Γιατί απεργώ στις 9 Νοεμβρίου
Της Μαρίας Τσαφαρά
Για τις αθλιότητες της πρώτης από τον ζόφο των μνημονίων και έπειτα αυτοδύναμης και ασπόνδυλης ακροδεξιάς κυβέρνησης .
Για τον ακατονόμαστο ναζί πατέρα του Υπουργού υγείας και τον χαιρετισμό μπροστά στην Μάγδα Φύσσα, ενώ το πολίτευμα της χώρας είναι, υποτίθεται, κοινοβουλευτική δημοκρατία.
Για τους πραιτωριανούς μέντορες, αξιολογητές, συντονιστές, επιθεωρητές και άλλα φληναφήματα, που έρχονται να προσθέσουν άγχος και ματαίωση στον κόσμο της αποδυναμωμένης δημόσιας εκπαίδευσης, που δεν πιστεύουν.
Για την ανεκδιήγητη δικομανή Υπουργό μας, που νοιάζεται για την ενδυνάμωση του εκπαιδευτικού και του έργου του, αλλά όχι για τη μισθολογική μας εξαθλίωση.
Για την αναπληρώτρια στην Μύκονο, που πρέπει να πληρώσει 600 ευρώ για μια γκαρσονιέρα, αλλιώς για δύο χρόνια δεν θα μπορεί να εργαστεί στη δημόσια εκπαίδευση.
Για να καταργηθεί το άθλιο προσοντολόγιο της συνεχούς οικονομικής και εργασιακής εξουθένωσης για μια θέση ελαστικής εργασίας.
Για την απίστευτη αστυνομοκρατία, το ξύλο και την καταστολή στις διαδηλώσεις, τον θάνατο του Βασίλη Μάγγου, τον επτάμηνο αναποτελεσματικό εγκλεισμό που οδήγησε σε μια ακόμα χαμένη γενιά, όπως διαπιστώνει ακόμα και η ναυαρχίδα του αστικού τύπου, η Καθημερινή.
Για τους νέους που φεύγουν από την εξαθλιωμένη αποικία προς τις μητροπόλεις του καπιταλισμού, σε αναζήτηση ενός μίνιμουμ εργασιακής αξιοπρέπειας και επιβίωσης.
Για τα εργατικά ατυχήματα που πολλαπλασιάζονται, ενώ οι ζωές κονιορτοποιούνται ελέω καπιταλιστικής ανάπτυξης.
Για όσους δεν θα προσαρμοστούν τον φετινό χειμώνα και θα πεθάνουν από την πείνα, από αναθυμιάσεις μαγγαλιών, όπως τα πρώτα μνημονιακά χρόνια, από την σήψη του συστήματος τελικά.
Για την ευεξήγητη, αλλά και αναποτελεσματική βουβή οργή, που επιτρέπει στις Αντουανέτες να λοιδορούν την κοινωνία.
Γιατί ο κόσμος δεν θα αλλάξει στις 10 Νοεμβρίου, αλλά αυτά που μου έχουν κλέψει είναι πολύ περισσότερα από τα 70 ευρώ της απεργίας και έστω και αυτή η απάντηση προτιμότερη από την σιωπή των αμνών που σφαγιάζονται.
Γιατί δεν αντέχω την αυτοικανοποίησή τους, αν η απεργία δεν πετύχει.
Γιατί η έπαρση και η μωρία τους κατάντησε μια τραγωδία χωρίς συντριβή του υβριστή για την ελληνική κοινωνία.
Μ. Τσαφαρά, φιλόλογος στο 16 Γυμνάσιο Περιστερίου, μέλος ΔΣ Α ΕΛΜΕ Δυτικής Αθήνας, με την παράταξη Αγωνιστικές Παρεμβάσεις
