Πολιτισμός Παιδεία
δεν είναι εταιρεία,
είναι για τον άνθρωπο
και την κοινωνία
Μπορεί το χώμα να είναι ακόμη νωπό πάνω από τα πενήντα επτά (τόσα άραγε;;) θύματα του μακάβριου τρένου των Τεμπών αλλά το πένθος των κυβερνητικών ανδρείκελων κρατάει όσο η τηλεμεταφορά κεφαλαίων από τους πατριώτες επενδυτές στις νήσους Κέιμαν… Συνεχίζουν κυνικά το μισάνθρωπο έργο τους ιδιωτικοποιώντας τα πάντα. Εξυφαίνουν νέες τραγωδίες για το λαό ανανεώνοντας τις ευκαιρίες κερδοφορίας για τις κυρίαρχες τάξειςׄ απ’ το νερό μέχρι τα κεφάλια των παιδιών με καρκίνο. Δεν απαιτούν όπως ο Ααρών στην Παλαιά Διαθήκη μόνο να λειώσουμε το όποιο μεταλίκι μας έχει απομείνει για να φτιάξουμε είδωλα και να τους προσκυνάμε. Ζητάνε και το ίδιο μας το αίμα για να θεμελιώσουν τη «φυσική» ανωτερότητα και τα «δίκαια» προνόμιά τους. Γύρω μας η πραγματικότητα βοά αδυσώπητη. Φαίνεται ότι όσες ανθρώπινες θυσίες και να γίνουν για τη θεμελίωση αυτής της κοινωνίας στη βάση της ανισότητας, του ατομικισμού, του ανταγωνισμού και της απόλυτης έκπτωσης κάθε υλικής και άυλης αξίας σε εμπορεύσιμο προϊόν, τα γεφύρια και η ζωή δεν θα στεριώνουν αντίθετα θα καταρρέουν με πάταγο! Πόσες χιλιάδες θύματα απ’ τον covid στις διαλυμένες ΜΕΘ των δημόσιων νοσοκομείων μας; Πόσοι νεκροί λιμενεργάτες στο λιμάνι της αγωνίας της Cosco; Πόσα εξαχνωμένα παιδιά στις καυτές ράγες της Hellenic Train; Φαίνεται πως η εξυγίανση γι’ αυτές τις πολιτικές αρχές μοιάζει ανατριχιαστικά με την «τελική λύση» στα στρατόπεδα συγκέντρωσης…
Μετά από τριάντα χρόνια νεοφιλελεύθερης λαίλαπας και δέκα χρόνια και μνημονίων, και ενώ η καθημαγμένη ελληνική κοινωνία δεν προλαβαίνει να μαζέψει τα κομμάτια της από το ένα ατύχημα – προδιαγεγραμμένο έγκλημα στο άλλο, οι άρχοντές μας προχωρούν ακάθεκτοι στη λογική του «ό,τι προλάβουμε να εκποιήσουμε». Ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός με ξεφτισμένα τα φτιασίδια του δεν μοιάζει να μπορεί δώσει ελπίδα και όραμα στον κόσμο για μια καλύτερη ζωή. Γερασμένος και συντεθλιμμένος από τις εσωτερικές του αντιφάσεις, και κυρίως την τάση του να καταστρέφει τον άνθρωπο και τη φύση, σπαρταράει σαν λαβωμένο ζώο και γίνεται όλο και πιο επιθετικός. Το πλιάτσικο στη δημόσια περιουσία δεν έχει τέλος. Ο χώρος της εκπαίδευσης στην Ελλάδα συνιστά αναμφίβολα ένα προνομιακό πεδίο κερδοφορίας, μιας και μέσα στη γενικότερη εκσυγχρονιστική «χρονοκαθυστέρηση» της χώρας, έχει μείνει σχετικά «παρθένος» απ’ τις ορέξεις των επιχειρήσεων με τη σθεναρή βέβαια αντίσταση του εκπαιδευτικού κινήματος κοντά μισό αιώνα!
Έτσι οι έμποροι της παιδείας είναι δυσαρεστημένοι. Δεν είναι τυχαίο που ο διάκονος του νεοφιλελευθερισμού κ. Πάσχος Μανδραβέλης έχει χαρακτηρίσει το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα σοβιετικής υφής, αυστηρά κρατικοκεντρικό!! Η εκπαίδευση βέβαια ενδιαφέρει ιδιαίτερα και ως κύριος μηχανισμός αστικής ιδεολογικής κυριαρχίας αλλά και ταξικής κατανομής. Στα θρανία μέσω συγκεκριμένων αξιολογήσεων θεμελιώνεται κατ’ αρχάς η ανισότητα. Στο πλαίσιο αυτό είναι στρατηγική επιλογή για τις κυρίαρχες τάξεις και τους πολιτικούς εκφραστές τους να γίνει στα σοβαρά πράξη η ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης και να εμπεδωθεί από τους πολίτες ότι το κίνητρο του κέρδους στην εκπαίδευση συνιστά τη μοναδική προϋπόθεση για την ουσιαστική ανάπτυξη και εξέλιξή της και μαζί και την εξέλιξη της κοινωνίας. Πριν από αυτό βέβαια, όπως και σε όλους τους άλλους δημόσιους τομείς που αλώθηκαν από τους δραστήριους ιδιώτες σε σχέση με τους νωθρούς και βολεμένους δημόσιους υπαλλήλους, προηγείται η διαφθορά, η δαιμονοποίηση και η εγκατάλειψη κάθε δημόσιας υπηρεσίας απ΄ το κράτος ώστε να καταδεικνύεται ότι δεν λειτουργεί! Έρχεται παρέα και το δόγμα της ατομικής ευθύνης και ρίχνει ένα πέπλο απροσδιοριστίας που θαμπώνει κάθε πολιτική ευθύνη. Τα καμπανάκια για τη δημόσια εκπαίδευση, από τη χρόνια εγκατάλειψή της από την πολιτεία, βροντάνε εδώ και καιρό εκκωφαντικά. Όταν στέλνεις το παιδί σου στο σχολείο και πέφτει νεκρό από έκρηξη λέβητα, όταν στέλνεις το παιδί σου στο πανεπιστήμιο και πέφτει από το παράθυρο λόγω έλλειψης χώρου, όταν στέλνεις το παιδί του στο πανεπιστήμιο και παίρνεις πίσω μια άμορφη μάζα με τα συντρίμμια ενός βαγονιού …
Ο θρήνος και ο πόνος ωστόσο αυτού του λαού για τα χαμένα του παιδιά δεν ανακόπτει το «ιερό» έργο των «εξυγιαντών». Έχουν βάλει πρόσω ολοταχώς φτάνοντας πια και στη φυσική εξόντωση των παιδιών χωρίς να αρκούνται στον ψυχικό και πνευματικό θάνατο της νέας γενιάς, το θάνατο της αποστήθισης και της τράπεζας θεμάτων, το θάνατο των soft skils και των multiple choice…. Και μιας και η περίφημη αυτορρύθμιση της αγοράς δεν λειτουργεί χωρίς να πέσει ζεστό χρήμα από το κράτος, καλείται το Υπουργείο «Παιδείας» να πράξει τα δέοντα ώστε αφενός να συνεχίζει να υποβαθμίζει ολοένα το Δημόσιο Σχολείο χωρίς υποδομές και εκπαιδευτικούς, αφετέρου να λανσάρει το προϊόντα της ιδιωτικής εκπαίδευσης βαφτίζοντας το κρέας ψάρι. Η δημόσια έλλειψη τροφοδοτεί την idiotική ανάπτυξη και το «σύστημά ισορροπεί»!
Προκλητικό παράδειγμα αυτής της πολιτικής είναι όσα εκτυλίχθηκαν στην περιοχή του Πειραιά το τελευταίο διάστημα. Ο Διευθυντής Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Πειραιά, άξιο τέκνο της θέσης και της τάξης του, αναδείχθηκε σε αρχισπεκουλαδόρο των παραμάγαζων της εκπαίδευσης καθώς θεώρησε φυσικό και αυτονόητο καθήκον του να διοργανώσει διημερίδα για να διαφημίσει τα ιδιωτικά σχολεία της περιοχής!! Αν και φιλόλογος στην ειδικότητα ξέχασε τις υποδείξεις του Αριστοτέλη για την παιδεία και την ανάγκη να είναι δημόσια για όλα τα παιδιά ως προϋπόθεση για την διαμόρφωση υπεύθυνων πολιτών. Αυτοί που σφόδρα επιθυμούν να μας αξιολογήσουν και ρίχνουν στις πλάτες των εκπαιδευτικών την ευθύνη για όλες τις κακοδαιμονίες του δημόσιου σχολείου πάσχουν φαίνεται στη μετάφραση των βασικών. Αν και αρχαιολάτρες και θιασώτες της δημοκρατίας στα λόγια στην πράξη το «κοινήν ποιητεόν περί παιδείας» του Αριστοτέλη φαίνεται να το διαβάζουν ως «εκποιημένη πόρνη»… Εκεί κατάντησαν τη δημόσια εκπαίδευση ώστε να χρήζει συνέχεια στήριξης από νταβαντζήδες χορηγούς! Την ώρα που στα περισσότερα σχολεία του Πειραιά (και όχι μόνο) το χαρτί και το φωτοτυπικό είναι δυσεύρετα, ο κύριος ΔΙ.Δ.Ε. Πειραιά τύπωσε ιλουστρασιόν φυλλάδια και κομψά banners με υπέρτιτλο: «Η προσφορά των ιδιωτικών σχολείων στην Εκπαίδευση, παρόν και μέλλον» και έστησε σε αγαστή σύμπραξη με τους εμπόρους της «γνώσης» – της «γνώσης» για τους λίγους και «ξεχωριστούς» – μια πολυτελή εμποροπανήγυρη στο πιο εμβληματικό κτήριο της πόλης, προστατευόμενο μνημείο από το 1980, το Δημοτικό Θέατρο.
Όνειρο θερινής νυκτός είναι η πρόσβαση στο Δημοτικό Θέατρο για τα δημόσια σχολεία της περιοχής. Το Μουσικό Σχολείο Πειραιά δε απ’ την άλλη, αφού μετά από ασύλληπτες προσπάθειες κατάφερε για μια φορά να εξασφαλίσει την πρόσβασή του στη πολυθρύλητη αυτή σκηνή, κινδύνεψε να θρηνήσει θύματα, μιας και μέρος της κακοσυντηρημένης σκηνής κατέρρευσε κατά τη διάρκεια πρόβας των παιδιών. Άλλη μια περίπτωση που η τραγική κατάληξη αποφεύχθηκε από … καλή τύχη και μόνο σε αντίθεση με ό,τι έγινε στα Τέμπη… Και τότε κινητοποιήθηκαν οι μαθητές και οι μαθήτριες και φώναζαν: «Το θέατρο του Πειραιά δεν είν΄ Δημοτικό, πλούτος στους ιδιώτες και βήμα φονικό» για να καταγγείλουν αυτό ακριβώς που συζητάμε, την απαξίωση δηλ. συνολικά της ανθρώπινης ζωής μπροστά στην εξασφάλιση του μέγιστου κέρδους του εκάστοτε παραγωγού που καπηλεύεται τη λαϊκή περιουσία.
Τα φώτα της σκηνής λοιπόν, για άλλη μια φορά, και με σκηνοθέτη στη συγκεκριμένη περίπτωση το Διευθυντή Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης Πειραιά, δεν ήταν της παιδείας αλλά του κέρδους και της αδηφαγίας (σύνθημα και αυτό των μαθητών). Η διημερίδα αυτή προφανώς και δεν ήταν τυχαία, ούτε και η πρωτοβουλία του Δ.ΙΔ.Ε. μας προξένησε κάποια έκπληξη επί τους ουσίας. Ο ΔΙ.Δ.Ε Πειραιά, ως επικεφαλής μιας δημόσιας υπηρεσίας, από τον Αύγουστο που έχει τοποθετηθεί από την κυβέρνηση, υπηρετεί συστηματικά αυτήν την τακτική διάλυσης, απαξίωσης και ιδιωτικοποίησης της εκπαίδευσης. Δεν πρόκειται για μια πολιτική που έχει υιοθετήσει αποκλειστικά η η σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ αλλά αποτελεί μια σταθερή δέσμευση όλων των κυβερνήσεων που έχουν περάσε,ι τόσο ΣΥΡΙΖΑ όσο και ΠΑΣΟΚ, στα κέρδη του Κεφαλαίου. Ιδιαίτερα από την περίοδο των μνημονίων και μετά, και σε αγαστή σύμπραξη με τα ΜΜΕ, ο διασυρμός κάθε δημόσιου αγαθού είναι σε ημερήσια διάταξη έχοντας οδηγήσει στην ιδιωτικοποίηση των περισσότερων κοινωνικών αγαθών που αποτελούν προϋπόθεση ύπαρξης για κάθε άνθρωπο.
Έτσι λοιπόν η συγκεκριμένη κίνηση δεν είναι παρά μόνο μια πτυχή της πολιτικής υποχρηματοδότησης και απαξίωσης του δημόσιου σχολείου, αυτής της μάστιγας που έχει αφήσει τα σχολεία χωρίς εκπαιδευτικούς και με δεκάδες ακόμη κενά ενώ βαίνουμε προς το τέλος της χρονιάς. Και ενώ η κ. Υπουργός παραπαιδείας τολμάει να δηλώνει ότι η εκπαίδευση πάσχει γιατί οι εκπαιδευτικοί δεν αξιολογούνται, ο ΔΙ.Δ.Ε Πειραιά και πολλοί ομόλογοί του με ύφος λοχαγού δίνουν εντολές για υποχρεωτικές υπερωρίες για να μπαλώσουν τις τρύπες όπως όπως εφαρμόζοντας με απόλυτη ευλάβεια την αναλογία 27/1 στη σύνθεση των τμημάτων των σχολείων. Δίνουν εντολές για τηλε- «παίδευση» στις περιπτώσεις καταλήψεων σχολείων για να τιμωρήσουν τους «στασιαστές» αλλά και για να κατοχυρώσουν τη χιλιοπληρωμένη από τις τσέπες μας στις εταιρείας «τηλε-παίδευση» της συμφοράς και της αμάθειας. Φτάνουν δε στο σημείο αναπολώντας άλλες εποχές να διώκουν τις απόψεις που στοιχειοθετούν αντίλογο στην πρακτική και στην πολιτική που εφαρμόζουν. Η συγκεκριμένη διημερίδα που στήθηκε για να εξάρει την προσφορά της ιδιωτικής εκπαίδευσης στον Πειραιά, σε συνεργασία ανοικτά αυτήν την φορά με ιδιώτες σχολάρχες, προωθεί απροκάλυπτα την ιδιωτική εκπαίδευση και τη λογική κερδοφορίας των σχολείων – εταιρειών συνιστώντας μια ποιοτικά αναβαθμισμένη κίνηση στο πώς το κράτος μεθοδεύει την ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης συνολικά.
Άξιος στυλοβάτης αυτής της διημερίδας βέβαια στάθηκε και η ΔΑΚΕ. Η έγκριση πλήρως όχι μόνο του θέματος της διημερίδας του ΔΙ.Δ.Ε. αλλά και της ουσίας της, δηλαδή της ιδέας ότι η ιδιωτική εκπαίδευση «προσφέρει» εξίσου – μην πούμε περισσότερο από τη δημόσια – μιας και ποτέ δεν έχει γίνει αντίστοιχη καμπάνια για την προσφορά των δημόσιων σχολείων – είναι πάγια ιδεολογική θέση της ΔΑΚΕ. Το ότι τα επιχειρήματά της είναι ίδια με αυτά του ΔΙ.Δ.Ε. δεν μας προκαλεί επίσης εντύπωση. Δεν θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά, αφού προέρχονται από την ίδια ιδεολογική – αξιακή μήτρα, αυτή που πρεσβεύει τον «ελεύθερο» ανταγωνισμό αλλά με λεφτά του κράτους πληρωμένα από εμάς, την υποβάθμιση και απαξίωση του δημόσιου σχολείου και την προώθηση του ιδιωτικού. Η ΔΑΚΕ σαν συνδικαλιστική παράταξη σταθερά ενδιαφέρεται περισσότερο να προασπίσει την πολιτική της κυβέρνησης ακολουθώντας τη κατά γράμμα και με κάθε τρόπο. Η συκοφάντηση εκ μέρους της του εκπαιδευτικού κινήματος που αντιστέκεται στην αντιεκπαιδευτική πολιτική της κυβέρνησης της και η πολιτική που εκποιεί κομμάτι κομμάτι το δημόσιο σχολείο βρίσκεται στο DNA της ΔΑΚΕ. Πώς η ΔΑΚΕ θα έπαιρνε αλλιώς τα εύσημα ως πιστός υπηρέτης της κυβέρνησης με την οποία συναλλάσσεται σε όλα τα επίπεδα και πώς θα εξυπηρετούσε μετά συνδικαλιστικά τα πελατάκια της;
Παράλληλα ο Σύνδεσμος Ιδιωτικών Σχολείων εκφράζοντας ουσιαστικά τις ίδιες θέσεις με τη ΔΑΚΕ και το ΔΙ.Δ.Ε Πειραιά βάζει και αυτός το λιθαράκι του στην προώθηση των εργολαβιών πάνω στα συντρίμμια του δημόσιου σχολείου. Οι σχολάρχες που έχουν τους εργαζόμενους τους να δουλεύουν σε συνθήκες γαλέρας για την επίτευξη του μέγιστου κέρδους, χειροκροτούν ένθερμα μπροστά στη διαφήμιση των προϊόντων τους από το ΔΙ.Δ.Ε Πειραιά. Καθώς το σχολείο ως κοινωνικό αγαθό καταρρέει από την εγκατάλειψη του κράτους τρίβουν τα χέρια τους και οι ορέξεις τους για κερδοφορία αναπτερώνονται! «Η προσφορά των ιδιωτικών σχολείων στην Εκπαίδευση». Μιας ιδιωτικής εκπαίδευσης όπου τις απαράδεκτες συνθήκες εργασίας και τις χοντρές παρατυπίες στις διαδικασίες, προκειμένου να εξασφαλιστεί το μέγιστο κέρδος και να αυξηθεί η πελατεία σύμφωνα με την Ο.Ι.Ε.Λ.Ε, θα τις ζήλευε και ο πιο εξελιγμένη πολυεθνική!
Για κακή τους τύχη, όμως βρέθηκαν πάλι κάποιοι «ενοχλητικοί» και τους χαλάσανε την ακριβοπληρωμένη φιέστα…Είναι οι ίδιοι που εδώ και σαράντα χρόνια αγωνίζονται για να μη γίνει πράξη και στην Ελλάδα η αξιολόγηση και η κατηγοριοποίηση των σχολείων, είναι η ίδιοι που αποκλειστικά με τις ψυχικές και σωματικές τους δυνάμεις, με το αίμα της ψυχής τους κρατάνε όρθιο το δημόσιο σχολείο. Είναι οι απλοί δάσκαλοι και μαθητές, είναι το εκπαιδευτικό, μαθητικό και γονεΐκό κίνημα που παραμένει στις επάλξεις σε πείσμα των κερδώων θεών και δαιμόνων … Για τη συγκεκριμένη συγκέντρωση κάλεσμα στήριξης απεύθυναν η ΕΛΜΕ ΠΕΙΡΙΑ, η ΟΛΜΕ και η ΟΙΕΛΕ με ανακοινώσεις τους καταγγέλλοντας τη διημερίδα και κατηγορώντας ανοικτά τον ΔΙ.Δ.Ε Πειραιά. Στις 17 Μαρτίου 2023 στις 2:30 το μεσημέρι, κατά την προγραμματισμένη έναρξη της εργασιών της διημερίδας, συνοδεία κολαρισμένων τραπεζομάντηλων, λευκών πιάτων και ανθέων, οι «πληβείοι – ταραξίες» έκαναν συγκέντρωση διαμαρτυρίας στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, με κάλεσμα της τοπικής ΕΛΜΕ. Στη συγκέντρωση παραβρέθηκαν κι άλλα πρωτοβάθμια σωματεία εκπαιδευτικών όπως και εκπρόσωποι του ΕΚΠ και Ενώσεις Γονέων. Η συγκέντρωση στέφθηκε με επιτυχία αφού κατάφερε να ακυρώσει τη διημερίδα – μπίζνα αλλά κυρίως να ξεμπροστιάσει τους αργυρώνητους σπεκουλαδόρους, τους idioτες της μόστρας και της αμάθειας. Κάτω από τα συνθήματα των διαδηλωτών προσήλθαν τελικά λιγότερα από δέκα καλοντυμένα για την περίσταση άτομα. Οι αστυνομικές δυνάμεις προσπάθησαν να περάσουν τον ΔΙ.Δ.Ε από μια πλαϊνή πόρτα του θεάτρου που οδηγούσε στο φουαγιέ, έγινε όμως αντιληπτός και αποκλείστηκε. Πιστός στις αρχές του και υπό την προστασία των ραβδούχων εξαπέλυσε απειλές για μηνύσεις και τιμωρίες κατά τη συνήθειά του. Όπως πάντα όμως πρέπει κι εμείς να του θυμίσουμε ότι δεν μας φοβίζει αλλά μας εξοργίζει. Αυτό που έγινε στον Πειραιά είναι η αρχή. Στέλνουμε μήνυμα σε κάθε επίδοξη κυβέρνηση και προϊστάμενο υπασπιστή της ότι όποιοι επιχειρήσουν να εφαρμόσουν αυτήν την πολιτική θα μας βρίσκουν απέναντί τους σύσσωμους και αποφασισμένους με λόγο και με πράξη να διατρανώνουμε μαζί με τους μαθητές μας:
« Πολιτισμός Παιδεία δεν είναι εταιρεία, είναι για τον Άνθρωπο και την Κοινωνία»
