ΠΗΓΗ: Κατέ Καζάντη - artinews.gr

Στον αγγελικά πλασμένο καπιταλιστικό μας κόσμο, η βασική αντίθεση κεφαλαίου – εργασίας συνεχίζει να δημιουργεί μικρές μάχες και μικρά, κατά τόπους, προβληματάκια: ενώ δηλαδή, κατά τα παλαιά ρηθέντα, συνεχίζεται η εκμετάλλευση του εργάτη και η κλοπή της υπεραξίας, το κεφάλαιο δεν κερδίζει πάντα. Απέναντι στη μανία της συσσώρευσης, ενίοτε οι εργάτες υψώνουν ανάστημα. Και απεργούν. Και επειδή απεργούν, δημιουργούν ρήγματα στην παραγωγή ή, στη νέα εποχή, στην παροχή υπηρεσιών. Και κόβουν λιγουλάκι από το χρήμα που τσεπώνει ο κεφαλαιοκράτης.

Αλλά επειδή οι καπιταλιστές δεν είναι τίποτε ανόητοι -τουναντίον!-, μετέρχονται διάφορες μεθόδους για να κατακρατήσουν την εξουσία –και τα φράγκα- τους. Μία από τις σημαντικότερες είναι ο κοινωνικός αυτοματισμός. Να στρέφουν μια ομάδα εργάτων/τριων εναντίον μιας άλλης, να διασπούν τις δυνάμεις ώστε, με τη διαίρεση, οι από πάνω μια χαρά να βασιλεύουν. Άλλη, εξίσου σημαντική μέθοδος, είναι η άλωση του κράτους. Γι’ αυτούς το κράτος δεν εί­ναι πα­ρά έ­να αυ­τό­νο­μο ε­ξω­κοι­νω­νκό υ­πο­κεί­με­νο, το οποίο απλώς θα νομιμοποιεί την εξουσία τους και του ο­ποίου ό­σο μικρό­τε­ρος είναι ο κα­νο­νι­στι­κός ρό­λος τό­σο καλύτερα. Θα είναι το πεδίο όπου, στο συ­σχε­τι­σμό δυ­νά­μεων α­νά­με­σα σε τά­ξεις, η ορ­γα­νω­μέ­νη ε­ξου­σία της εκ­μεταλλεύτριας τά­ξης των αστών έ­να­ντι των άλ­λων δεν θα αμφισβητείται.

Οι παραπάνω μέθοδοι έχουν καταγράψει λαμπρές επιτυχίες, αν και όχι πάντα, ούτε σε κάθε συνθήκη. Οι από πάνω, όμως, δεν τ’ αφήνουν έτσι. Γρηγορούν. Και ρίχνονται στη μάχη της προπαγάνδας, ώστε να αλώσουν και ό,τι απέμεινε από τις αντιστάσεις των λαών ή από τα κράτη.

Είναι παγκοίνως γνωστό ότι οι αερομεταφορές, σημαντικό κομμάτι του καπιταλισμού, μονοπωλούνται, όπως γνωστό είναι ότι ο κρατικός τους χαρακτήρας έχει εκπέσει, με ό,τι αυτό συνεπάγεται –ασφάλεια, υποστελέχωση, άνεση κ.λπ. Γνωστό είναι επίσης ότι και στο έδαφος το προσωπικό περικόπτεται δραματικά. Το ψεύδος περί «χασομέρηδων», η λάσπη και ο προπαγανδιστικός οχετός του εργοδότη δημιούργησαν επισφαλείς, φριχτές, συνθήκες εργασίας. Η απανθρωπιά, όμως, στην εργασία δημιουργεί αντιστάσεις. Άρα, δίκαιους αγώνες. Απεργίες.  Οπότε, καθυστερήσεις. Ακυρώσεις. Και αντιδράσεις. Φυσικά, από τα πάνω. Όχι βεβαίως διότι κόπτονται για την καλοπέραση των επιβατών. Η χασούρα τους νοιάζει. Και ξεκινούν την επιχείρηση «κοινωνικός αυτοματισμός».

Ένα τέτοιο ωραιότατο παράδειγμα, είναι αυτό της Ryanair, η οποία αποστέλλει μέιλ με τίτλο «προστατεύστε τους επιβάτες κατά τη διάρκεια των απεργιών της υπηρεσίας
Ελέγχου εναέριας κυκλοφορίας». Με απαξιωτικό τρόπο απέναντι στους απεργούς, (60 ημέρες απεργιών, 12 φορές περισσότερες από το 2022), ζητά από τους πολίτες – πελάτες, να υπογράψουν αίτημα που θα «καλεί την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να απαιτήσει από όλα τα κράτη της Ε.Ε. να προστατεύουν τις πτήσεις κατά τη διάρκεια απεργιών του Ελέγχου Εναέριας Κυκλοφορίας».

Με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια, λοιπόν: και οι απεργοί ελεγκτές παρουσιάζονται ως κάτι τύποι που στρέφονται ενάντια στους/τις πολίτες/ισσες αλλά και τα κράτη παρουσιάζονται ως ανίκανα να παρέχουν προστασία. Στους δυο κακούς, μόνος καλός ο ιδιώτης αφέντης. Μόνος αρωγός, ο επιχειρηματίας. Εκείνος που, όχι, δεν κόπτεται για το κέρδος, όχι, δεν εκμεταλλεύεται, όχι, δεν καρπώνεται υπεραξία. Αλλά φροντίζει για το καλό των πάντων.

«Υπογράψτε το αίτημά μας και προστατεύστε τους επιβάτες», λένε και διαχέουν δόσεις δηλητηρίου ανά τον κόσμο. Οι απεργίες είναι φαινόμενο που μάλλον θα έπρεπε να είναι παράνομο, το δε κράτος φέουδο των ολίγων.

Οι αντιεργατικές αλλαγές στις σχετικές νομοθεσίες δείχνουν πως το δικαίωμα στην απεργία τείνει να περισταλεί. Και οι ταξικοί συσχετισμοί εντός του κράτους δείχνουν πως, προς το παρόν, νικούν οι εκμεταλλευτές.

Σε έναν πραγματικά αγγελικά αναπλασμένο κόσμο, οι επιβάτες μαζί με τους/ις εργαζόμενους/ες στη Ryanair, θα έπρεπε να κάνουν καθιστικές διαμαρτυρίες υπέρ των απεργών.

Αλλά πού…