"Τι είναι άραγε αυτό που μπορεί να κάνει έναν άνθρωπο ο οποίος πέρασε την φρίκη του μακροχρόνιου εγκλεισμού σε μια φυλακή Β΄τύπου μ’ ένα βαρύ όνομα σαν αυτό της Κέρκυρας να επιστρέψει μετά από ένα χρόνο, αφήνοντας πίσω οικογένεια, εργασία και κοινωνικό στίγμα, για να παίξει μουσική μαζί με τους φύλακές του και να στηρίξει το σχολείο φυλακών από το οποίο είχε αποφοιτήσει;

Τί είναι αυτό που μπορεί να κάνει έναν κρατούμενο φυλακής Β΄τύπου μ’ ένα βαρύ όνομα σαν αυτό της Κέρκυρας, έναν άνθρωπο που κουβαλά επάνω του τέσσερις ευαλωτότητες, να παρουσιάζεται συνοδευόμενος από ομάδα φυλάκων της εξωτερικής φρουράς μπροστά σε περισσότερους από 1000 θεατές για να τους πει δυο καλοχωνεμένα λόγια του “συναδέλφου” -όπως τον αποκαλεί- Andrei Tarkovsky; Και να επιστρέψει “εντελώς καινούργιος και άλλος” το ίδιο βράδυ στο κελί;

Τι είναι αυτό που κάνει μια εισαγγελέα Πρωτοδικών να πάρει ένα ρίσκο πανευρωπαϊκά πρωτόγνωρο, χωρίς κανένα ευεργετικό γι’ αυτήν αντιστάθμισμα;

Τι είναι αυτό που κάνει τους νέους του αντιεξουσιαστικού χώρου του νησιού να συνυπάρχουν με τους συνοδούς φύλακες του κρατουμένου στα βραχάκια του φρουρίου και να χειροκροτούν επευφημώντας τους σωφρονιστικούς στη σκηνή;

Τι είναι αυτό που κάνει τον Αστυνομικό Διευθυντή να παραχωρεί διευκολύνσεις οριακές στις καινοφανείς αυτές διαδικασίες, ως μη όφειλε; Και να παρακολουθεί και να χειροκροτεί κρατούμενους και σωφρονιστικούς όχι από τις θέσεις των επισήμων (δεν υπήρξαν θέσεις επισήμων και προσκλήσεις σε καμιά από τις εκδηλώσεις του σχολείου) αλλά ως θεατής.

Τι είναι αυτό που κάνει τους δυο κρατούμενους που προετοίμασαν και ενίσχυσαν τον συμμαθητή τους στην προσπάθειά του να αποδώσει το κείμενο του Tarkovsky να του πούνε ξεπροβοδίζοντάς τον: “πήγαινε εσύ και εμείς είναι σα να είμαστε εκεί. Είμαστε εσύ”.

Τι είναι αυτό που κάνει τόσους πολίτες του νησιού να βρίσκονται εκεί, πάντα κοντά στο σχολείο με τρόπο διακριτικό και αθόρυβο, να μοιραστούν μεταξύ τους (εκκινώντας από τις διαφορετικές κοινωνικές, ιδεολογικές και μορφωτικές καταβολές τους) το δάκρυ και τη γνήσια συγκίνηση. Μια αγκαλιά από αγνώστους στο τέλους της συναυλίας, το ακριβό άγγιγμα της σωματικής επαφής που τόσο λείπει “μέσα”. Ίσως και “έξω” πια.

Τι είναι αυτό που κάνει έναν παππού να φέρνει την εγγονή του σε μια συναυλία η οποία δεν έχει στόχο την διασκέδαση; Να της μιλά ψιθυριστά και να της εξηγεί τα λόγια των κρατουμένων τα οποία ακούγονται ως γέφυρες ενδιάμεσα από τα τραγούδια. Ένας διαφορετικός τρόπος σχολείου, τρεις γενιές πιασμένες χέρι-χέρι.

Τι είναι αυτό που κάνει σωφρονιστικούς υπαλλήλους που υπηρετούν ένα από τα πιο βρώμικα και απαξιωμένα επαγγέλματα (πιστέψτε με, κανείς δεν μπορεί να φανταστεί το προσωπικό κόστος για τους υπαλλήλους εάν δεν το δει με τα μάτια του) να στηρίζουν με τόση θέρμη το όνειρο της εκπαίδευσης κρατουμένων; Στη διαδρομή που έκαναν για να συναντηθούν σωφρονιστικοί, δάσκαλοι και κρατούμενοι, την μεγαλύτερη απόσταση διάνυσαν οι σωφρονιστικοί. Αντιμετωπίζοντας με κόστος το στίγμα και το βάρος αδράνειας νοοτροπιών ενός παραδοσιακά σκοτεινού χώρου. Σπύρο, Τέλη και Σταύρο έχετε κερδίσει την βαθιά μας εκτίμηση. Η πράξη σας υπήρξε έμπρακτη πράξη γενναιότητας σε μια περίοδο βαθιάς συντήρησης, φόβου και εγωτισμού.

Τι είναι αυτό που άραγε συνέβη;

Πρέπει να υπάρχει μια συγκολλητική ουσία πίσω από τις σχέσεις που αναπτύχθηκαν με αφορμή τη συναυλία. Μια ουσία που υπήρχε παλαιότερα στον τόπο αυτό, αλλά για κάποιους λόγους εξέλειπε".

Κυριάκος,

ένας δάσκαλος που έζησε “μέσα” έξι χρόνια.