Είναι πολύ νωρίς για να δοθούν συγχαρητήρια στις/στους συναδέλφισσες/ο που κρίθηκαν, από τους μηχανισμούς του ΥΠΑΙΘ, άξιες/οι να γίνουν διευθύντριες/ες κάποιας σχολικής μονάδας.
Αν και αυτό δυσαρεστεί ανθρώπους που έχουμε περάσει μαζί πολλά χρόνια στα ίδια μετερίζια, προτιμώ την απόλυτη ειλικρίνεια από την ψεύτικη, επικοινωνιακή, γεμάτη σκοπιμότητες απόδοση συγχαρητηρίων.
Οι συνάδελφισσες/οι που επέλεξαν να θέσουν υποψηφιότητα για να στελεχώσουν αυτόν τον θεσμό και μάλιστα μέσα στο συγκεκριμένο πλαίσιο λειτουργίας του, βρίσκονται μόλις στα μισά του δρόμου των κρίσεών τους. Έχουν διανύσει το πιο εύκολο μισό. Αυτό κατά το οποίο κρίνονταν από το υπουργείο και σύμφωνα με τα κριτήρια που αυτό απαιτούσε. Κρίθηκαν άξιοι στο αν μπορούν να κολυμπούν μαζί με το ρεύμα. Τώρα θα κριθούν και από τον κλάδο. Με τα δικά του κριτήρια. Από το αν δηλαδή μπορούν να κολυμπούν, το ίδιο καλά και κόντρα στο ρεύμα.
Γιατί όπως και να το κάνουμε είναι άλλο να επενδύεις (όπως κάνουν ορισμένοι) στην αγορά «προσόντων» αγοράζοντας από τη διεθνή και την εσχάτως αναπτυσσόμενη, εγχώρια, εκπαιδευτική αγορά, τίτλους και άλλο να είσαι δάσκαλος. Άλλο να επιβλέπεις την κατά γράμμα εφαρμογή των εγκυκλίων του υπουργείου και άλλο να βρίσκεσαι δίπλα στα παιδιά (και εκπαιδευτικούς) - θύματα των επιλογών του. Άλλο να συμπληρώνεις τα στοιχεία που ζητάει το «my school», έστω και αν αυτό απαιτεί ξενύχτια, και άλλο να σηκώνεις ανάστημα κόντρα στην κρατικά οργανωμένη αμάθεια και τον κοινωνικό και μαθησιακό αποκλεισμό.
Ο ρόλος του δασκάλου είναι κατεξοχήν κοινωνικός – πολιτικός. Αν εμείς, οι εκπαιδευτικοί που έχουμε γυρίσει τις εσχατιές της χώρας, δίνοντας το αγαθό της γνώσης, παρά τις δυσκολίες της υποχρηματοδότησης και της υποστελέχωσης, που έχουμε βασανιστεί από την αδιοριστία και τη φτώχεια, παλεύοντας τόσα χρόνια κόντρα στις διαψεύσεις των νεανικών μας ονείρων, παραιτηθούμε και αποδεχτούμε τον ρόλο που μας ετοιμάζουν, τότε πολλοί περισσότεροι νέοι όπως ο γιατρός στη Σέριφο θα οδηγηθούν στην παραίτηση, προς αναζήτηση καλύτερης τύχης. Και αυτό, θα είναι η καλή περίπτωση!
Η λειτουργία του σχολείου (παιδαγωγική και διοικητική) πρέπει να είναι έτσι κι αλλιώς μια συλλογική υπόθεση. Όσο πιο ισχυροί είναι οι μηχανισμοί ελέγχου και επιβολής της λειτουργίας της αγοράς τόσο χαμηλότερη είναι η ποιότητα της εκπαίδευσης που παρέχεται. Ο θεσμός του διευθυντή είναι ένας τέτοιος θεσμός.
Θα συγχαρούμε τις νέες/ους διευθύντριες/ες, όταν αυτοί υψώσουν ανάστημα και αρνηθούν να αξιολογήσουν τις/τους συναδέλφισσές/ους τους, όταν αρνηθούν να αξιολογηθεί το σχολείο τους, όταν σταθούν εμπόδιο στις εξετάσεις PISA, στην αναζήτηση χορηγών, στην πιθανή μετατροπή του σχολείου τους σε Πρότυπο – Πειραματικό κλπ. Όταν βάλουν δηλαδή το συλλογικό αγαθό της εκπαίδευσης και της συλλογικότητας της τάξης μας, πάνω από την ιδιοτελή εξατομικοποίηση.
Επειδή, στην πλειοψηφία τους, οι διευθύντριες/ες αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι αυτού που λέμε «ζωντανή εκπαίδευση» και έχουν δώσει σκληρές μάχες, μαζί με όλο τον κλάδο, για την υπεράσπιση της δημόσιας εκπαίδευσης, όλα τα τελευταία χρόνια, έχουμε την εμπιστοσύνη ότι θα σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και θα τα καταφέρουν. Τότε και μόνο τότε θα έχουν συμπληρωθεί οι κρίσεις τους.
Καλή επιτυχία συναδέλφισσες/οι.
ΥΓ Η φωτο του Χρήστου Τσαγανέα αφιερωμένη με αίσθημα συναδελφικότητας και φιλικού κλεισίματος του ματιού σε όλες/ους σας.
* Από το Facebook
