«Η απόσταση ανάμεσα στην τερατώδη δόση πραγματικότητας της περασμένης Τρίτης και των ανοησιών και των απροκάλυπτων ψευδών που κυκλοφορούν από δημόσια πρόσωπα και τηλεοπτικούς σχολιαστές είναι συγκλονιστική, καταθλιπτική. Οι εντεταλμένες να καλύψουν το γεγονός φωνές φαίνεται να έχουν ενωθεί σε μια εκστρατεία απόλυτης νηπιοποίησης του κοινού. Πού βρίσκεται άραγε η παραδοχή ότι δεν έχουμε να κάνουμε με μια ‘δειλή’ επίθεση εναντίον του ‘πολιτισμού’ ή της ‘ελευθερίας’ ή της ‘ανθρωπότητας’ ή του ‘ελεύθερου κόσμου’, αλλά αντίθετα με μια επίθεση εναντίον της αυτοαποκαλούμενης υπερδύναμης του πλανήτη, που ήρθε ως συνέπεια συγκεκριμένων αμερικανικών συμμαχιών και ενεργειών;
Πόσοι πολίτες γνωρίζουν για τους συνεχιζόμενους αμερικανικούς βομβαρδισμούς στο Ιράκ; Και αν πρέπει να χρησιμοποιήσουμε την λέξη ‘δειλός’, δεν θα ταίριαζε περισσότερο για να περιγράψει εκείνους που σκοτώνουν από ψηλά στον ουρανό, εκτός εμβέλειας αντιποίνων, παρά σε εκείνους που είναι πρόθυμοι να πεθάνουν οι ίδιοι για να σκοτώσουν άλλους; Όσον αφορά το θάρρος (μια αρετή ηθικά ουδέτερη): ό,τι κι αν ειπωθεί για τους δράστες της σφαγής της Τρίτης, ένα πράγμα είναι δεδομένο: δεν ήταν δειλοί».
Έτσι ξεκινούσε η Αμερικανίδα συγγραφέας και διανοούμενη Σούζαν Σόνταγκ το ιστορικό κείμενό της στο περιοδικό New Yorker μόλις μια εβδομάδα μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 (πλήρες εδώ, σε μετάφραση του Λάκη Ιγνατιάδη).
Εικοσιδύο χρόνια μετά, η ανάγνωση του κειμένου αυτού, που είχε ξεσηκώσει δειλές, υποκριτικές ιαχές από τους συμπατριώτες της Σόνταγκ, παραμένει μια εμπειρία ανάλογη με το να αντικρίζει κανείς ένα εκτυφλωτικό φως, σαν αυτό που μπορεί να εκπέμπει μόνο μια διάνοια όταν περιγράφει τα ιστορικά γεγονότα όπως είναι και όχι όπως θα θέλαμε να ήταν.
Δεν ξέρω τι θα έγραφε αν ζούσε σήμερα η Σόνταγκ για την επίθεση της Χαμάς εναντίον του Ισραήλ στις 7 Οκτωβρίου 2023. Το κείμενό της όμως και έτσι, αυτούσιο, περιγράφει με ακρίβεια την τωρινή υστερία και υποκρισία της ισραηλινής προπαγάνδας και όσων την υιοθετούν στη Δύση, και φυσικά και στη χώρα μας.
Η σύγκριση του τότε με το σήμερα προφανώς δεν ξεκινά από εμένα. Ανήκει πρωτίστως σε όσους μίλησαν βιαστικά για «11η Σεπτεμβρίου του Ισραήλ», προδίδοντας έτσι την ανάγκη τους να συνδέσουν την αιφνιδιαστική επίθεση της Χαμάς με τα γεγονότα του 2001 που οδήγησαν σε αιματοκύλισμα τη Μέση Ανατολή.
Οι σημερινές «εντεταλμένες φωνές» γρήγορα εγκατέλειψαν τη σύγκριση, διαισθανόμενες ίσως πως είναι καλύτερα να μην μας θυμίζουν τις εκατόμβες νεκρών του Πολέμου κατά της Τρομοκρατίας. Πλέον επιδίδονται στον ψυχολογικό εκβιασμό: δεν είναι εκείνοι που οφείλουν να αναγνωρίσουν το δικαίωμα των Παλαιστινίων στη ζωή και την αυτοδιάθεση, αλλά εμείς που πρέπει να αναγνωρίσουμε το δικαίωμα του Ισραήλ στην «αυτοάμυνα» και να κατονομάσουμε τη Χαμάς ως «τρομοκρατική οργάνωση». Αλλιώς είμαστε συνένοχοι τρομοκρατών.
Εκατομμύρια όμως άνθρωποι ανά τον κόσμο που διαδηλώσαμε σε Ευρώπη και ΗΠΑ υπέρ της Παλαιστίνης (ανάμεσά μας και Εβραίοι πολίτες) δεν είμαστε ανιστόρητοι, ούτε έχουμε αμνησία. Κάποιοι μπορούμε τουλάχιστον να αναγνωρίζουμε τα επιχειρήματα του Πολέμου κατά της Τρομοκρατίας όταν βγαίνουν από το χρονοντούλαπο σε μια απόπειρα νηπιοποίησής μας.
Ας τολμήσω λοιπόν να παραφράσω τη Sontag:
- Πού βρίσκεται άραγε η παραδοχή ότι την 7η Οκτωβρίου δεν είχαμε να κάνουμε με τρομοκρατική επίθεση μιας μυστικής οντότητας ή κάποιων ατόμων με πολιτικά κίνητρα (εδώ μερικοί από τους αποδεκτούς αλλά ευρείς ορισμούς της τρομοκρατίας), μα με ένοπλη επίθεση μιας μιλιταριστικής οργάνωσης που αναπτύσσεται αναγκαστικά εν κρυπτώ στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Γάζας, μιας και οι φυλακισμένοι κάτοικοί του δεν έχουν δικαίωμα στην αυτοδιάθεση – και άρα στο να έχουν κανονικό στρατό;
- Πού είναι άραγε η παραδοχή ότι η Χαμάς επιτέθηκε εναντίον της αποκαλούμενης «μόνης δημοκρατίας της Μέσης Ανατολής» ως συνέπεια συγκεκριμένων ενεργειών του Ισραήλ εδώ και δεκαετίες, τις οποίες επιτελεί μέσω της συμμαχίας του με την μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη του πλανήτη, που δεν αναγνωρίζει την Παλαιστίνη ως κυρίαρχο κράτος;
- Τι εννοούν όσοι δημοσιογράφοι αποκαλούν παβλοφικά τη Χαμάς τρομοκρατική οργάνωση επικαλούμενοι τη θέση των κυβερνήσεών τους (σημειωτέον πως το BBC δεν υιοθετεί το χαρακτηρισμό της τρομοκρατίας για τη Χαμάς για λόγους «αμεροληψίας») την ίδια στιγμή που επαναλαμβάνουν τη δήλωση δια στόματος Νετανιάχου πως το Ισραήλ βρίσκεται σε «πόλεμο»; Ως πόλεμο ορίζουμε τη σύρραξη μεταξύ κρατών.
Είναι λοιπόν η Χαμάς τρομοκράτες ή στρατός κυρίαρχου κράτους που βρίσκεται σε «πόλεμο» με την πυρηνική δύναμη Ισραήλ; Ας αποφασίσουν πρώτοι εκείνοι. Εμείς έχουμε καταλάβει εδώ και δυο δεκαετίες πως ο ίδιος ο όρος «Πόλεμος κατά της Τρομοκρατίας» αποσκοπούσε ακριβώς στο θόλωμα της γραμμής ανάμεσα στις μη κρατικές ένοπλες οργανώσεις και τα ανεξάρτητα κράτη στα οποία εισέβαλαν παράνομα οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους προκαλώντας εκατομμύρια νεκρούς και πρόσφυγες.
Και πού είναι εν τέλει μια παραδοχή πως οι Παλαιστίνιοι δεν μπορούν να αντισταθούν σε όσους τους σκοτώνουν «από ψηλά στον ουρανό, εκτός εμβέλειας αντιποίνων» παρά μόνο με επιθέσεις από όσους είναι «πρόθυμοι να πεθάνουν οι ίδιοι για να σκοτώσουν άλλους» ή να πάρουν ομήρους; Πόσο τρόμο άραγε μπορεί να αποδεχτεί από το δήμιό του και υπό το παθητικό βλέμμα της διεθνούς κοινότητας ένας λαός πριν αποφασίσει να τον ανταποδώσει;
Δεν περιμένουμε φυσικά ειλικρινείς πολιτικές απαντήσεις από όσους σήμερα θρηνούν μόνο τους νεκρούς του Ισραήλ, την ίδια στιγμή που δεν το κατονομάζουν ούτε καν για τη σφαγή που διέπραξε στο νοσοκομείο Αλ-Αχλί. Επιτελούν καλά το έργο που η Σόνταγκ περιέγραψε προφητικά ως «φύσει χειραγωγικό» για την «καλλιέργεια εμπιστοσύνης και την διαχείριση του πένθους. […] Ας θρηνήσουμε λοιπόν όλοι μαζί,» πρόσθετε τότε, «αλλά ας μην είμαστε ηλίθιοι όλοι μαζί».
Δεν είμαστε όλοι λοιπόν ηλίθιοι, ούτε χειραγωγήσιμοι. Ό,τι και να ειπωθεί για τους δράστες της 7ης Οκτωβρίου 2023, ένα πράγμα είναι δεδομένο: δεν είναι τρομοκράτες.
