Tου Άρη Χατζηστεφάνου

Από τα παιδικά μου χρόνια, όταν άρχισα να διαβάζω για το ναζιστικό ολοκαύτωμα, είχα πάντα μια απορία. Πως αντιμετώπιζαν οι απλοί πολίτες την πληροφορία ότι λειτουργούσαν στρατόπεδα βιομηχανικού τύπου εξόντωσης ανθρώπων; Για την πλειονότητα των Γερμανών πολιτών μου έλυσε την απορία, αρκετά χρόνια αργότερα, μια συνέντευξη του Ιάκωβου Καμπανέλη στην οποία εξηγούσε ότι «Γνώριζαν οι πάντες». Πολύ πιο πρόσφατα η ταινία «Ζώνη Ενδιαφέροντος» μας έδωσε μια πολύ καλύτερη εικόνα για το πως μπορείς να ζεις ξέγνοιαστος δίπλα στο Άουσβιτς, ακόμη και όταν τα υπολείμματα ανθρώπινων πτωμάτων αρχίζουν να γεμίζουν τον κήπο σου.

Και οι Αμερικάνοι; Γνώριζαν τι συνέβαινε στη Γερμανία, όταν ανάγκαζαν τα καράβια με τους Εβραίους (μεταξύ των οποίων και ο πατέρας της Άννας Φρανκ) να επιστρέφουν στη Γερμανία όπου θα κατέληγαν στα στρατόπεδα εξόντωσης; Φυσικά και γνώριζαν.

Ας έρθουμε λοιπόν στο εδώ και στο σήμερα. Γνωρίζει η ελληνική κοινωνία ότι ο ισραηλινός στρατός έχει βομβαρδίσει όλα ανεξαρτήτως τα νοσοκομεία της Γάζας; Γνωρίζει ότι βρέφη έμειναν αβοήθητα να σαπίσουν στις θερμοκοιτίδες τους ύστερα από αυτούς τους βομβαρδισμούς; Γνωρίζει ότι σύμφωνα με Αμερικανό γιατρό που επισκέφθηκε τη Γάζα τα νεκροτομεία είναι γεμάτα από πτώματα παιδιών που εκτελέστηκαν με μια σφαίρα στο κεφάλι από Ισραηλινούς ελεύθερους σκοπευτές; Γνωρίζει για τα παιδιά που ακρωτηριάζονται από γιατρούς χωρίς αναισθησία γιατί οι βόμβες των ισραηλινών drones και των μαχητικών F-16 τους κόβουν τα άκρα;

Φυσικά και το γνωρίζει; Αλώστε η Ελλάδα αγοράζει τα ίδια Drones τα οποία δοκιμάζονταν για χρόνια στα κατεχόμενα Παλαιστινιακά εδάφη εναντίον αμάχων ενώ εκπαιδεύει τους Ισραηλινούς πιλότους που ισοπεδώνουν κατοικημένες περιοχές.

Και πως αντιδρούμε σε όλα αυτά; Καθένας με τον τρόπο του. Οι φασίστες και οι ναζιστές, ισλαμοφοβικοί ελληναράδες χαίρονται και ζητούν να μην μείνει κανένας ζωντανός. Ο Πρωθυπουργός επισκέπτεται τον Νετανιάχου για του εκφράσει τη στήριξη του στην ανθρωποσφαγή. Οι Χωμενίδηδες αυτής της χώρας υποστηρίζουν ότι το Ισραήλ «καθαρίζει για εμάς», επαναφέροντας τις ρατσιστικε΄ς θεωρίες περί σύγκρουσης των πολιτισμών. Οι Κασσελάκηδες μας εξηγούν ότι «η καρδιά τους είναι μπερδεμένη» ανάμεσα στον κατακτητή και τον κατακτημένο. Παραμένουν πιστοί στην γραμμή του Τσίπρα που απαγόρευσε στα στελέχη του κόμματος να λένε τη λέξη «Απαρτχάιντ».

Ο κόσμος της Αριστεράς όμως – δεν μπορεί – θα είναι στα κάγκελα. Έτσι δεν είναι;

Η αλήθεια είναι ότι τους τελευταίους μήνες που συντελείται μια γενοκτονία στην γειτονιά της Μεσογείου… είχε δουλειές. Είχε να θρηνήσει τα Τέμπη, να σταματήσει τις ιδιωτικοποιήσεις των πανεπιστημίων και να πανηγυρίσει για το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών αλλά και την δίκαιη καταδίκη της Ελλάδας από το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο.

ΜΗΝ ΣΤΑΜΑΤΑΣ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ ΘΑ ΕΞΗΓΗΣΩ

Κάθε μια από αυτές τις μάχες είναι παραπάνω από απαραίτητη. Ποτέ όμως η αριστερά δεν έδωσε τέτοιου τύπου εσωτερικούς αγώνες ξέχωρα από τον ευρύτερο αντι-ιμπεριαλιστικό αγώνα. Το μεγαλείο του Μάη του ’68, (στη Γαλλία αλλά και στις ΗΠΑ και την Ασία), ήταν ότι μετουσίωσε την οργή για τον πόλεμο του Βιετνάμ σε εργαλείο για διεκδικήσεις στο εσωτερικό κάθε χώρας. Οι μαχητές των διεθνών ταξιαρχιών που άφηναν τα πάντα για να πολεμήσουν τον φασισμό στην Ισπανία είχαν και αυτοί πολλά εσωτερικά προβλήματα να λύσουν (σκοτώστε με αλλά… σοβαρότερα από τα δικά μας).

Αν αποκόψεις τις εσωτερικές σου διεκδικήσεις από την καταδίκη των εγκλημάτων σε όλο τον κόσμο παύεις αυτομάτως να ανήκεις στην αριστερά. Μετατρέπεσαι στην καλύτερη περίπτωση σε έναν Μπέρνι Σάντερς, ο οποίος δεν τολμά να πει τις λέξεις «μόνιμη εκεχειρία» και «γενοκτονία» και στη χειρότερη σε μια Χίλαρι Κλ΄΄ιντον που ονειρεύεται μια κοινωνία στην οποία το 1% των πλουσίων θα έχει τις σωστές ποσοστώσεις μαύρων, γυναικών και μελών της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας. Και οι υπόλοιποι ας πεθάνουν ή ακόμη καλύτερα ας τους βομβαρδίσουμε.

Τα παραπάνω θα ίσχυαν ακόμη και αν ζούσαμε στην άλλη άκρη του πλανήτη και δεν είχαμε ακούσει ποτέ τη λέξη Παλαιστίνη. Ζούμε όμως σε μια χώρα στρατηγικό σύμμαχο του Ισραήλ που εκπαιδεύει ισραηλινούς στρατιώτες και στηρίζει οικονομικά ένα κράτος που πραγματοποιεί γενοκτονία. Ζούμε σε ένα αμερικανικό προτεκτοράτο το οποίο ως βασική προτεραιότητα εξωτερικής πολιτικής είχε να στείλει το πολεμικό ναυτικό στην Ερυθρά Θάλασσα ώστε να φτάνουν με ασφάλεια εμπορεύματα στο Ισραήλ.

Συνεχίζουμε όμως να αγοράζουμε τα προϊόντα τους. Συνεχίζουμε ακόμη και να τρώμε στα McDonalds που στέλνουν δωρεάν φαγητό στους Ισραηλινούς γενοκτόνους και στα Starbucks που απολύουν εργαζομένους τους όταν τολμούν να μιλήσουν για την Παλαιστίνη. Δείτε λίγο και το timeline σας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Πόσοι «αριστεροί λογαριασμοί» συνεχίζουν να ανεβάζουν φωτογραφίες και βίντεο από την Παλαιστίνη; Το θέμα σχεδόν δεν υπάρχει. Λες και η σφαγή σταμάτησε πριν από μήνες.

Αν νομίζετε ότι έτσι γίνεται σε όλο τον κόσμο κάνετε μεγάλο λάθος. Εκδηλώσεις φιλοϊσραηλινών πολιτικών διακόπτονται καθημερινά από ακτιβιστές. Σε χ΄ώρες όπως οι ΗΠΑ, όπου η στήριξη στον Παλαιστινιακό λαό μπορεί να σημάνει προσαγωγές και απολύσεις πραγματοποιούνται καθημερινά συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας.

Προφανώς υπάρχουν λαμπρές εξαιρέσεις και στην Ελλάδα χάνονται όμως από το shadow banning των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και της ελληνικής κοινωνίας.

Τελικά σε τι κόσμο θέλουν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους οι οικογένειες των ομόφυλων ζευγαριών; Σε αυτόν που γονείς βλέπουν τα παιδιά τους να τινάζονται στον αέρα από βόμβες ή να ακρωτηριάζονται χωρίς αναισθησία; Τι θα σπουδάζουμε στα δημόσια πανεπιστήμια; Το διεθνές δίκαιο που καταπατά το κράτος του Ισραήλ και οι ΗΠΑ; Και πόσο ασφαλείς θα κινούμαστε στα τρένα μας εάν το όραμα του «Μεγάλου Ισραήλ» βυθίσει στον πόλεμο ολόκληρη την ανατολική Μεσόγειο;

ΠΗΓΗ: InfoWar