Το έχουμε γράψει και άλλες φορές και κυρίως το έχουν καταγγείλει άλλοι, πολύ καλύτερα γνωρίζοντες από εμάς: είναι δύσκολο να βρεις διάσημο έντυπο ή ΜΜΕ στη Δύση, στο οποίο οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ να μην έχουν βάλει το χέρι τους (αν θέλαμε να είμαστε λιγότερο ευγενικοί θα λέγαμε «το οποίο να μην ελέγχεται από τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ»).
Σήμερα επιπλέον, είναι σχεδόν αδύνατο να βρεις μέσο το οποίο να μη λέει, ό,τι θα ήθελαν οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ να λέει και να γράφει, είτε δια της σύνταξής το, είτε δια των άρθρων που φιλοξενεί. Έχουμε γράψει επίσης ότι για τη Δύση και το αστικό σύστημα εξουσίας, ο ναζισμός δεν είναι εχθρός αλλά εργαλείο, το οποίο σε μία δεδομένη συγκυρία ξέφυγε εν μέρει από τον έλεγχο (εν μέρει μόνο). Ως εκ τούτου θα ξεπλυθεί και θα χρησιμοποιηθεί εκ νέου εναντίον του αναδυόμενου κόσμου, όπως παλαιότερα είχε χρησιμοποιηθεί εναντίον των κομμουνιστών και των σοσιαλιστών.
Μετά το αίσχος στη Βουλή του Καναδά στο οποίο και αναφερθήκαμε, ήρθε το Politico, το οποίο επικαλείται σύσσωμος ο εγχώριος πολιτικός κόσμος συχνά-πυκνά, όπως κάθε επαρχιώτικη πολιτική τάξη θα έκανε, με ένα χυδαίο άρθρο, υπό τον τίτλο «Ο αγώνας ενάντια στην ΕΣΣΔ δεν σε έκανε απαραίτητα Ναζί» για να αποπειραθεί να ξεπλύνει ακόμα και τα Waffen-SS!
Μας λέει λοιπόν μεταξύ άλλων τα εξής το εν λόγω άρθρο γνώμης: «Κάτι που είναι αναληθές αλλά απλό είναι πολύ πιο πειστικό από μια περίπλοκη, λεπτή αλήθεια – ένα σημαντικό πρόβλημα για τις δυτικές δημοκρατίες που προσπαθούν να καταπολεμήσουν την παραπληροφόρηση και την προπαγάνδα αντιμετωπίζοντάς την με την αλήθεια και ένας λόγος για τον οποίο ο έλεγχος των γεγονότων και η απομυθοποίηση έχουν περιορισμένη μόνο χρησιμότητα για να το πράξουν. Στην περίπτωση του Hunka, η μαζική οργή πηγάζει από την κατάταξή του σε μία από τις ξένες λεγεώνες των Waffen-SS, πολεμώντας τις σοβιετικές δυνάμεις στο ανατολικό μέτωπο της Γερμανίας. Και είναι μια επίδειξη του πώς όταν η ιστορία είναι περίπλοκη, μπορεί να είναι ένα δώρο στους προπαγανδιστές που εκμεταλλεύονται την ελκυστικότητα της απλότητας. Αυτή η ιστορία είναι περίπλοκη επειδή η μάχη εναντίον της ΕΣΣΔ εκείνη την εποχή δεν σε έκανε απαραίτητα Ναζί, απλά κάποιον που είχε μια βασανιστική επιλογή για το σε ποιο από αυτά τα δύο τρομοκρατικά καθεστώτα να αντισταθεί».
Προσοχή: εδώ δεν έχουμε μόνο την άθλια εξίσωση ναζισμού και κομμουνισμού, παρότι ήταν ο κόκκινος στρατός που απελευθέρωσε τους εγκλείστους των στρατοπέδων συγκέντρωσης και σήκωσε το κύριο βάρος της πολεμικής προσπάθειας έναντι του φασισμού-ναζισμού. Σε αυτήν τη χυδαιότητα έχουμε συνηθίσει πλέον χάρη σε καλοπληρωμένες γραφίδες. Έχουμε μια ακόμα μεγαλύτερη χυδαιότητα. Παρουσιάζεται ο Β’ Παγκόσμιος σαν να είχε δύο μέρη και ο δυστυχής τότε νέος δεν ήξερε ποιο να διαλέξει και ποιο να πολεμήσει γιατί ήταν τρομοκρατικά και τα δύο.
Αλήθεια όμως, σε ποιο κράτος επιτέθηκε ο Κόκκινος Στρατός ξεκινώντας το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο; Διότι από ό,τι γνωρίζουμε ο τελευταίος ξεκίνησε με την εισβολή των Γερμανών στην Πολωνία .Το να πολεμούσε κάποιος λοιπόν τους επιτιθέμενους Ναζί είναι λογικό αφού ακριβώς αυτοί ήταν οι επιτιθέμενοι, ακόμα και αν δεν καταλάβαινε τι ήταν η ναζιστική ιδεολογία. Το να πολεμούσε τους αμυνόμενους έναντι των Ναζί Σοβιετικούς τι άλλο πέρα από ιδεολογικό μένος κατά του κομμουνισμού και ταύτιση με το Ναζισμό μπορεί να αποδεικνύει; Ακόμα χειρότερα όμως για τον αρθρογράφο, αν τόσο πια δεν άντεχε ο εν λόγω κύριος κανένα από τα δύο καθεστώτα γιατί δε διέφυγε ώστε να πάει να πολεμήσει στο πλευρό των υπολοίπων συμμάχων; Γιατί δεν προσπάθησε να διαφύγει της όποιας στρατολόγησης αφού δεν «άντεχε» κανένα από τα δύο καθεστώτα; Γιατί επέλεξε να καταταγεί σε λεγεώνα ξένων εθελοντών, των Waffen-SS;
Η αθλιότητα του άρθρου όμως δε με σταματά εκεί. Συνεχίζει λέγοντας: «Ωστόσο, η ιδέα ότι ξένοι εθελοντές και κληρωτοί διατέθηκαν στα Waffen-SS και όχι στη Βέρμαχτ για διοικητικούς και όχι ιδεολογικούς λόγους είναι δύσκολο να πουληθεί για ακροατήρια που έχουν συνηθίσει να πιστεύουν ότι το πρωταρχικό καθήκον των SS ήταν η γενοκτονία. Και απλές αφηγήσεις όπως «όλοι στα SS ήταν ένοχοι εγκλημάτων πολέμου» είναι πιο διαδεδομένες επειδή είναι πολύ πιο απλές στην κατανόηση.» Εδώ έχουμε το καταπληκτικό και εξοργιστικό συνάμα, ο αρθρογράφος να μας λέει ότι ακόμα και οι εθελοντές των Waffen-SS δεν ήταν απαραιτήτως ναζιστές ιδεολογικώς. Τα διαβάζουμε αυτά, άνθρωποι που ζούμε σε πατρίδες οι οποίες ρημάχτηκαν από τα SS. Γράφουν αυτές τις ανιστόρητες αθλιότητες ενώ ακόμα βρίσκονται στη ζωή επιζήσαντες του ολοκαυτώματος. Ο βόθρος των ψευδοεπιστημόνων και του διεθνούς χρυσαυγητισμού ξερνάει ψέμα σε παγκόσμια κλίμακα. Τα SS, τα συνώνυμα των πλέον επονείδιστων εγκλημάτων, δεν ήταν συνολικώς τόσο κακοί άνθρωποι τελικώς κατά το συγγραφέα. Κάποιοι που απλώς δεν ήξεραν τι να διαλέξουν ήταν ή που βρέθηκαν εκεί από κάποια γραφειοκρατική παραδρομή ίσως.
Δε σταματά σε αυτά ο αρθρογράφος: «Η Ρωσία αισθάνεται άνετα να φωνάζει για «Ναζί», πραγματικούς ή φανταστικούς, στην Ουκρανία ή αλλού, επειδή σε αντίθεση με τη ναζιστική Γερμανία, οι ηγέτες και οι στρατιώτες της Σοβιετικής Ένωσης δεν δικάστηκαν ποτέ για τα εγκλήματα πολέμου τους. Η Ρωσία προσκολλάται στις δίκες της Νυρεμβέργης ως σημείο αναφοράς της νομιμότητας, επειδή ως νικήτρια δύναμη, δεν υποβλήθηκε ποτέ στον ίδιο λογαριασμό. Και όμως, τόσο πριν όσο και μετά τη συλλογική τους προσπάθεια να χωρίσουν την Ανατολική Ευρώπη μεταξύ τους, οι Σοβιετικοί και οι Ναζί είχαν τόσα πολλά κοινά που είναι πλέον παράνομο να επισημάνουμε αυτές τις ομοιότητες στη Ρωσία.» Πέρα από τη συνειδητή παραπλάνηση ως προς το θέμα του συμφώνου Ρίμπεντροπ-Μολότοφ, ο συγγραφέας πηγαίνει ακόμα πιο μακριά. Θα έπρεπε λοιπόν ο κόκκινος στρατός να δικαστεί στη Νυρεμβέργη. Ο Κόκκινος Στρατός της κοινής συμμαχικής προσπάθειας έναντι του Ναζισμού. Και ο στρατός των ΗΠΑ όπως και του Ηνωμένου Βασιλείου; (το carpet bombing και η Δρέσδη του θυμίζουν τίποτα;) Άρα όλοι μαζί. Όλοι οι εμπόλεμοι του Β’ Παγκοσμίου το ίδιο. Και η μάστιγα του Ναζισμού και οι εχθροί του. Δυσκολεύεται κανείς να θυμηθεί τους ναζί εγκληματίες να λένε πολύ διαφορετικά πράγματα στις δίκες τους.
Και βεβαίως όλο αυτό το ξέπλυμα του ναζισμού ολοκληρώνεται με προειδοποιήσεις για το πώς, η πανταχού παρούσα ρωσική προπαγάνδα εκμεταλλεύεται κάθε κίνηση, εξ ου και το πρόβλημα δεν ήταν το γεγονός ότι η Βουλή του Καναδά τίμησε ένα ναζιστή -που κατά το συγγραφέα του άρθρου δεν ήταν ναζιστής αλλά ατυχήσας νέος- αλλά ότι έδωσε πάτημα στη Ρωσία να κάνει προπαγάνδα.
Θα μπορούσε να αντιτείνει κανείς ότι πρόκειται απλώς για ένα άρθρο. Μόνο που όλοι γνωρίζουμε τι χρειάζεται για να γράψεις σε περιοδικά όπως το Politico. Το γεγονός ότι η Δύση υπερασπίζεται ακόμα και μια τέτοια κίνηση όπως ήταν η απόδοση τιμών σε έναν πρώην ναζί δείχνει πόσο βαθιά έχει αγκαλιάσει το ναζισμό ως ιδεολογικό και υλικό εργαλείο στο πλαίσιο του εξελισσόμενου παγκοσμίου πολέμου. Το κόστος δε, από αυτήν την επιλογή θα καταβληθεί στο πολλαπλάσιο και από τους δικούς μας λαούς. Οι δε ανυπόληπτες και ρυπαρές γραφίδες απλώς θα αλλάξουν τροπάρι ακολουθώντας εκείνους που τους εντέλλουν να γράφουν, ό,τι γράφουν, σε κάθε δεδομένη συγκυρία.
