Πριν λίγες μέρες ένας Παλαιστίνιος φίλος, ο Σαλίμ, από τη Λωρίδα της Γάζας μου έστειλε μήνυμα, μετά από πολύ καιρό, σε ένα Μέσο Κοινωνικής Δικτύωσης. Ήταν όπως πάντα ευγενικός αλλά και απογοητευμένος από τη ζωή στον μικρό παλαιστινιακό θύλακα που είναι αποκλεισμένος από τον «έξω κόσμο» λόγω του ασφυκτικού εμπάργκο που έχουν επιβάλλει οι Ισραηλινοί από τον Ιούνιο του 2007, μετά την εκεί νίκη της Χαμάς στις τελευταίες (έκτοτε) βουλευτικές εκλογές.
Η Λωρίδα της Γάζας, αυτός ο θύλακας γης που θρέφει με δυσκολία πάνω από δύο εκατομμύρια ανθρώπους, είναι εδώ και 16 χρόνια αποκλεισμένος από στεριά, θάλασσα και αέρα. Η ζωή εκεί ελάχιστα απέχει από την επιβίωση σε «ανοικτή» φυλακή, που κάθε τόσο δοκιμάζεται από τις επιδρομές της ισραηλινής πολεμικής αεροπορίας.
Πώς είναι να ζεις στη μεγαλύτερη ανοικτή φυλακή του κόσμου;
Πώς μπορεί κανείς να επιβιώσει δίχως ελπίδα, έχοντας μπροστά του ένα βουνό ελλείψεις;
Πώς μπορείς αγόγγυστα να συνεχίζεις να αναπνέεις, να σηκώνεσαι από το κρεβάτι κάθε πρωί δίχως δουλειά, δίχως σπίτι, δίχως ασφάλεια, δίχως αύριο;
Η ιστορία του Σαλίμ από τη Γάζα
Ο Σαλίμ, είναι γύρω στα 30 και λογιστής στο επάγγελμα. Εδώ και μερικά χρόνια παραμένει άνεργος, κατηφής και απαισιόδοξος για το μέλλον.
Τα γραφεία της εταιρίας όπου δούλευε για χρόνια καταστράφηκαν ένα βράδυ, μαζί με εκείνα και άλλων εταιριών που στεγάζονταν σε πολυώροφο κτίριο, μετά από μία ακόμη ισραηλινή φονική επιδρομή.
Από τότε ψάχνει για δουλειά αλλά ο ανταγωνισμός είναι σκληρός. Η ανεργία στους νέους χτυπάει «κόκκινο» και ξεπερνά συχνά το 70%.
Ποιος να βρει δουλειά και σε τι συνθήκες;
Παρόλα αυτά ο Σαλίμ κάνει ό,τι μπορεί, όπως και οι περισσότεροι συμπατριώτες του.
Τα Σαββατοκύριακα δουλεύει στις λαϊκές εξασφαλίζοντας μερικά χρήματα ίσα-ίσα για τα άκρως απαραίτητα. Μερικές φορές τα κουτσοκαταφέρνει. Άλλες πάλι ξεχειλίζει από απελπισία και στεναχώρια για μία ζωή στο περιθώριο…
«Ξέρεις, προσπάθησα δύο φορές να φύγω από εδώ. Την τελευταία παρά λίγο να πεθάνω…» μου είχε πει σε κάποιο από τα τελευταία μηνύματά του.
Τι να πεις σε αυτόν τον άνθρωπο;
Τι κουράγιο να του δώσεις όταν βλέπεις το γεωπολιτικό «πόκερ» ισχυρών και μικρότερων χωρών να «θάβει» το παλαιστινιακό;
Πόση ντροπή από την άλλη νιώθεις σαν βλέπεις τις τελευταίες ελληνικές κυβερνήσεις (όλες ανεξαιρέτως και ανεξαρτήτως πολιτικού «προσανατολισμού»…) να γυρίζουν την πλάτη στον αδελφό παλαιστινιακό λαό για τα μάτια της «συμμαχίας» με το Ισραήλ που διοικείται εδώ και πολλά χρόνια από κυβερνήσεις-Απαρτχάιντ;
Πόσο θες να του πεις ότι θλίβεσαι σαν βλέπεις με τι ικανοποίηση οι Έλληνες πρωθυπουργοί συναντούν τους Ισραηλινούς ομολόγους τους κλείνοντας σφιχτά τα μάτια στο γεγονός πως οι τελευταίοι, με σιδερένια πυγμή, εντείνουν την κατοχή σε βάρος του παλαιστινιακού λαού σε μία προσπάθεια να αποτρέψουν κάθε ρεαλιστική πιθανότητα ίδρυσης μίας ανεξάρτητης Παλαιστίνης;
Πόσο θες να πεις πως στεναχωριέσαι κάθε μέρα που μετράς νεκρά παιδιά και εφήβους που δεν πρόλαβαν να ενηλικιωθούν καθώς θερίζονται το ένα μετά το άλλο από τις σφαίρες του ισραηλινού στρατού και των εποίκων;
Αρκούν τα λόγια για να του πεις πόσο υποφέρεις βλέποντας ακόμη και μαθητές δημοτικού να συλλαμβάνονται και να οδηγούνται στη φυλακή επειδή τόλμησαν να πετάξουν πέτρες στον στρατό κατοχής (δικαίωμα αντίστασης που εξασφαλίζει, κατά τα άλλα, το λεγόμενο διεθνές δίκαιο για κάθε λαό υπό κατοχή);
Αρκεί άραγε να του πεις πόσο θλίβεσαι με τις μεταμεσονύχτιες εισβολές των Ισραηλινών στρατιωτών στα σπίτια οικογενειών Παλαιστινίων για να μην ξεχνούν πως είναι υπό κατοχή;
Αρκεί μήπως να του ζητήσεις συγγνώμη για την ένοχη σιωπή της επίσημης ηγεσίας της χώρας σου και της (υποτίθεται… «πολιτισμένης») Ευρωπαϊκής Ένωσης μπροστά στο συνεχές αιματοκύλισμα και την τρομοκράτηση που υφίστανται ο παλαιστινιακός λαός στην αποκλεισμένη Λωρίδα Γάζας και στην υπό πολιορκία Δυτική Όχθη;
Λες «κουράγιο», για να τον παρηγορήσεις με την κρυφή ελπίδα πως και σε αυτή την περίπτωση η Ιστορία θα επαναληφθεί και το άδικο θα ηττηθεί από τον δίκαιο αγώνα του παλαιστινιακού λαού για ανεξαρτησία και ελευθερία…
Σε μία τελευταία μας «συνομιλία» μετ’ εμποδίων του ζήτησα να μας πει λίγα πράγματα για την σκληρή ζωή στη Γάζα…
Η επικοινωνία μας δεν ήταν εύκολη. Η πρόσβαση των περισσότερων Παλαιστινίων στο Ίντερνετ δεν είναι ούτε εύκολη, ούτε απλή υπόθεση. Τα πιο απλά πράγματα στη Λωρίδα της Γάζας γίνονται δύσκολα…Οπότε, συχνά, μεσολαβούσε κενό πολλών ωρών ή δύο-τριών ημερών μέχρι το επόμενο μήνυμα…
Σας μεταφέρω (με την άδειά του) δύο από τα τελευταία μηνύματα του Σαλίμ για να έχετε εκ των έσω μία εικόνα για το πώς είναι να ζει κανείς σήμερα στη Λωρίδα της Γάζας… Σε αυτή τη στενή λωρίδα γης υπό 16ετή αποκλεισμό…
«Τα ζώα σας εκεί, ζουν καλύτερα από εμάς εδώ»
«Καλημέρα Αθήνα!
Σήμερα είναι Δευτέρα. Κάνει ζέστη και έχει υγρασία. Δεν έχουμε ηλεκτρικό ρεύμα από χτες το απόγευμα, ούτε νερό εδώ και δύο μέρες. Αντιμετωπίζουμε τέτοια προβλήματα εδώ και πολλά χρόνια. Μερικές φορές είναι ακόμη χειρότερα, καθώς μπορεί να μείνουμε δίχως νερό για αρκετές μέρες και δίχως ρεύμα πάνω από 12, 14, 16 ώρες ή και 20 ώρες με ένα «διάλειμμα» μόλις τεσσάρων ωρών.
Συγνώμη για την καθυστερημένη απάντηση. Διάβασα τις ερωτήσεις αρκετές φορές αργά και προσπάθησα να τις απαντήσω. Νιώθω χαμένος. Μερικές φορές αισθάνομαι πως οι λέξεις δεν είναι αρκετές για να εκφράσω ότι αισθάνομαι.
Προσπάθησα πολλές φορές μέχρι να γράψω αυτές τις λέξεις ως απάντηση μόλις στην πρώτη ερώτηση. Θα χρειαστώ και άλλο χρόνο για τις άλλες.
….
Είμαι ζωντανός και ασφαλής, κουρασμένος και εξαντλημένος και μερικές φορές με πιάνει κατάθλιψη.
Δεν είναι ζωή αυτή στην πραγματικότητα αλλά μόνον κατ’ όνομα. Τα ζώα σας εκεί ζουν ζωή καλύτερη από τη δική μας εδώ. Υποφέρω από ψυχολογικές μεταπτώσεις και κακουχίες και η ψυχική μου υγεία επιδεινώνεται συνεχώς.
Η ανεργία είναι στα ύψη. Είμαι λογιστής αλλά έχασα τη δουλειά μου γιατί τα ισραηλινά αεροσκάφη κατέστρεψαν το κτίριο του γραφείου μας και πολλά άλλα γραφεία μαζί.
Συχνά νιώθω συμπτώματα κατάθλιψης, λύπης, φόβου και αγωνίας. Δυσκολεύομαι να κοιμηθώ τα βράδια ή να συγκεντρωθώ. Και ενώ γράφω αυτές τις γραμμές, πάνω από το κεφάλι μου περνούν ισραηλινά αεροσκάφη, πολλά και ταυτόχρονα, τρομοκρατώντας τα ανήλικα ανίψια μου που φοβούνται και κλαίνε γιατί μπορεί ανά πάσα στιγμή να ξεσπάσει η επόμενη σύγκρουση.
Η ζωή είναι πάντα δύσκολη. Πασχίζεις να επιβιώσεις αλλά προσπαθούμε και κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε. Μεγαλώνουμε σε αυτό το περιβάλλον και ζούμε μέρα με τη μέρα.
Δεν μπορούμε να αλλάξουμε αυτή την πνιγηρή κατάσταση. Είμαι ένας από πάνω από 2 εκατομμύρια κατοίκους της Λωρίδας της Γάζας και βλέπω πολλούς ανθρώπους να κάνουν απόπειρες αυτοκτονίας ή και να δίνουν τέλος στη ζωή τους, να γίνονται τοξικομανείς, ή και να τρελαίνονται.
Ορισμένοι ζουν στο δρόμο είτε γιατί γκρεμίστηκαν από τις βόμβες, είτε γιατί δεν μπορούν να αντέξουν τα ενοίκια.
Κάποιοι άλλοι δεν μπορούν να εξασφαλίσουν αρκετό φαγητό, ρούχα, φάρμακα, γάλα για τα παιδιά τους και πολλά άλλα πράγματα.
Ορισμένοι πέθαναν περιμένοντας το φάρμακο ή την ιατρική περίθαλψη που δεν ήρθε ποτέ στη Γάζα.
Δεν υπάρχει ζωή εδώ! Πώς να το πω πιο απλά;
Επαναλαμβάνω! Τα ζώα σας εκεί ζουν καλύτερη ζωή από εμάς εδώ!
H περιοχή μας, η Λωρίδα της Γάζας, είναι μία από τις πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές στον κόσμο. Έχει πάνω από 2,1 εκατομμύρια άτομα πληθυσμό και από το 2007 υποφέρει από τον μονομερή εναέριο, χερσαίο και θαλάσσιο αποκλεισμό (εμπάργκο) του Ισραήλ.
Οι κατά καιρούς επιδρομές και το εμπάργκο άφησαν το 80% του πληθυσμού να εξαρτάται από την ξένη βοήθεια.
Το 95% του πληθυσμού δεν έχει πρόσβαση σε καθαρό νερό.
Το μπλακάουτ στην ηλεκτροδότηση είναι καθημερινό και πολύωρο επηρεάζοντας μία σειρά από βασικές υπηρεσίες όπως η υδροδότηση, το σύστημα αποχέτευσης, η ηλεκτροδότηση.
Σχεδόν το 50% του πληθυσμού αντιμετωπίζει ελλείψεις σε τρόφιμα και το 60% των παιδιών υποφέρει από αναιμία και υποσιτισμό.
Το εμπάργκο μας έχει αποκόψει από τον υπόλοιπο κόσμο, αποδεκατίζει την οικονομία, ταλανίζει τους κατοίκους της περιοχής και κυρίως τις νέες γενιές που δεν έχουν ελπίδες ή προοπτικές ανάπτυξης. Ας πω εδώ ότι τουλάχιστον το 70% των νέων Παλαιστινίων είναι άνεργο.
Αυτά τα προβλήματα εξηγούν γιατί το 40% θέλει να φύγει. Τα προβλήματα είναι βουνό! Δεν μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε. Δεν μπορούμε να μείνουμε άλλο εδώ! Ονειρευόμαστε ευκαιρίες αλλού, εκτός Παλαιστίνης…
Όσο για την ξένη ανθρωπιστική βοήθεια που ρώτησες, εδώ έχουμε την οργάνωση του ΟΗΕ για τους Παλαιστίνιους Πρόσφυγες, που είναι γνωστή ως UNRWA και η οποία βοηθά πάνω από 1 εκατομμύριο άτομα. Ωστόσο, οι πόροι χρηματοδότησης της οργάνωσης στερεύουν καθώς οι ΗΠΑ έχουν σταματήσει ουσιαστικά τη χρηματοδότηση με άλλες χώρες να αναλαμβάνουν αυτό το χρέος. Η Γερμανία είναι η χώρα που παρέχει τη μεγαλύτερη οικονομική βοήθεια στην UNRWA και ακολουθούν η ΕΕ, το ΗΒ, η Σουηδία, τα ΗΑΕ, η Σαουδική Αραβία, η Γαλλία η Ιαπωνία, το Κατάρ και η Ολλανδία.
Θα προσπαθήσω να γράψω και άλλα για τη ζωή εδώ, ίσως, τις επόμενες μέρες…
Χαιρετώ….»
