούς, που και στην πρώτη τετραετία Τραμπ, όπως και τώρα, επεδίωκαν την εύνοια, υποστήριξη και διαφήμισή τους και τώρα με τη συμβολή και του Μασκ τη διάδοση και εξύπνησή τους; Με μόνη εξαίρεση τη διορισμένη «τοποτηρήτριά του» στην Ευρώπη Τζόρτζια Μελόνι, άλλοι πολιτικοί -σαν την Μαρίν Λεπέν στη Γαλλία ή κόμματα σαν το Vox στην Ισπανία-, που εκπροσωπούν κι εκφράζουν το τοπικό μεγάλο κεφάλαιο, θα στηρίξουν τους Τραμπ-Μασκ και Σία στη νεο-ιμπεριαλιστική τους διαμάχη με την Ε.Ε. ή τους άλλους οργανισμούς για το εμπόριο, την ενέργεια, τον έλεγχο των τηλεπικοινωνιών κλπ; Ακόμη κι ο Χαβιέρ Μιλέι δεν είναι σε ασφαλή θέση ως προς την ανάγκη διαμεσολάβησης του Τραμπ στο ΔΝΤ για την ενίσχυση της δημοσιονομικής deregulation που εφαρμόζει στην Αργεντινή.

Άλλωστε, για την παραδοσιακή (κυρίως ευρωπαϊκή ακροδεξιά) το πολιτικό και ιδεολογικό στοιχείο πρωτεύει και η οικονομική συνεργασία με το κεφάλαιο αποτελεί μόνον ένα μέσο (χρηματοδότησης και επικοινωνιακής προώθησης) για την παγίωση της αυταρχικής τους πολιτικής διακυβέρνησης κι επ’ ουδενί θα ήθελαν να υπαγορεύει και να ελέγχει τις αποφάσεις της. Η παραπάνω από πιθανή παρεμβατικότητα του Μασκ ιδίως κι οι στόχοι του, που μπορεί να πλήττουν την οικονομία της εκάστοτε χώρας, μπορεί να λειτουργήσει ως διαφοροποιητικός παράγοντας για τα ακροδεξιά κόμματα; Αυτός άραγε είναι ένας λόγος που ο Μασκ δεν έχει παρέμβει ακόμη υπέρ της Λεπέν; Ακόμη και η ώθηση που έδωσε ο αμφιλεγόμενος μεγιστάνας στο γερμανικό AfD θα αρκέσει ώστε αυτό να ανεχθεί μια οικονομική υποτέλεια στις ΗΠΑ και το κεφάλαιό της, εις βάρος των γερμανικών συμφερόντων;

Ο οικονομικός πόλεμος και οι δασμοί στα ευρωπαϊκά προϊόντα, οι νέοι προσανατολισμοί και το χρηματοδοτικό καθεστώς του ΝΑΤΟ, που εισηγήθηκε κι ήδη δρομολογεί ο Αμερικανός πρόεδρος κι οι οποίοι υπονομεύουν καίρια την εικόνα του δικού τους αυτάρκους εθνικισμού και μεγαλοϊδεατισμού, θα τους ενώνει πάντα με τον ‘σπόνσορά’ τους; Για πολλούς στη Γαλλία, η διαφορά αυτή ήταν κι ένας από τους λόγους που η Μαρίν Λεπέν δεν παραβρέθηκε  στην τελετή, σε αντίθεση με τους αντιπάλους ομόσταυλούς της Ερίκ Ζεμούρ, ο οποίος αρέσκεται να προβάλλεται ως ο θιασώτης του άκρατου νεοφιλελευθερισμού των ακροδεξιών ιδεών και η Μαριόν Μαρεσάλ Λεπέν. Προς το παρόν κάποιοι, όπως το Vox προσπαθούν να υποβαθμίσουν τις αμερικανικές απειλές για δασμούς, επιρρίπτοντας την ευθύνη για τις πιθανές επιπτώσεις στους αγρότες στην Ε.Ε., που επιτρέπει «σε τρίτες χώρες να εισάγουν προϊόντα, που δεν υπόκεινται σε ελέγχους ποιότητας κλπ» -παραγνωρίζοντας βέβαια πως τα περισσότερα αμερικανικά προϊόντα κρίνονται ακατάλληλα για τα ευρωπαϊκά πρότυπα για τις ορμόνες στα ζώα, τα φυτοφάρμακα κλπ.

Αλά και στο ίδιο το στρατόπεδο του Τραμπ, πέρα από τον ενθουσιασμό και την παρόρμηση για να καταλάβουν το Σύμπαν, ήδη έχουν εκφρασθεί αντιρρήσεις για την ανοικτή σύμπραξη με το κεφάλαιο και την εγκατάστασή του στα πολιτικά και θεσμικά όργανα των ΗΠΑ. Μάλιστα ο πρώην σύμβουλος του Τραμπ στην πρώτη τετραετία Στιβ Μπάνον έχει εκφράσει ανοικτά τις αντιρρήσεις του. Μάλιστα ο πρώην καθ’ ύλην εκπρόσωπος του διεθνούς ακραίου συντηρητισμού, έκανε ένα βήμα περισσότερο και κήρυξε τον πόλεμο στον Ίλον Μασκ. Σε βαθμό που δηλώνει πως σχεδιάζει να «εκδιώξει» τον δισεκατομμυριούχο από τον Λευκό Οίκο, αποκαλώντας τον ρατσιστή και παρουσιάζοντάς τον ως προσωποποιημένο κακό.

Όπως ο ίδιος τόνισε λίγο πριν την ορκωμοσία του Τραμπ σε συνέντευξή του στην Corriere della Sera  ο μέτοικος Τραμπ «θα πρέπει να επιστρέψει στη Νότια Αφρική». Όπως τόνισε εμφατικά, θα πετούσε έξω τον Μασκ «την ημέρα της ορκωμοσίας» και δεν θα είχε πια «άδεια εισόδου για τον Λευκό Οίκο» και θα «είναι σαν οποιοσδήποτε άλλος». Βέβαια, τα όσα συνέβησαν στην ορκωμοσία διέψευσαν τα όσα δήλωνε στη συνέντευξη ότι θα συνέβαιναν ο Μπάνον.

Ωστόσο, η θέση του πρώην γκουρού του Τραμπ είναι ενδεικτικά για το πώς μεγάλο μέρος της παραδοσιακής αμερικανικής ακροδεξιάς, που αισθάνεται πως στη β’ αυτή θητεία θα είναι παραμερισμένη από τη δεξιά του «Κυρίου», αντιμετωπίζει τον νέο υποκινητή της πολιτικής του Λευκού Οίκου. Οι περισσότεροι τον θεωρούν έναν αρχάριο που μόνο κίνητρό του είναι τα χρήματα και πως μακροπρόθεσμα θα βλάψει το ιδεολογικό κίνημα της ακροδεξιάς. Για τον Μπάνον ο Μασκ είναι «ένας πραγματικά κακός τύπος», για τον οποίο λέει πως «επειδή πριν έβαζε χρήματα ήμουν διατεθειμένος να τον ανεχτώ, όμως τώρα δεν μπορώ πια να το κάνω».

«Οι άνθρωποι γύρω από τον Τραμπ τον έχουν βαρεθεί. Είδαμε την άνοδο του Ίλον, την παρεμβατική φύση του, την έλλειψη κατανόησης των πραγματικών ζητημάτων και, ειλικρινά, την υποστήριξή του μόνο στον εαυτό του, του οποίου ο μοναδικός στόχος είναι να γίνει τρισεκατομμυριούχος. Αυτός είναι ο στόχος τους. Θα κάνει τα πάντα για να διασφαλίσει ότι οποιαδήποτε από τις εταιρείες του θα προστατεύεται ή θα έχει καλύτερη συμφωνία ή θα κάνει περισσότερα χρήματα. Η συσσώρευση του πλούτου του, και στη συνέχεια -μέσω του πλούτου- της εξουσίας: σε αυτό επικεντρώνεται. Οι εργαζόμενοι αυτής της χώρας δεν θα το ανεχτούν», τόνισε ο Μπάνον στην ιταλική εφημερίδα.

Και ο Μπάνον το έδειξε πιο έντονα με την πρόσφατη σύγκρουσή του με τον Μασκ για τη μετανάστευση και τις βίζες Η-1Β. Αυτές που αφορούν υψηλά καταρτισμένους κι ειδικευμένους μετανάστες, οι οποίοι απασχολούνται σε ιδιαίτερους και νευραλγικούς τομείς, όπως η τεχνολογία αιχμής που ενδιαφέρουν τον Μασκ κι άλλους μεγιστάνες της τεχνολογίας. Κατά τον Μπάνον το θέμα της βίζας H-1B, είναι απάτη και νοθεύει την όλη νομοθετική πρωτοβουλία ενάντια στη μετανάστευση, καθώς εξυπηρετεί τους «άρχοντες της τεχνολογίας» και «εξαγριώνει τον κόσμο».  Όπως σημειώνει «το 76% των Μηχανικών που εργάζονται στη Silicon Valley δεν είναι Αμερικανοί», αλλά και οι Πίτερ Τίελ, Ντέιβιντ Σακς και Μασκ είναι όλοι λευκοί Νοτιοαφρικανοί. Για τον Μπάνον, ο Μασκ «θα πρέπει να επιστρέψει στη Νότια Αφρική (…)Γιατί να έχουμε Νοτιοαφρικανούς, τους πιο ρατσιστές στον κόσμο, λευκούς Νοτιοαφρικανούς, να σχολιάζουν τι συμβαίνει στις Ηνωμένες Πολιτείες;». Ο ίδιος το Τραμπ το 2016 είχε επικρίνει το μέτρο, που είχε εισαχθεί επί προεδρίας Τζορτζ Μπους, όμως (ίσως κι υπό το βάρος των 260 εκατ. που ο Μασκ του διέθεσε για την εκστρατεία του) τελευταία έχει στραφεί υπέρ της άποψης του Νοτιοαφρικανού μεγιστάνα.

Βέβαια η άγνοια του Τραμπ και η κοντόφθαλμη αδιαφορία του για τις μακροπρόθεσμες επιπτώσεις κι ιδίως για τις λεπτομέρειες των αποφάσεών του ενδέχεται να ευνοήσουν τον Μπάνον και να διχάσουν ακόμη περισσότερο το ακροδεξιό στρατόπεδο. Γιατί μία από τις πρώτες υπογραφές του Τραμπ αφορούσε την αμφιλεγόμενη νομοθετική πράξη Laken Riley Act για την κράτηση μεταναστών με ποινικό μητρώο για μη βίαια παραπτώματα και μία παράγραφός της αφορά την άρνηση εισόδου σε μετανάστες των οποίων οι χώρες δεν δέχονται απελάσεις. Ο Μπάνον, μέσω κάποιου δικαστή, μπορεί να βάλει να διατάξουν τις υπηρεσίες να μην εκδίδουν βίζες σε πολίτες τέτοιων χωρών, όπως φερ’ ειπείν η Ινδία, από την οποία μεταναστεύουν χιλιάδες εξειδικευμένοι τεχνικοί κι επιστήμονες, που χρησιμοποιούνται σε εταιρείες όπως του Μασκ. 

Μία αντίδραση του μεγιστάνα, φυσικά, θα ενίσχυε τη θέση του Μπάνον ότι ο Μασκ δεν βάζει πρώτα την Αμερική, αλλά πάνω απ’ όλα τις εταιρείες του. Γιατί όπως τονίζει το πρώην δεξί χέρι του Τραμπ, το 2017 έδιωχνε επί 30 συναπτές ημέρες τον Μασκ απ’ τον Λευκό Οίκο γιατί «έψαχνε επιδοτήσεις που πλήρωνε η ​​αμερικανική εργατική τάξη, οι άνθρωποι που βγάζουν 35.000 δολάρια το χρόνο κι έπρεπε να πληρώνουν, βασικά, φόρους για να αναστηθεί η Tesla».

«Οπότε, δεν χρειάζεται να μιλήσω με τον Ίλον Μασκ. Ξέρω τι κάνει ο Ίλον Μασκ», τόνισε ο πρώην σύμβουλος του Τραμπ. Μένει ακόμη να ξεκαθαρίσει το τοπίο στη νέα διακυβέρνηση των ΗΠΑ, που πλέον είναι αποφασισμένη να εκδικηθεί την πτώση της και κυρίως βιάζεται να προωθήσει πρωτίστως την οικονομική της ατζέντα -που επιβραδύνθηκε στο διάστημα της «μεσοβασιλείας» του Τζο Μπάιντεν-, αλλά και την ιδεολογική της υστερία. Ένα μείγμα, που προάγει τον ανταγωνισμό και τη μισαλλοδοξία, που συγκλίνουν στην αποξένωση του ανθρώπου από τον άλλον, στην επιδίωξη μόνο του συμφέροντός του, καλλιεργώντας το πρότυπο της ιδιώτευσης και της αποδοχής της πλήρους ιδιωτικοποίησης των πάντων: που όπως έλεγε η Wendy Brown (American Nightmare: Neolibealism, Neoconservatism and De-Democratization, 2006) «δεν έχει ιδιωτικοποιήσει μόνον τρένα, σχολεία, υγεία, αστυνομία, στρατούς, αυτοκινητόδρομους, αλλά έχει (εμφυσώντας την) ιδιωτικοποιήσει τα μυαλά μας!».