Η Λόρι Άντερσον έλεγε (ΕφΣυν 7/22, Γιώργος Βουδικλάρης) ότι «Αυτό που είναι αληθινά παράξενο είναι πως στις ΗΠΑ πείθουν ανθρώπους που δεν έχουν τίποτα -ή όχι και πολλά- πως είναι προς το συμφέρον τους να υπακούν, να γίνουν καλοί καπιταλιστές, καλοί χριστιανοί, να μην αμφισβητούν τίποτα…». Αυτό τώρα συμβαίνει σε όλο τον κόσμο. Πως συνέβη;
«Σκέπτομαι» έγραφε ο Νόρμαν Μέιλερ(Μάγισσα τέχνη) ότι «αυτή την πλούσια και ισχυρή χώρα (ΗΠΑ)… αυτή την εταιρική γη δίχως ενστικτώδη αντίδραση στην αισθητική που τώρα διέδιδε σε ολόκληρο τον κόσμο, τη χειρότερη εφαρμοσμένη αισθητική στην ιστορία του κόσμου… αυτή τη λαίμαργη δημοκρατία που κατέψυξε το φαΐ της προτού το κάψει... αυτή τη σαδιστικά επαναστατημένη Δημοκρατία που τις άρεσαν τα πέτσινα, τα σαδομαζοχιστικά... ναι, αυτή η Αμερική, η τρομοκρατημένη, κάλλιστα χρειαζόταν την τηλεόραση - είμαι εδώ για να σε νεκρώσω, το χρειάζεσαι!».
Και συμπλήρωνε: «...Ακόμη δεν είμαστε φασιστική χώρα, αλλά μπορεί να συμβεί σύντομα (...) Οι ΗΠΑ είναι ένας τόπος χυδαίος, φτηνός, άθλιος και πιστεύω πως ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού είναι πρόθυμο να δεχθεί με φυσικό τρόπο το φασισμό»!
Ο Τραμπ επιστρέφει, ο Μιλέι στην Αργεντινή, ο Όρμπαν στην Ουγγαρία, η Μελόνι στην Ιταλία, ο Βίλντερς στην Ολλανδία, το Afd στη Γερμανία, παντού ο φασισμός προελαύνει με τις ψήφους αυτών που δεν έχουν τίποτα και τη βιοπολιτική. Ο φόβος γίνεται η κινητήρια αρχή της βιοπολιτικής: φόβος των μεταναστών, φόβος της εγκληματικότητας, φόβος της αποσταθεροποίησης, φόβος στην εργασία, τρομοκρατία μέσω των νέων ιών κ.ά.. Η ιδιότυπη αυτή τρομοκρατία συνιστά πλέον την ουσία της πολιτικής και υπηρετείται το ίδιο καλά τόσο από τις αυθεντίες του κυνισμού όσο και από τις αυθεντίες της μανιχαϊκής ηθικής και της «καθαρότητας», οι οποίες δημοκοπούν, κατασκευάζοντας σκιάχτρα. Τι προτείνουν όλοι αυτοί; Το μίσος. Η οπτική του μίσους για τους Άλλους, η καθαρότητα της φυλής, η υπεροχή της ράτσας και του έθνους.
Ποια μπορεί να είναι η απάντηση; Το έχουμε ξαναπεί, η ελπίδα βρίσκεται στην αλλαγή παραγωγικού μοντέλου και στην επανεύρεση της ουσίας της πολιτικής Πράξης καθώς και στον αγώνα για μια νέα σύνθεση: στη συμφιλίωση του ατόμου με την κοινότητα και την ξενότητα, γιατί το βασίλειο του ανθρώπου δεν είναι ο στενόχωρος και αγχωτικός χώρος του υπερφίαλου, άπληστου και κυνικού Εγώ, ούτε η αφηρημένη κυριαρχία μιας τρομοκρατικής και συγχρόνως τρομοκρατημένης συλλογικότητας, αλλά εκείνη η ενδιάμεση ζώνη του Εμείς όπου συνηθίζουν να λαμβάνουν χώρα η κατανόηση, η συμπόνια, η συμπάθεια, η αλληλεγγύη και η φιλία, είναι ο καθημερινός αγώνας μέσω του οποίου ανασυντίθεται το τσακισμένο μας Πρόσωπο, η αξιοπρέπειά μας…
