Το δημοτικό σχολείο Κολλέγιο Αθηνών – Μποδοσάκειο στην Κάντζα έχει υποστεί τεράστιο σοκ, με τις σεισμικές δονήσεις να διαχέονται σε όλη την κοινότητα του Κολλεγίου: από τη διεύθυνση του Μποδοσάκειου με διευθυντή τον Γιάννη Καλογερά, ως την πρόεδρο του ΔΣ, Αννίκα Παπαντωνίου, και τον President, Κώστα Συνολάκη. 

Τα σεισμικά κύματα θα έπρεπε, όμως, να φτάνουν μέχρι και την υπουργό Παιδείας, Νίκη Κεραμέως. Όχι επειδή έχει αποφοιτήσει από το σχολείο, αλλά λόγω ακριβώς του θεσμικού της ρόλου, ως ηγεσίας του Υπουργείου Παιδείας.

Η επίθεση

Επί της ουσίας:

Τέσσερα παιδάκια της τετάρτης δημοτικού επιτέθηκαν με αισχρό τρόπο σε παιδάκι πρώτης δημοτικού.

Τι σημαίνει αυτό;

Είχαν αρχίσει να «θυμώνουν» με το πρωτάκι στο σχολικό επειδή, όπως λένε τα παιδιά στην απλή τους γλώσσα, κουνούσε την καρέκλα τους.

Ύστερα βρήκαν το πρωτάκι στο υπέροχο δάσος που περιβάλλει το Μποδοσάκειο (το Λάτσειο μοιράζεται εγκαταστάσεις στίβου και πισίνας αλλά όχι το δασάκι. Το Λάτσειο προαυλίζεται σε ξεχωριστή αυλή) και του την έπεσαν, όπως θα έλεγε κανείς.

Με πράξεις εκφοβισμού, οι οποίες περιλάμβαναν, μεταξύ άλλων, και σωματική προσβολή (όχι μόνον λεκτική), στις οποίες, για ευνόητους λόγους, δεν θα έπρεπε να αναφερθεί κανείς με περισσότερες λεπτομέρειες.

Μέχρι εκεί όλες οι μαρτυρίες συμφωνούν. Από εκεί και πέρα, κάποιοι ισχυρίζονται ότι το παιδί είχε σημάδια παντού στο σώμα.

Καταισχύνη

Δύο άμεσες παρατηρήσεις: Τα παιδιά αυτά φαίνεται να έδρασαν σαν σπείρα και με σχέδιο: τσάκωσαν το πρωτάκι στο δάσος, αφού αποφάσισαν ότι τους ενοχλεί στο σχολικό.

Δεύτερον, εντυπωσιάζει ότι παιδιά τετάρτης δημοτικού (πάνω-κάτω δέκα ετών) συνέλαβαν με το μυαλό τους μία αντίδραση τόσο αισχρή.

Θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι παιδιά αυτής της ηλικίας δεν έχουν ακριβή αντίληψη και συναίσθηση του χυδαίου και της προσβολής, όπως οι ενήλικες.

Εν προκειμένω πρέπει να πάρουν τον λόγο οι παιδοψυχολόγοι. Όμως, η κοινή εμπειρία δείχνει ότι παιδιά αυτής της ηλικίας αντιλαμβάνονται σε αδρές γραμμές το καλό και το κακό, το δίκαιο και το άδικο.

Επομένως ως ένα βαθμό, τα τέσσερα αυτά παιδιά συνειδητοποιούσαν -ως ένα βαθμό- ότι έκαναν επίθεση σε ένα παιδάκι, μάλιστα μικρότερό τους.

Επίσης, στο Κολλέγιο, όπως και σε άλλα ιδιωτικά σχολεία, υπάρχει ο θεσμός για την πρώτη δημοτικού όπου κάθε πρωτάκι μπαίνοντας στο σχολείο έχει το εκτάκι του.

Δηλαδή ένα αντίστοιχο παιδί από την έκτη δημοτικού αναλαμβάνει για ένα χρόνο το ρόλο του μεγάλου του φίλου, του μέντορα και κατά κάποιο τρόπο προστάτη του μικρότερου σε ηλικία παιδιού.

Δηλαδή, στο σχολείο αυτό έχουν γαλουχηθεί -υποτίθεται- τα παιδιά αυτά στη σημασία της προστασίας, της αλληλεγγύης, του σεβασμού των άλλων.

Αλλά μακριά από το φαίνεσθαι και τις επισημότητες των θεσμών: Στην πράξη, στην ουσία, το απόλυτο κενό. Τόσο στο επίπεδο του σχολείου και στο επίπεδο της οικογένειας. Τουλάχιστον αυτών των τεσσάρων παιδιών.

Ο Σύλλογος Γονέων Δημοτικού Σχολείου Κολλεγίου Αθηνών (πρόεδρος η Στ. Φραγκιαδουλάκη – Αλεξοπούλου) αναφέρεται σε παραβατική συμπεριφορά και όχι απλά σε μπούλινγκ.

Επίσης, υπογραμμίζει ότι τα παιδιά αυτά θα περάσουν βάσει πρωτοκόλλου από παιδαγωγικό έλεγχο. Δηλαδή θα τα δει ψυχολόγος.

Αυτά όμως αφορούν το εκπαιδευτικό κομμάτι.

Η Κάντζα και το χάος της

Τι συμβαίνει σε επίπεδο διοίκησης;

Στο δημοτικό του Κολλεγίου Αθηνών τοποθετήθηκε φέτος νέος διευθυντής.

Πρόκειται για τον Γιάννη Καλογερά ο οποίος αντικατέστησε τον Λουκά Ζάχο.

Ο Λουκάς Ζάχος έχαιρε τεράστιας εκτίμησης από πλευράς των πελατών – δηλαδή από τους γονείς και τα παιδιά τους. Στο δύσκολο αυτό σχολείο (λόγω οικογενειών) επικρατούσε τάξη, εύρυθμη λειτουργία. Όμως ύστερα από πολλά χρόνια, έπρεπε να γυρίσει σελίδα.

Τώρα ο νέος διευθυντής έχει πέσει στα δύσκολα.

Διότι η ασφάλεια του σχολικού περιβάλλοντος θίγει άμεσα τη δική του θέση.

Το ότι δεν εποπτεύεται σωστά το δασάκι του σχολείου, αποτελεί καταρχήν δική του αμέλεια.

Το πρόσωπο του Κολλεγίου στην κοινωνία

Ωστόσο, στο τέλος της ημέρας τέτοια ζητήματα δεν θα κληθεί να διευθετήσει μόνο ο καλός εκπαιδευτικός Γιάννης Καλογεράς.

Αλλά η πρόεδρος του ΔΣ Αννίκα Παπαντωνίου και ο President Κώστας Συνολάκης.

Το πρόσωπο του Κολλεγίου στην κοινωνία.

Εκείνοι τελικά μπορούν να πάρουν τις οριστικές αποφάσεις για τις οικογένειες των τεσσάρων παιδιών και την οικογένεια του παιδιού θύματος.

Σύμφωνα με τον Κανονισμό Λειτουργίας, απαγορεύεται ο μόνιμος αποκλεισμός ενός παιδιού από το δημοτικό σχολείο του.

Δηλαδή δεν μπορεί το σχολείο ένα παιδί από το δημοτικό. Μπορεί όμως να μην γίνει δεκτό στο Γυμνάσιο, στην αλλαγή βαθμίδας.

Επίσης, η διοίκηση πρέπει να αποφασίσει πόσο ακόμη θα διογκωθεί το σχολείο αυτό για εμπορικούς λόγους.

Ποιες οικογένειες θα γίνονται δεκτές;  Άρτζι, μπούρτζι και λουλάς.

Και έτσι άμοιροι διευθυντές δεν μπορούν να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα.

Ειδικά τώρα που συζητιέται η επέκτασή του στα νότια προάστια.

Θα αποτελεί άλλο σχολείο με την ταμπέλα του Κολλεγίου.

Και εν συνεχεία πρέπει να πάρει τις αποφάσεις της και η Νίκη Κεραμέως.

Η οποία έχει καταστίσει σημαία της θητείας της την ασφάλεια των πανεπιστημίων αλλά τώρα καλείται να πάρει θέσει και ως προς τους κανονισμούς λειτουργίας των δημοτικών σχολείων.

Όμως εν προκειμένω εγείρονται ζητήματα ηθικής, φιλοσοφίας του δικαίου, παιδοψυχολογίας. Πρέπει να αναθεωρηθεί το τι καθιστά ένα παράπτωμα αξιόποινο καθώς και το πώς καθορίζεται η κάθε ποινή. Και εν τέλει από ποιον.

Τι σημαίνει παραβατική συμπεριφορά; Ένας όρος «ομπρέλα» κάτω από τον οποίο μπορεί να χωρέσει το σπρώξιμο αλλά και το άκρως πληγωτικό σε επίπεδο ψυχικό και σωματικό ξεγύμνωμα.

Ίσως χρειάζεται ποιοτική διαφοροποίηση.

Πρέπει να εκδιωχθούν αυτά τα παιδιά; Και αν εκδιωχθούν, πώς θα επηρεάσει αυτό το μεγάλο γεγονός τα αδέλφια τους, αν υπάρχουν;

Γιατί πρέπει να πάρει θέση το σχολείο;

Οι γονείς του θύματος θα προχωρήσουν σε αγωγές; Ή θα μπορέσει το σχολείο να διευθετήσει το θέμα;

Πολύ συχνά με διπλωματικό τρόπο, το σχολείο σηκώνει τα χέρια ψηλά. Αφήνει τους γονείς να λύσουν διαφορές μεταξύ τους.

Πολλές φορές και στο δικαστήριο. Και υπάρχει βάση στην κοινή αντίληψη ότι τα παιδιά «με δόντι» προστατεύονται. Όχι από όλους τους διευθυντές.

Αλλά σίγουρα από αυτούς που νιώθουν πιο ευάλωτοι στη θέση τους.

Ορισμένοι γονείς (με την υστερία που χαρακτηρίζει τους γονείς αυτού του σχολείου) διαμαρτύρονται μεταξύ τους ότι έπρεπε πάραυτα να έχουν ενημερωθεί.

Αρχικά πρέπει οπωσδήποτε να διεξαχθεί έρευνα.

Κάποια στιγμή όμως η διοίκηση θα αναγκαστεί να πάρει θέση. Η απαραίτητη εν πρώτοις σιγή, θα θεωρηθεί κουκούλωμα απλύτων σε βάθος χρόνου.

Η κοινότητα του Κολλεγίου Αθηνών εξ ολοκλήρου, εκατοντάδες επιφανείς γονείς, περιμένουν τη θέση της διοίκησης.

Η ελληνική κοινωνία εν συνόλω περιμένει τη θέση του σχολείου που εκπαιδεύει τους μελλοντικούς ηγέτες.

Όχι να σηκώσει το δάχτυλο με αυστηρότητα προς τους γονείς των παιδιών που διέπραξαν την εξευτελιστική πράξη.

Αλλά να αναδείξει το «αναγεννησιακό», δημοκρατικό, δίκαιο πνεύμα του σχολείου, που σχεδόν εκατό χρόνια αποτελεί παράδειγμα ηθικής και προόδου στην ελληνική και κατ’ επέκταση τη διεθνή κοινότητα.

Για αυτό πρέπει να υπάρξει απάντηση και θέση.

Παραμένει όμως έτσι το Κολλέγιο Αθηνών τη σήμερον ημέρα;

Και ποιος άραγε ενσαρκώνει αυτό το περίφημο και περίζηλο πνεύμα;

Μια άλλη, μεγάλη συζήτηση…

Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες. Ή, παραφράζοντας, και στα καλύτερα σχολεία…

Τα φαινόμενα bullying μεταξύ ανηλίκων δεν είναι άγνωστα σε κανέναν.

Συνέβαιναν πάντα και παντού, έστω κι αν εκτιμάται ότι τα τελευταία χρόνια το φαινόμενο έχει φουντώσει, με συμμορίες, ξυλοδαρμούς, κλοπές, αλλά και έξαρση της λεκτικής -και όχι μόνο- βίας μεταξύ των μαθητών.

Ωστόσο, όταν το ίδιο φαινόμενο έρχεται στο φως -και μάλιστα σε μια ακραία μορφή του- σε ένα εκπαιδευτικό ίδρυμα όπως το Κολλέγιο Αθηνών, τα ερωτήματα πολλαπλασιάζονται…

Γιατί πρέπει να μας απασχολεί περισσότερο το τι συμβαίνει στο Κολλέγιο;

Μα για τον απλούστατο λόγο ότι αν κι εκεί, στο «χρυσό πρότυπο» των σχολείων, δεν υπάρχει ασφάλεια για τους μαθητές (για την ακρίβεια δεν έχουν φροντίσει οι αρμόδιοι διοικητικά και εκτελεστικά να υπάρχει ασφάλεια), τότε δεν υπάρχει σωτηρία.

Μάλλον, σωτηρία υπάρχει αν αναλάβουν όλοι τις ευθύνες που τους αναλογούν (οικογένεια, δάσκαλοι-εκπαιδευτικοί, σχολείο και ούτω καθ’ εξής), αλλά, όπως φαίνεται, αδυνατούμε όλοι να επιτελέσουμε όπως θα έπρεπε τον ρόλο που έχουμε αναλάβει.

Σε κάθε περίπτωση, από ένα σχολείο με τη φήμη του Κολλεγίου, το οποίο στοιχίζει μάλιστα 11.200 ευρώ το χρόνο για τις πρώτες τάξεις του Δημοτικού, θα περίμενε κανείς να υπάρχουν αυξημένοι μηχανισμοί εποπτείας, επιτήρησης των παιδιών και της ασφάλειάς τους (σωματικής και ψυχικής).

Κάτι που, όπως αποδεικνύει η πρόσφατη επικαιρότητα, τόσο με τους εξωσχολικούς που κατάφεραν να εισβάλουν στο σχολείο προσφάτως όσο και με το ακραίο περιστατικό εκφοβισμού που αναδείχθηκε τις τελευταίες ημέρες, με ένα παιδί της πρώτης τάξης του Δημοτικού, ένα νήπιο στην ουσία, να τρομοκρατείται και να εξευτελίζεται συναισθηματικά, ψυχικά και σωματικά από παιδιά μόλις της τετάρτης τάξης του ίδιου σχολείου, δεν υπάρχουν.

Κι αν το τελευταίο αυτό περιστατικό, της επίθεσης μαθητών σε ένα νήπιο στο δασάκι του σχολείου, προκαλεί φρίκη, καλό θα ήταν να συνειδητοποιήσουμε όλοι ότι τα ακραία γεγονότα στα σχολεία δεν αποτελούν συνήθως περιστασιακό και στιγμιαίο φαινόμενο παράβασης του ισχύοντος κώδικα συμπεριφοράς ή εφήμερη και βιαστική παραβίαση των επίσημων κανόνων λειτουργίας του σχολείου.

Αντιθέτως, οι παραβατικές συμπεριφορές και πράξεις τείνουν να κλιμακώνονται και να γίνονται ακραίες όταν έχουν προηγηθεί πολλά μικρά γεγονότα πουν δεν αξιολογήθηκαν και δεν αντιμετωπίστηκαν με τη σοβαρότητα που θα έπρεπε από τους εμπλεκόμενους φορείς.

Όταν μικρά γεγονότα της καθημερινότητας, αντί να μας υποψιάσουν και να σημάνουν καμπανάκι, αντιμετωπίζονται επιπόλαια, πρόσκαιρα, με μια διάθεση συγκάλυψης και όχι επίλυσης.

Κι αυτό φαίνεται πως συμβαίνει εδώ και καιρό στο Κολλέγιο, ιδίως στην Κάντζα, κατά μαρτυρία παιδιών και γονέων. Κάθε φορά υπάρχουν διαβεβαιώσεις, προσπάθειες καθησυχασμού, «κουκουλώματος» εν τέλει του συμβάντος.

Και τα φαινόμενα επαναλαμβάνονται, μέχρι που φτάνουμε κάποια στιγμή σε ακρότητες που εκθέτουν σε κίνδυνο παιδικές ψυχές. Τις ίδιες παιδικές ψυχές που καλούμαστε πάση θυσία να προστατεύσουμε.

Και του παιδιού που υφίσταται το μπούλινγκ, αλλά και εκείνων που αφήνονται απροστάτευτα και ανεξέλεγκτα να προχωρούν σε πράξεις που θα τα σημαδέψουν και αυτά μπορεί και εφ’ όρου ζωής.

Τι θα κάνει, λοιπόν, το σχολείο για όλα αυτά; Γιατί μέχρι τώρα δεν φαίνεται να έχει καταφέρει να ελέγξει την κατάσταση.

Και γιατί αυτό και μόνο αυτό (η διοίκηση και η διεύθυνση του σχολείου συγκεκριμένα) είναι υπεύθυνο για την τήρηση της τάξης, την ασφάλεια και την προστασία των μαθητών που το έχουν επιλέξει – ούτε το υπουργείο ούτε κανείς άλλος (μόνον η Αστυνομία και η Εισαγγελία μπορούν να παρέμβουν υπό συγκεκριμένες συνθήκες).

Σύμφωνα με πληροφορίες, εξετάζεται ήδη το ενδεχόμενο απομάκρυνσης των τεσσάρων μαθητών της Δ’ Δημοτικού. Θα λήξει έτσι, όμως, το θέμα; Ή θα αντιμετωπιστεί περιστασιακά, με κίνδυνο να δούμε να επαναλαμβάνονται παρόμοια περιστατικά στο μέλλον;

Μήπως θα έπρεπε να έχουν φροντίσει κάποιοι να μη φτάσουμε έως εδώ, να στιγματίζουμε και να εκδιώκουμε παιδιά, αλλά να τα προστατεύουμε, να τα διαπαιδαγωγούμε, να τα διδάσκουμε αξίες, κανόνες και πρότυπα; Να τα καθοδηγούμε με σύνεση, τρυφερότητα, σοβαρότητα και υπευθυνότητα στον δρόμο τους προς την ενηλικίωση και την ανάληψη ευθυνών από τα ίδια;

Δεν είναι λύση να κρύβουμε την ανευθυνότητα και τις ανεπάρκειές μας πίσω από τις πλάτες των παιδιών μας, έστω κι αν πρέπει να υπάρξουν συνέπειες και να ληφθούν μέτρα (που πρέπει να υπάρξουν).

Τα δέκα ερωτήματα

Το mononews.gr έχει απευθύνει ήδη σειρά ερωτημάτων στο ίδιο το σχολείο, δεδομένου ότι δεν είναι η πρώτη φορά που έχουν υπάρξει επεισόδια σε αυτό, όπως λένε οι ίδιοι οι γονείς.

Τα ερωτήματα έχουν ως εξής:

1) Τι ακριβώς έχει συμβεί στο σχολείο σας; Ισχύει ότι 4 παιδιά της 4^ης Δημοτικού βιαιοπραγούσαν επί 4 συνεχόμενους μήνες σε ένα παιδάκι της πρώτης Δημοτικού;

2) Ισχύει ότι το πήγαν στο δασάκι του σχολείου πάνω από 10 φορές και βιαιοπραγούσαν πάνω του;

3) Ισχύει ότι οι γονείς των 2 από τα 4 παιδιά είναι καθηγητές (τρεις καθηγητές: Αγγλικών, Γαλλικών και Ιστορίας) στο σχολείο σας; Ισχύει ότι τους ζητήσατε να αλλάξουν σχολείο στα παιδιά τους και αυτοί αρνήθηκαν;

4) Ισχύει ότι τα παιδιά αυτά της 4^ης Δημοτικού παρουσιάζουν παραβατική συμπεριφορά κάτ’ επανάληψη; Και εσείς το μόνο που κάνατε είναι να τα χωρίσετε σε άλλα τμήματα;

5) Oι δάσκαλοι των παιδιών αυτών (του θύματος και των θυτών) δεν γνώριζαν πού βρίσκονταν οι μαθητές τους; Ειδικά όταν έχει γίνει αντιληπτό ότι το περιστατικό αυτό του εκφοβισμού στο δασάκι συνέβαινε κατ’ εξακολούθηση.

6) Πέρα από το τι γινόταν στο δασάκι, πώς γίνεται οι άμεσοι εκπαιδευτικοί των πέντε αυτών παιδιών να μην έχουν εντοπίσει ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα; Αυτά τα παιδιά δεν εκδήλωναν παραβατική συμπεριφορά και με άλλους τρόπους;  Και το πρωτάκι, πώς εκδήλωνε το φόβο και τον πόνο του; Ούτε αυτό το είχαν καταλάβει, μυριστεί, αφουγκραστεί;

7) Για πόσο καιρό ακόμη μέλη από τον εκπαιδευτικό σύλλογο του Κολλεγίου θα καλύπτουν ο ένας τον άλλο για λόγους συντεχνιακούς, εις βάρος ολόκληρης της μαθητικής κοινότητας; Εάν κάποιοι από τους παραβάτες ήταν παιδιά εκπαιδευτικών του Κολλεγίου, δεν προκύπτει τεράστιο ζήτημα εξαιτίας της αλληλοκάλυψής τους;

8) Θεωρείτε ότι υπάρχει θέμα προς επίλυσιν όσον αφορά τα παιδιά των υπαλλήλων που φοιτούν στο σχολείο;

9) Τι κάνει το ψυχολογικό τμήμα του σχολείου; Οι σχολικοί ψυχολόγοι;

10) Πώς φυλάσσεται το περίφημο δασάκι; Δεν είναι η πρώτη φορά που έχουν υπάρξει επεισόδια. Ο νέος διευθυντής Γιάννης Καλογεράς το γνωρίζει;  Δεν έπρεπε να προνοήσει ώστε να φυλάσσεται αποτελεσματικότερα το δασάκι είτε από ειδικό προσωπικό είτε από εκπαιδευτικούς;

Το πρόσωπο του Κολλεγίου στην κοινωνία

Τι συμβαίνει σε επίπεδο διοίκησης;

Στο Δημοτικό του Κολλεγίου Αθηνών τοποθετήθηκε φέτος νέος διευθυντής. Πρόκειται για τον Γιάννη Καλογερά, ο οποίος αντικατέστησε τον Λουκά Ζάχο.

Ο Λουκάς Ζάχος έχαιρε τεράστιας εκτίμησης από τους γονείς και τα παιδιά τους. Στο δύσκολο αυτό σχολείο (λόγω οικογενειών) επικρατούσε τάξη, εύρυθμη λειτουργία. Όμως ύστερα από πολλά χρόνια, έπρεπε να γυρίσει σελίδα.

Τώρα ο νέος διευθυντής έχει πέσει στα δύσκολα.

Διότι η ασφάλεια του σχολικού περιβάλλοντος θίγει άμεσα τη δική του θέση. Το ότι δεν εποπτεύεται σωστά το δασάκι του σχολείου αποτελεί κατ’ αρχήν δική του αμέλεια.

Ωστόσο, στο τέλος της ημέρας τέτοια ζητήματα δεν θα κληθεί να διευθετήσει μόνο ο καλός εκπαιδευτικός Γιάννης Καλογεράς.

Αλλά η πρόεδρος του ΔΣ, Αννίκα Παπαντωνίου και ο President, Κώστας Συνολάκης. 

Το πρόσωπο του Κολλεγίου στην κοινωνία. Εκείνοι τελικά μπορούν να πάρουν τις οριστικές αποφάσεις για τις οικογένειες των τεσσάρων παιδιών και την οικογένεια του παιδιού θύματος.

Να σημειωθεί ότι, σύμφωνα με τον Κανονισμό Λειτουργίας, απαγορεύεται ο μόνιμος αποκλεισμός ενός παιδιού από το δημοτικό σχολείο του.

Δηλαδή δεν μπορεί να διώξει το σχολείο ένα παιδί από το Δημοτικό.

Μπορεί όμως να μη γίνει δεκτό στο Γυμνάσιο, στην αλλαγή βαθμίδας.