Τέσσερις βασικές παρατηρήσεις

Με μια μεγάλη ανατροπή των προβλέψεων στις επαναληπτικές εκλογές, διαμορφώθηκε το νέο πολιτικό σκηνικό στη Γαλλία. Τα αποτελέσματα αυτά έχουν μια ιδιαίτερη σημασία, αφού η Γαλλία είναι ο δεύτερος πιο ισχυρός εταίρος του λεγόμενου γαλλογερμανικού άξονα στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης και όχι μόνο. Τα αποτελέσματα αυτά, που δεν επέτρεψαν για μια ακόμα φορά στη Λεπέν και τις δυνάμεις της ακροδεξιάς να αναρριχηθούν στην κυβέρνηση, δημιούργησαν μια προσωρινή ανακούφιση στα επιτελεία της ΕΕ, αφού είναι γνωστό ότι, τουλάχιστον στα λόγια, η Μαρί Λεπέν είχε διαφορετική προσέγγιση σε κεντρικά ζητήματα με τις επιλογές της σημερινής ηγεσίας της ΕΕ. Και λέμε τουλάχιστον στα λόγια, γιατί και η πρωθυπουργός της Ιταλίας Μελόνι προεκλογικά άλλα διακήρυσσε, την επομένη όμως των εκλογών ευθυγραμμίστηκε -τουλάχιστον προσωρινά- με την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Ας δούμε όμως με μια σε βάθος ματιά τα εκλογικά αποτελέσματα της Γαλλίας για να αντιληφθούμε ποια είναι στ’ αλήθεια η πραγματικότητα που διαμορφώνεται στη χώρα αυτή.

Παρατήρηση πρώτη: Είναι θετικό το γεγονός ότι κόπηκε για μια ακόμα φορά ο δρόμος στην ακροδεξιά να πάρει τη κυβέρνηση στη Γαλλία, έστω και με διάφορα εκλογικά κόλπα του εκλογικού συστήματος στη χώρα αυτή. Είναι φανερό ότι υπάρχει ένα ισχυρό ακόμα ρεύμα στη χώρα αυτή που μπροστά στο κίνδυνο της επανάκαμψης του ακροδεξιού εθνικού μετώπου της Λεπέν, αντιστέκεται και του φράζει το δρόμο στη νομή της εξουσίας.

Παρατήρηση δεύτερη: Αν και η Λεπέν βρέθηκε στην τρίτη θέση των βουλευτικών εδρών, η δύναμη της όχι μόνο δεν μειώθηκε, αλλά αυξήθηκε τόσο σε αριθμό εδρών όσο και σε αριθμό ψήφων. Συγκεκριμένα η Λεπέν στο δεύτερο γύρο πήρε πάνω από 10 εκατομμύρια ψήφους και ποσοστό πάνω από 37%, ενώ το Νέο Λαϊκό Μέτωπο της υποτιθέμενης αριστεράς πήρε περίπου 26% και 7 εκατομμύρια ψήφους, ενώ το κόμμα του Μακρόν πήρε 23% και 6,3 εκατομμύρια ψήφους. Τα αποτελέσματα αυτά προφανώς δεν δείχνουν ότι η Λεπέν ηττήθηκε. Κάθε άλλο μάλιστα. Και τα μηνύματα είναι σαφή για τις προεδρικές εκλογές του 2027.

Τι όμως συνέβη και η Λεπέν με τους συμμάχους της βρέθηκαν στην τρίτη θέση των εδρών στο γαλλικό κοινοβούλιο; Η απάντηση βρίσκεται στο βαθιά αντιδημοκρατικό εκλογικό σύστημα που εφαρμόζεται στην υποτιθέμενη κορυφαία αστική γαλλική δημοκρατία, που προβάλλεται σαν πρότυπο του αστικού δυτικού κόσμου, το οποίο παραμορφώνει πλήρως την εκφρασμένη με την ψήφο λαϊκή θέληση και μπορεί να κάνει τον πρώτο τρίτο και τον τρίτο ακόμα και πρώτο, αν χρειαστεί! Έτσι λοιπόν -με το λεγόμενο μονοεδρικό σύστημα εδρών και με το τριγωνικό σύστημα που εφαρμόζεται- γίνονται σημεία και τέρατα, όπως ακριβώς έγινε στο δεύτερο γύρο των εκλογών στη Γαλλία, όπου το Λαϊκό Μέτωπο του Μελανσόν πήρε 182 έδρες, ο Μακρόν 168 και το Εθνικό Μέτωπο της Λεπέν πήρε τελικά 143 έδρες!

Παρατήρηση τρίτη: Ποιος ήταν ο ρόλος του Νέου Λαϊκού Μετώπου και του ίδιου του Μελανσόν; Για μια ακόμα φορά, η ψευτοαριστερά που συντάσσεται κάθε φορά για να αντιμετωπίσει το κίνδυνο της ακροδεξιάς, έπαιξε το ρόλο για τον οποίο συγκροτήθηκε. Έτσι μπήκε φραγμός στο δρόμο της Λεπέν και την επομένη κιόλας μέρα υποτάχθηκε στις επιλογές του αστικού πολιτικού συστήματος και τώρα είναι πολύ πιθανό να διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη και να στηρίξει το νέο πρωθυπουργό που θα υποδείξει ο Μακρόν, αφού διάφορες συνιστώσες του μετώπου, όπως οι πράσινοι και το σοσιαλιστικό κόμμα του Ολάντ, εμφανίζονται πρόθυμες για τη στήριξη του κομπάρσου των εκλογικών αποτελεσμάτων, Μακρόν, αλλά κυρίαρχου στην πολιτική σκηνή της Γαλλίας.

Το παράδειγμα της ξεπουλημένης αυτής πολιτικής απ’ το υποτιθέμενο λαϊκό μέτωπο της αριστεράς αρχίζει ήδη να πλασάρεται σαν το νέο μοντέλο συγκρότησης των προοδευτικών δυνάμεων και στη χώρα μας από ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, με στόχο να αντιμετωπίσουν τη κυριαρχία του Μητσοτάκη και της ΝΔ. Επειδή το επόμενο διάστημα το μοντέλο αυτό θα λανσάρεται πολύ απ’ τους εραστές της κεντροαριστεράς και της προόδου, είναι καλό να παρακολουθεί κανείς τα κατορθώματα του Μελανσόν και της παρέας τους στη Γαλλία και να ενημερώνει το λαό για τα πραγματικά τους «κατορθώματα» και τις συνέπειες αυτών από τη γέννηση των αποτυχημένων συμμαχιών.

Παρατήρηση τέταρτη: Ποιος είναι ο ρόλος της Λεπέν και πώς εξηγείται η σημαντική της άνοδος στις τελευταίες εκλογές; Η Λεπέν και το λεγόμενο εθνικό μέτωπο εκφράζουν την ακροδεξιά πτέρυγα στο πολιτικό σκηνικό της Γαλλίας. Η ίδια φρόντισε να εκσυγχρονίσει το δικό της προφίλ, φτάνοντας στο σημείο να συγκρουστεί και με τον ίδιο της τον πατέρα που εξέφραζε το πιο σκληρό πρόσωπο της ακροδεξιάς, με σαφείς νεοναζιστικές αναφορές. Η Λεπέν εκμεταλλεύτηκε την απόλυτη ανυπαρξία μιας αριστεράς που να στέκεται στο πλάι των Γάλλων εργαζομένων. Πήρε μέρος στο κίνημα των κίτρινων γιλέκων, επιχειρώντας να δώσει το δικό της τόνο στις κινητοποιήσεις ενάντια στην πολιτική Μακρόν και ρίχνοντας το βάρος των ευθυνών κυρίως στους μετανάστες. Επίσης προσπάθησε να τονώσει την πληγωμένη υπερηφάνεια των Γάλλων -που έβλεπαν καθημερινά να πλήττεται ο γαλλικός σωβινισμός της μεγαλύτερης αποικιοκρατικής δύναμης- βάζοντας δήθεν μπροστά το γαλλικό έθνος, κόντρα στην πολιτική της ΕΕ. Ακόμα δηλώνει τη σοβαρή της διαφωνία με τον Μακρόν και την ΕΕ στο ζήτημα του πολέμου της Ουκρανίας και της ενεργού συμμετοχής της Γαλλίας στον πόλεμο, όπως πρότεινε ο σημερινός πρόεδρος της Γαλλίας, Μακρόν. Τέλος διαφωνεί και με την αγροτική πολιτική της ΕΕ, που ανάγκασε τους γάλλους αγρότες να βγουν στους δρόμους τη χρονιά που πέρασε.

Βέβαια, ανεξάρτητα απ’ τις όποιες διακηρύξεις της γαλλικής ακροδεξιάς, σημασία έχει το τι τελικά θα κάνει σε περίπτωση αναρρίχησης στη γαλλική προεδρία, αφού ανάλογες διακηρύξεις είχε και η Μελόνι στην Ιταλία, η οποία όταν βρέθηκε στην πρωθυπουργική θέση έκανε στροφή 180 μοιρών. Όμως η διαμόρφωση ενός ισχυρού μπλοκ ακροδεξιών δυνάμεων στις χώρες της ΕΕ, αναμφισβήτητα δημιουργούν μία νέα κατάσταση σε όλη την Ευρώπη.

Οι εξελίξεις στην Γαλλία με τις εκλογές, η σημαντική άνοδος των ακροδεξιών δυνάμεων στις ευρωεκλογές, είναι αποτέλεσμα των σκληρών μέτρων λιτότητας που επιβάλλουν οι κυβερνήσεις των χωρών της ΕΕ και η βάρβαρη αντιμεταναστευτική τους πολιτική. Τέλος, η ευθεία σύνδεση της ΕΕ με τις στρατηγικές επιλογές του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και του ΝΑΤΟ, για προσανατολισμό της καπιταλιστικής οικονομίας σε οικονομία πολέμου, όπως αποφασίστηκε στην τελευταία σύνοδο στις ΗΠΑ, σκοτεινιάζουν βαριά τον πολιτικό ορίζοντα, κάτι που φέρνει τους λαούς της Ευρώπης -και όχι μόνο- σε πιο δύσκολη θέση.