Γιατί τέτοια εμμονή εναντίον της Ατομικής Αξιολόγησης; Όλοι και όλα αξιολογούνται στην εποχή μας. Έτσι θα βελτιωθεί το σχολείο και το εκπαιδευτικό σύστημα, έτσι θα αναδειχθούν οι πιο εργατικοί κι άξιοι δάσκαλοι κι επομένως θα ωφεληθούν τα παιδιά και το σχολείο.

Λυπόμαστε όσους δεν ονειρεύονται αλλά εμείς οφείλουμε ν’ αφήσουμε ένα παράθυρο ανοιχτό στα όνειρα!

Γιατί έτσι αγαπάμε Εμείς το ΣΧΟΛΕΙΟ, με την καρδιά και με το αίμα μας…(παραφράζοντας την ιστορική φράση του Ν. Μπελογιάννη). Και πράγματι, αυτήν την ύστατη στιγμή, που πρέπει να διαλέξουμε «εδώθε με τους μαθητές εκείθε με τους αξιολογητές», χωρίς ίχνος δισταγμού, διαλέγουμε: «με τους Μαθητές».

Γιατί εμείς είμαστε ερωτευμένοι με την δουλειά μας. Με το πάθος του έρωτα αναμετριόμαστε με την αλαζονεία των Α(χ)ρίστων του Υπουργείου. Και ο έρωτας, όπως ξέρετε, πλημμυρίζει από έμπνευση. Είναι συναίσθημα, ελεύθερο, δημιουργικό, κινεί βουνά και κάστρα γκρεμίζει. Μακάρι όλα τα επαγγέλματα να είχαν αυτό το χαρακτηριστικό…

Γιατί δεν μας τρομάζει ούτε ο Φόβος με τον οποίο προσπαθούν να μας επιβάλουν ό,τι πιο καταστροφικό για την ποιότητα της εκπαίδευσης στη χώρα μας τα τελευταία 40 χρόνια. Εξάλλου ο Φόβος, ως γνωστόν, είναι το «θεμέλιο κάθε κυβερνητικής εξουσίας». Το μυστικό της ύπαρξης είναι να μη Φοβάσαι, το γνωρίζουμε και το διδάσκουμε ως εκπαιδευτικοί!

Γιατί η διανοητική εργασία και η παιδαγωγική σχέση, σύμφωνα με όλες τις σύγχρονες επιστημονικές μελέτες, δεν ποσοτικοποιούνται ούτε μετριούνται ούτε αξιολογούνται. Μπορούν να αθροίσουν ή να διαιρέσουν τα μεταπτυχιακά και τα διδακτορικά μας, τις επιμορφώσεις και τα σεμινάριά μας. Αλλά την προσωπικότητα και την αλληλεπίδραση με τους μαθητές μας, αυτό που καθορίζει δηλαδή το Δάσκαλο και τη μαθησιακή διαδικασία δεν είναι δυνατόν ούτε να τα μετρήσουν ούτε να τα αξιολογήσουν.

Γιατί σε μια εποχή που ματώνουμε από την ακρίβεια και την οικονομική ανέχεια, το έλλειμα στη δημοκρατία, τον αυταρχισμό, το ραγιαδισμό και τον ατομικισμό, στην εποχή του τέλειου παραλογισμού και  σκοταδισμού, της διαφθοράς και της ανεντιμότητας, έχουμε βαθιά την αίσθηση του χρέους και της ευθύνης απέναντι στη νεολαία και το λαό αυτής της χώρας. Έχουμε χρέος απέναντι στους μαθητές μας να τους κρατήσουμε «όρθιους», σκεπτόμενους, με κριτική σκέψη. Για  να διορθώσουν τα στραβά αυτού του ζοφερού κόσμου, να μετατρέψουν την απόγνωση σε ελπίδα μέσα από την κατάκτηση της γνώσης. Για να γίνει πράξη αυτό το Σχολείο χρειάζεται ελεύθερους και δημιουργούς δασκάλους κι όχι πειθήνιους και υποταγμένους υπαλληλίσκους.

Γιατί, οι μεγαλύτεροι/ες από μας, εκπαιδευτικοί και γονείς θυμόμαστε με αποτροπιασμό το τρέμουλα στα πόδια του δασκάλου μας και το φόβο στα μάτια του, όταν ερχόταν στην τάξη ο επιθεωρητής! Και τότε ξέπεφτε στα μάτια μας ο αγαπημένος συνοδοιπόρος και μεταμορφωνόταν σε μικρό, μικρό, μικρούτσικο ανθρωπάκι. Και λέγαμε «άντε, να φύγει ο κακός».

Θυμόμαστε, επίσης, δασκάλους που μας χάραξαν, μας ενέπνευσαν, άνοιξαν τους ορίζοντές μας, που η σκέψη τους καθόρισε και τη δική μας. Που ήταν δίπλα μας όταν δεν ήμασταν καλά, όταν τους χρειαζόμασταν περισσότερο.

 Ε, ναι λοιπόν! Θέλουμε να είμαστε αυτοί οι δάσκαλοι που θα έχουν οι μαθητές μας στο μυαλό και στην καρδιά στην υπόλοιπη ζωή τους.  Όχι εκείνοι που παραμένουν αόρατοι στην ψυχή τους.

Γιατί η μόρφωση είναι δημόσιο αγαθό κι όχι εμπόρευμα. Και ως τέτοιο οφείλουμε να το υπερασπιστούμε και να το διαφυλάξουμε.

Συμπληρωματικά:

Γιατί καλούμαστε να πάρουμε μέρος σ’ ένα παιχνίδι στημένο και με προδιαγεγραμμένη πορεία.

Γιατί ποτέ δεν ενδιαφέρθηκαν οι ιθύνοντες για τα αληθινά προβλήματα του Σχολείου, που πολλές φορές αναδείξαμε και διεκδικήσαμε τη λύση τους. Σχολεία που δεν θα είναι παγωμένα κι επικίνδυνα, με σύγχρονες υλικοτεχνικές υποδομές, με νέα αναλυτικά προγράμματα, με νεότερους δασκάλους/ες, με μικρότερο αριθμό μαθητών στο τμήμα, όχι με πρόχειρες προσθαφαιρέσεις ωρών και μαθημάτων, με διορισμούς εκπαιδευτικών κι όχι αναπληρωτές που αναπληρώνουν τον εαυτό τους, με ψυχολόγους, κοινωνιολόγους, θεατρολόγους και πόσα άλλα…Ένα σχολείο με στέρεα επιστημονική γνώση, που θα είναι χώρος συναισθηματικής και κοινωνικής ασφάλειας.

Γιατί ο μόνος τρόπος που το Υπουργείο «επικοινωνεί» και «διαλέγεται» μαζί μας είναι τα δικαστήρια. Εκεί, που ως εκ θαύματος, όλες οι απεργίες και τα συνδικαλιστικά δικαιώματα όλων κρίνονται παράνομα και αντισυνταγματικά!

Γιατί χρησιμοποιούν άθλιες, αυταρχικές και αντιδημοκρατικές τακτικές και μεθοδεύσεις επιβολής και τρομοκρατίας. Γιατί διασπείρουν απειλές και ψέματα.

Γιατί η εκπαίδευση είναι ένας από τους ελάχιστους εναπομείναντες χώρους εργασίας που είμαστε περήφανοι, αφού διοριστήκαμε χωρίς ρουσφέτια και πολιτικά μέσα. Που η επιστήμη μας βοηθά στην κατάκτηση όλων των επιστημών  και ωφελεί τα παιδιά όλης της κοινωνίας. Που κέντρο μελέτης της είναι πάνω απ’ όλα ο άνθρωπος.

Γιατί είδαμε τα αποτελέσματα της Αξιολόγησης όπου κι αν εφαρμόστηκε. Ποτέ και πουθενά δεν βελτίωσε το σχολείο. Αντίθετα, τα αξιολογημένα σχολεία συρρικνώθηκαν, υποβαθμίστηκαν, έκλεισαν. Οι εκπαιδευτικοί τους μετατράπηκαν σε άβουλα και φοβισμένα πλάσματα. Και οι μαθητές τους «κέρδισαν» την …αμάθεια!

Γιατί έχουμε ομόφωνες αποφάσεις από τα σωματεία μας να υπερασπιστούμε το συλλογικό δικαίωμα της ποιότητας και της μονιμότητας στην εργασία μας.

 Γιατί έχουμε το δίκιο με το μέρος μας. 

Δεν αρκούμαστε πια στο σχολείο που έχουμε

Δεν δεχόμαστε το σχολείο που μας ετοιμάζουν

Θέλουμε το σχολείο που Ονειρευόμαστε!

*Ευδοξία Θεοδωρίδου, γραμματέας Γ’ ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης