Τα συστημικά μίντια ανακάλυψαν αίφνης την κλιματική κρίση που… πυρπολεί τον πλανήτη.
Μόνο που παρουσιάζουν την κρίση και την πύρινη λαίλαπα ως φυσικό φαινόμενο!
Κι όμως τα αίτια της κρίσης είναι ανθρωπογενή. Είναι η αντίδραση της φύσης στην πίεση που υφίσταται από τον άνθρωπο, που δεν της δίνει το χρόνο για να αναπαραχθεί.
Όπως επισημαίνει η Γαλλίδα γεωγράφος Magali Reghezza-Zitt: «Το πρόβλημα σήμερα είναι ότι ο ρυθμός είναι πολύ γρήγορος… και τα οικοσυστήματα υφίστανται σοβαρή πίεση.».
Πρόκειται γι’ αυτό που ο Ιμάνουελ Βαλερστάιν αποκαλούσε πρόβλημα του «φυσικού ορίου του ρυθμού με τον οποίο το κεφάλαιο μπορεί να συσσωρεύεται» κι ότι απαιτείται μείωση του ρυθμού οικονομικής ανάπτυξης ώστε να δοθεί ο χρόνος στη φύση να αναπαραχθεί.
Όμως το κεφάλαιο σήμερα έχει ξεχάσει να σταματά. Δεν έχει φρένο. Και αναπτύσσει μία ξέφρενη συνεχή επιτάχυνση που έχει ως στόχο την μεγιστοποίηση του ποσοστού κέρδους, την όλο και μεγαλύτερη συσσώρευση.
Όπως σημειώνει η Ναόμι Κλάιν: «Στην περίπτωση της κλιματικής αλλαγής, αναβάλλουμε τη λήψη μέτρων και την επιβολή προστίμων για περισσότερο από το ¼ του αιώνα. Οι κυβερνήσεις πρωτοσυναντήθηκαν για να συζητήσουν τις προειδοποιήσεις των επιστημόνων το 1988 και από τότε συναντιούνται κάθε χρόνο και συζητούν για την αναγκαιότητα μείωσης των εκπομπών αερίων και χρόνο με το χρόνο οι εκπομπές αερίων αυξάνονται. Είναι γεγονός ότι, όταν κάποιος αναβάλλει επί δεκαετίες να αντιμετωπίσει ένα πρόβλημα, και μάλιστα το κάνει ακόμα χειρότερο σε αυτό το διάστημα, η λύση διαφοροποιείται από αυτή που θα χρειαζόταν αν είχε αντιμετωπιστεί το πρόβλημα εξ αρχής. Σήμερα η λύση για την κλιματική αλλαγή είναι απλώς ασύμβατη με το νεοφιλελευθερισμό…».
Γι’ αυτό σήμερα χρειάζεται ριζική αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου αλλά και αλλαγή του καταναλωτικού τρόπου ζωής στο οποίο εκπαιδεύει και εξωθεί τους πολίτες το κυρίαρχο οικονομικό σύστημα.
Όμως καμία αλλαγή δεν επισυμβαίνει και το ισχύον σύστημα εξακολουθεί να ενισχύει την οικονομική ευρωστία των λίγων, τη συνεχή συσσώρευση, διαφημίζοντας στους πολλούς τη μαζική κατανάλωση. Αυτό το μοντέλο δεν συμβαδίζει με το μέγεθος των μειώσεων που πρέπει να γίνουν τώρα στις εκπομπές αερίων… Έτσι βαίνουμε από καταστροφή σε καταστροφή, από πύρινη λαίλαπα σε πύρινη λαίλαπα, από πλημμύρα σε πλημμύρα μέχρι να ερημωθεί πλήρως το σπίτι μας, το χωριό μας, η χώρα μας, ο πλανήτης.
Και το χειρότερο είναι, όπως σημειώνει η Magali Reghezza-Zitt, ότι συνηθίζουμε: «Σήμερα, βλέπουμε την ανάπτυξη ενός εφησυχασμού σχετικά με την κλιματική κρίση: δεν αρνούμαστε πλέον το πρόβλημα, αλλά το ελαχιστοποιούμε».
Σ’ αυτόν τον εφησυχασμό συμβάλουν με συστηματικό τρόπο τα συστημικά μίντια που παρουσιάζουν την κλιματική κρίση ως φυσικό φαινόμενο...
