Στο υπουργικό συμβούλιο της Τετάρτης, 20 του Δεκέμβρη, πάρθηκε και επίσημα η απόφαση για την ίδρυση και λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων με την κατεδάφιση του άρθρου 16 του Συντάγματος, που ρητώς ορίζει ότι: «…Η ανώτατη εκπαίδευση παρέχεται αποκλειστικά από ιδρύματα που αποτελούν νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου με πλήρη αυτοδιοίκηση…Η σύσταση ανώτατων σχολών από ιδιώτες απαγορεύεται…». 

«Ιστορική εκπαιδευτική ανορθογραφία» χαρακτήρισε στην εισαγωγική ομιλία του το άρθρο 16 ο Μητσοτάκης, ενώ το «πουλέν» του ο Πιερρακάκης προχώρησε σε μαύρη προπαγάνδα, παρουσιάζοντας το άρθρο 16 ως χουντικό κατάλοιπο κατά την ομιλία του στη Βουλή με αφορμή την Κύρωση της Συμφωνίας Ελλάδας-Κύπρου σχετικά «με την αμοιβαία ακαδημαϊκή αναγνώριση πανεπιστημιακών τίτλων σπουδών…». Τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, λοιπόν, είναι προ των πυλών, τα οποία διά τον φόβο των ιουδαίων ονομάστηκαν «μη κρατικά, μη κερδοσκοπικά». 

Και οι δυο τους και μαζί ο κυβερνητικός λόχος τελούν σε διατεταγμένη υπηρεσία προς όφελος του κεφαλαίου ντόπιου και ξένου. Και αφού η απόφαση είναι προειλημμένη, από κει κι ύστερα η υλοποίηση δεν είναι δύσκολη. Γι’ αυτό μηχανεύονται διάφορα τερτίπια και «ερμηνείες» πρόθυμων συνταγματολόγων.

Μέχρις ότου, λοιπόν, επιτευχθεί, σύμφωνα με όσα ευελπιστεί ο Μητσοτάκης, η πολυπόθητη συνταγματική αναθεώρηση του άρθρου 16 -η οποία όμως δεν είναι και δεδομένη, καθώς πολλά μπορούν να την ανατρέψουν με ατμομηχανή το φοιτητικό κίνημα- και επειδή έχουν αναλάβει υποχρεώσεις έναντι των αφεντικών της ΕΕ, έχουν επιλέξει προς ώρας το δρόμο της παράκαμψης του άρθρου 16, που αποτελεί αγκάθι στο μάτι τους.

Η παράκαμψη αφορά τη λειτουργία στη χώρα μας παραρτημάτων ξένων πανεπιστημίων, που θα λειτουργούν ως οιονεί ιδιωτικά πανεπιστήμια και θα βασίζεται στην ερμηνεία που δίνεται στο άρθρο 28 του Συντάγματος που προβλέπει πως «Oι γενικά παραδεγμένοι κανόνες του διεθνούς δικαίου, καθώς και οι διεθνείς συμβάσεις, από την επικύρωσή τους με νόμο και τη θέση τους σε ισχύ σύμφωνα με τους όρους καθεμιάς, αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του εσωτερικού ελληνικού δικαίου και υπερισχύουν από κάθε άλλη αντίθετη διάταξη νόμου. H εφαρμογή των κανόνων του διεθνούς δικαίου και των διεθνών συμβάσεων στους αλλοδαπούς τελεί πάντοτε υπό τον όρο της αμοιβαιότητας». Ορίζει, δηλαδή, ότι το κοινοτικό δίκαιο, δηλαδή το δίκιο των ισχυρών ιμπεριαλιστικών κρατών, που κάνουν το κουμάντο στην ΕΕ, κατισχύει του εθνικού και η ελληνική κωλοπετινίτσα οφείλει να υπακούσει. Πρεμιέρα εφαρμογής των διακρατικών συμφωνιών για την ακαδημαϊκή αναγνώριση ιδιωτικών πανεπιστημίων της αλλοδαπής από την Ελλάδα είχαμε με την Κύρωση της Συμφωνίας Ελλάδας-Κύπρου.  

Θα βασίζεται επίσης, όπως είχαμε σημειώσει, πάνω στην απόφαση 66/18 του Τμήματος Μείζονος Συνθέσεως του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΔΕΕ) της 6ης Οκτωβρίου 2020, που προέκυψε μετά από προσφυγή της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και καταδίκασε την Ουγγαρία για την νομοθετική μεταρρύθμιση που έκανε στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, που, όπως λέγεται, είχε ως σκοπό να εξαναγκάσει το Πανεπιστήμιο Κεντρικής Ευρώπης (CEU) -το οποίο ίδρυσε στην Ουγγαρία στις αρχές της δεκαετίας του 1990 ο George Soros, με τον οποίο έχει αντίθεση ο Ορμπαν- να εγκαταλείψει τη χώρα.

Στις εννέα ερωτο-απαντήσεις που διένειμε ο Πιερρακάκης μετά το υπουργικό συμβούλιο αναφέρεται χαρακτηριστικά: 

«Μια διαφορετική ερμηνεία που θα επεξέτεινε το εύρος της απαγόρευσης και στην εγκατάσταση παραρτημάτων ξένων πανεπιστημίων στην Ελλάδα θα ερχόταν σε ευθεία αντίθεση με τις θεμελιώδεις ελευθερίες της ευρωπαϊκής ένωσης, την ελεύθερη εγκατάσταση και την ελεύθερη παροχή υπηρεσιών, τις διατάξεις του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ε.Ε. (ιδίως του άρθρου 14 ‘’ελευθερία ίδρυσης ακαδημαϊκών ιδρυμάτων’’) αλλά και διατάξεις διεθνών συμβάσεων, τις οποίες έχει επικυρώσει η Ελλάδα, όπως της Γενικής Συμφωνίας για τις συναλλαγές στον τομέα των υπηρεσιών, που περιλαμβάνεται στο παράρτημα 1 B της Συμφωνίας για την ίδρυση του Παγκοσμίου Οργανισμού Εμπορίου (General Agreement on Trade in Services – εφεξής ‘’GATS’’)».

Η απόφαση 66/18 του ΔΕΕ

Θυμίζουμε τι περιείχε:

Ο πυρήνας είναι η χυδαία αντίληψη ότι η εκπαίδευση, η συστηματική δηλαδή μετάδοση της γνώσης, η καλλιέργεια της προσωπικότητας, η Παιδεία με λίγα λόγια έστω και στενεμένη στα όρια της εκπαίδευσης-αναφαίρετο δικαίωμα κάθε ανθρώπου,  αποτελεί «υπηρεσία» και ως τέτοια εντάσσεται στις προβλέψεις και αρμοδιότητες του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (ΠΟΥ)! Κοντολογίς η εκπαίδευση θεωρείται εμπόρευμα που η εξαγωγή του υπακούει στην αρχή της ελεύθερης εμπορίας υπηρεσιών και μετεγκατάστασης.

Οι συμφωνίες που την διέπουν είναι η Γενική Συμφωνία για τις Συναλλαγές στον τομέα των Υπηρεσιών (GATS), η οποία περιλαμβάνεται στο παράρτημα 1B της Συμφωνίας για την ίδρυση του Παγκοσμίου Οργανισμού Εμπορίου (ΠΟΕ). Ως εκ τούτου, η ελεύθερη εμπορία υπηρεσιών ιδιωτικής εκπαίδευσης εμπίπτει στην αποκλειστική αρμοδιότητα της Ενωσης, υπαγόμενη στην Κοινή Εμπορική Πολιτική. Με δεδομένο ότι η GATS αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του Δικαίου της Ενωσης, το ΔΕΕ έκρινε τον εαυτό του αρμόδιο να ελέγχει την τήρηση των κανόνων της, που είναι κανόνες του ΠΟΥ.

Με αυτό το ιμπεριαλιστικό σκεπτικό, που στηρίζει την ελεύθερη διακίνηση του κεφαλαίου ανάλογα με τα συμφέροντά του (μόνο για τους λαούς, την εργατική τάξη και τους εργαζόμενους, τους οποίους μακελεύουν και από πάνω οι ιμπεριαλιστές, υπάρχουν σύνορα και άγριοι νόμοι που υψώνουν τείχη), το ΔΕΕ απέρριψε συλλήβδην όλους τους ισχυρισμούς της Ουγγαρίας και τους περιορισμούς που έθετε στον νόμο που ψήφισε για την τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Το ΔΕΕ 

• εκμηδένισε κάθε θεωρία ότι η εκπαίδευση αποτελεί «εθνική υπόθεση» κάθε κράτους-μέλους. Και βεβαίως από τη στιγμή που θεωρείται «υπηρεσία», δηλαδή εμπόρευμα που υπόκειται στους νόμους της  GATS και του ΠΟΥ, εμπίπτει στην αποκλειστική αρμοδιότητα της ΕΕ

• αποφάσισε ότι «κάθε μέλος παρέχει σε υπηρεσίες και φορείς παροχής υπηρεσιών οποιουδήποτε άλλου μέλους μεταχείριση όχι λιγότερο ευνοϊκή από τη μεταχείριση που παρέχει στις οικείες παρεμφερείς υπηρεσίες και [στους δικούς του] φορείς παροχής υπηρεσιών […]»…

• αποφάσισε ότι «Η τυπικά όμοια ή τυπικά διαφορετική μεταχείριση θεωρείται ότι είναι λιγότερο ευνοϊκή εάν τροποποιεί τους όρους ανταγωνισμού υπέρ των υπηρεσιών ή φορέων παροχής υπηρεσιών του συγκεκριμένου μέλους, σε σύγκριση με παρεμφερείς υπηρεσίες ή φορείς παροχής υπηρεσιών οποιουδήποτε άλλου μέλους».

• αποφάσισε ότι «Οσον αφορά την πρόσβαση στην αγορά μέσω των τρόπων παροχής υπηρεσιών που ορίζονται στο άρθρο 1, κάθε μέλος παρέχει στις υπηρεσίες και στους φορείς παροχής υπηρεσιών οποιουδήποτε άλλου μέλους μεταχείριση όχι λιγότερο ευνοϊκή από αυτήν που προβλέπεται κατ’ εφαρμογήν των όρων, περιορισμών και προϋποθέσεων που έχουν συμφωνηθεί και καθορισθεί στον πίνακα υποχρεώσεών του…».

Δηλαδή, ένα κράτος μέλος της ΕΕ υποχρεούται να παρέχει σε υπηρεσίες και φορείς υπηρεσιών (στους οποίους περιλαμβάνονται, όπως προαναφέραμε αλλοδαπά ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα) οποιουδήποτε άλλου μέλους την ίδια μεταχείριση που επιφυλάσσει για τα δικά του ιδρύματα, αποφεύγοντας προαπαιτούμενα και όρους που τους βάζουν προσκόμματα και αμφισβητούν εν ολίγοις την επιστημονικότητά τους και την δυνατότητα να παρέχουν ποιοτικές υπηρεσίες τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.

Τα παραπάνω έχουν ιδιαίτερη σημασία, γιατί ο Μητσοτάκης και ο Πιερρακάκης μας φλόμωσαν στα ψέματα ότι αν έρθουν ξένα πανεπιστήμια στην Ελλάδα θα υπάρξουν αυστηρά κριτήρια από την Εθνική Αρχή Ανώτατης Εκπαίδευσης, ώστε να προστατευθεί τάχα το δημόσιο αγαθό της Παιδείας. Ιδού οι απατηλές απαντήσεις Πιερρακάκη σε σχετικά ερωτήματα:  «Ο νόμος θα προβλέπει ακόμη, ότι η εγκατάσταση στην επικράτεια της Ελλάδας παραρτήματος πανεπιστημίου άλλης χώρας θα υπόκειται σε ιδρυματική και τμηματική αξιολόγηση καθώς και σε πιστοποίηση των προγραμμάτων σπουδών του. Η πιστοποίηση των παραρτημάτων των αλλοδαπών πανεπιστημίων θα γίνεται από την Εθνική Αρχή Ανώτατης Εκπαίδευσης σύμφωνα με συγκεκριμένες προϋποθέσεις και ποσοτικά και ποιοτικά κριτήρια εναρμονισμένα με τις Αρχές και τις κατευθυντήριες Οδηγίες για τη Διασφάλιση της Ποιότητας στον Ευρωπαϊκό Χώρο Ανώτατης Εκπαίδευσης (ΕSG 2015)». «Μια σειρά προϋποθέσεων θα ρυθμίζει την αδειοδότηση των παραρτημάτων των ξένων πανεπιστημίων προκειμένου να επιτευχθεί η υψηλότερη δυνατή ποιότητα των παρεχόμενων εκπαιδευτικών υπηρεσιών και η βέλτιστη αντιμετώπιση των εκπαιδευτικών οικονομικών και κοινωνικών αναγκών της χώρας. Η Εθνική Αρχή Ανώτατης Εκπαίδευσης (ΕΘ.Α.Α.Ε.) θα είναι αρμόδια για τον έλεγχο των προϋποθέσεων εγκατάστασης και αδειοδότησης των ξένων παραρτημάτων, για την αξιολόγηση αυτών και την πιστοποίηση των προγραμμάτων σπουδών τους».

Τα ψέματα αποκαλύπτονται και με όσα προβλέπει ήδη ο εκτρωματικός νόμος-πλαίσιο Κεραμέως στις ρυθμίσεις για τον ΔΟΑΤΑΠ (νόμος 4957/2022 άρθρα 297 έως 316).

Σύμφωνα με αυτές τις ρυθμίσεις: 

• «1. Θεσπίζεται Εθνικό Μητρώο Αναγνωρισμένων Ιδρυμάτων Ανώτατης Εκπαίδευσης της αλλοδαπής και Εθνικό Μητρώο Τύπων Τίτλων Σπουδών Αναγνωρισμένων Ιδρυμάτων της αλλοδαπής.

Με απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου (Δ.Σ.) του Δ.Ο.Α.Τ.Α.Π. στα Μητρώα της παρ. 1 εντάσσονται τα ιδρύματα της αλλοδαπής και οι τίτλοι σπουδών που απονέμουν. Εντάσσονται, επίσης, αυτοδικαίως τα ιδρύματα της αλλοδαπής και οι τίτλοι σπουδών που απονέμουν κατόπιν διακρατικής συμφωνίας» (άρθρο 304).

• «‘’Αναγνωρισμένο εκπαιδευτικό ίδρυμα’’ είναι το ίδρυμα ανώτατης εκπαίδευσης της αλλοδαπής που αναγνωρίζεται από τα αρμόδια όργανα της χώρας του και το οποίο οργανώνει προγράμματα σπουδών πρώτου, δεύτερου και τρίτου κύκλου ανώτατης εκπαίδευσης ή κατ’ ελάχιστον ενός εκ των τριών και απονέμει αντίστοιχους τίτλους σπουδών» (άρθρο 299, παρ. β)).

• «‘’Αναγνωρισμένη αρχή αξιολόγησης ή πιστοποίησης’’ είναι κάθε αρχή αξιολόγησης ή πιστοποίησης που είναι μέλος του Ευρωπαϊκού Δικτύου Αρχών Διασφάλισης Ποιότητας (European Association for Quality Assurance in Higher Education ENQA) και του Ευρωπαϊκού Μητρώου Αρχών Διασφάλισης Ποιότητας (European Quality Assurance Register EQAR), καθώς και κάθε αρχή που αναγνωρίζεται επίσημα στη χώρα απονομής των τίτλων ως αρχή αξιολόγησης ή πιστοποίησης της ανώτατης εκπαίδευσης» (άρθρο 299, παρ. ιβ).

• Στο Εθνικό Μητρώο εντάσσονται επίσης ιδρύματα που οι τίτλοι σπουδών τους μπορεί να μην έχουν αντιστοιχηθεί και καταταχθεί στα επίπεδα 6, 7 και 8 του Ευρωπαϊκού Πλαισίου Προσόντων, αρκεί τα προγράμματα σπουδών τους να έχουν αξιολογηθεί και πιστοποιηθεί από αναγνωρισμένες αρχές πιστοποίησης προγραμμάτων ανώτατης εκπαίδευσης στη χώρα απονομής του τίτλου σπουδών (άρθρο 306, παρα. 2). 

Από τα παραπάνω προκύπτει ότι η ισχύς των αποφάσεων των αρχών πιστοποίησης προγραμμάτων ανώτατης εκπαίδευσης στη χώρα απονομής του τίτλου σπουδών, είναι πάνω απ’ όλα και επομένως δεν δύναται να αμφισβητηθεί η «ακαδημαϊκότητα» του ιδρύματος της αλλοδαπής και των τίτλων που απονέμει. 

Αμεσο πεδίο εφαρμογής είχαμε ήδη στη Συμφωνία με την Κύπρο, σύμφωνα με την οποία εφόσον το Κυπριακό Συμβούλιο Αναγνώρισης Τίτλων Σπουδών απεφάνθη ότι τα ιδιωτικά μαγαζιά των εμπόρων της γνώσης στην Κύπρο είναι …πανεπιστήμια, η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να τα αναγνωρίσει ως τέτοια και να τα εντάξει στο Εθνικό Μητρώο Αναγνωρισμένων Ιδρυμάτων Ανώτατης Εκπαίδευσης της αλλοδαπής.

Για να επιστρέψουμε τώρα στην απόφαση του ΔΕΕ και τη συμμόρφωση με τις διατάξεις του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ε.Ε., που επικαλείται στις εννέα ερωτο-απαντήσεις του ο Πιερρακάκης, και ειδικά όσον αφορά το ζήτημα της ακαδημαϊκής ελευθερίας, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο «ξεχείλωσε» παντελώς την έννοιά της, προκειμένου να υπηρετήσει τον εξαρχής επιδιωκόμενο σκοπό του, να νομιμοποιήσει παντί τρόπω την εγκατάσταση αλλοδαπών εκπαιδευτικών ιδρυμάτων στο έδαφος κράτους μέλους.

Ακαδημαϊκή ελευθερία, λέει, δεν είναι μόνο η ελευθερία στην έρευνα και στην εκπαίδευση, η ελευθερία έκφρασης και δράσης, η ελευθερία έρευνας και μετάδοσης, χωρίς περιορισμούς, της γνώσης και της αλήθειας, η ελευθερία των πανεπιστημιακών να διατυπώνουν απρόσκοπτα τις γνώμες και τις απόψεις τους, αλλά και η διάσταση που έδωσε σε αυτήν η γενική εισαγγελέας Kokott:

Σύμφωνα με αυτήν τη διάσταση, η υποδομή, οι εγκαταστάσεις δηλαδή του ξένου ΑΕΙ, που συνδέονται επίσης με τον όρο «αυτονομία» του ιδρύματος, αποτελούν το έδαφος και την προϋπόθεση για να αναπτυχθεί η έρευνα και η διδασκαλία, άρα συμπεριλαμβάνονται στην έννοια της ακαδημαϊκής ελευθερίας, που αποτελεί τάχα για το κεφάλαιο και τους υπηρέτες του υπέρτατο αγαθό της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Το οποίο, σημειώνουμε, οι αστικές κυβερνήσεις, δεν διστάζουν να πλήξουν βάναυσα, όπως καλή ώρα η κυβέρνηση Μητσοτάκη, με διατάξεις για κατάργηση του ασύλου, πειθαρχικά σε φοιτητές, διδακτικό και διοικητικό προσωπικό, πανεπιστημιακή αστυνομία κ.λπ.

Δεν καταπίνουμε τα ψεύδη τους

Στις ερωτο-απαντήσεις ο Πιερρακάκης τοποθετεί την πραγματικότητα με το κεφάλι κάτω, θεωρώντας ότι απευθύνεται σε μικρόνοες, σε ηλίθιους.

Ισχυρίζεται ότι η εγκατάσταση στην Ελλάδα παραρτημάτων ξένων πανεπιστημίων 

• «θα καλύψει και την μεγάλη διαρκώς αυξανόμενη εγχώρια ζήτηση για πανεπιστημιακές σπουδές».

Καταρχάς, να πούμε ότι αυτοί που αναζητούν σπουδές σε ιδιωτικά πανεπιστήμια, που έχουν υψηλά δίδακτρα, δεν είναι φτωχαδάκια. Είναι παιδιά εύρωστων οικονομικά στρωμάτων. Αρα το μέτρο δεν αφορά την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα.

Επειτα υπογραμμίζουμε την προκλητικότητα αυτού του επαίσχυντου και γελοίου ισχυρισμού. Γιατί η κυβέρνηση και το υπουργείο Παιδείας με την συνεχή ένταση των ταξικών φραγμών (Τράπεζα θεμάτων, Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής, συντελεστές βαρύτητας, μείωση ακόμα και αυτού του «κλειστού αριθμού» εισακτέων και πάνω απ’ όλα με τη διατήρηση της καρμανιόλας των πανελλαδικών εξετάσεων) εξωθούν βίαια τη νεολαία στα ιδιωτικά μαγαζιά των εμπόρων της γνώσης. Το μήνυμα είναι πως «αν έχεις φράγκα διάβαινε». Μην ξοδεύεσαι οικονομικά, ψυχικά, νοητικά για να πετύχεις τα χιλιάδες μόρια που απαιτούνται για εισαγωγή σε ένα δημόσιο πανεπιστήμιο, αρκεί να έχεις τα χιλιάδες ευρώ για να τα «ακουμπήσεις» σε ένα ιδιωτικό πανεπιστήμιο.

• δεν θα οδηγήσει στην υποβάθμιση των δημόσιων πανεπιστημίων. «Αντιθέτως, τα δημόσια πανεπιστήμια της Ελλάδας μόνο να κερδίσουν μπορούν». 

Εδώ η λογική σηκώνει τα χέρια ψηλά. Επιβάλλουν τα ιδιωτικά πανεπιστήμια για να …ενισχύσουν και αναβαθμίσουν τα δημόσια!

Πάμπολλες φορές έχουμε υποστεί την αγρίως νεοφιλελεύθερη κυβερνητική προπαγάνδα ότι η συνύπαρξη ιδιωτικού και δημόσιου μόνο οφέλη δημιουργεί.

Η εργαζόμενη κοινωνία, βιώνει ήδη αυτά τα «οφέλη». Στην Υγεία, οι μεγαλοκλινικάρχες, οι ιδιώτες επιχειρηματίες-έμποροι του αγαθού της Υγείας, θησαυρίζουν και τα νοσοκομεία του ΕΣΥ οδηγούνται σε μαρασμό. Μάλιστα τώρα ετοιμάζεται η ιδιωτικοποίησή τους, η μετατροπή τους σε ΝΠΙΔ, μαζί με το παραπέρα χτύπημα των δικαιωμάτων όλου του προσωπικού και το χαράτσι στον ελληνικό λαό για την περίθαλψη, για να γίνουν… ανταγωνιστικά των ιδιωτικών μαγαζιών.  

Στην Παιδεία, η δημόσια εκπαίδευση υποχρηματοδοτείται, οι σοβάδες «βρέχουν» πάνω στα κεφάλια των μαθητών, τα σχολεία καταργούνται και συγχωνεύονται, οι μαθητές στοιβάζονται σε πολυπληθή τμήματα, οι εκπαιδευτικοί αμοίβονται με μισθούς πείνας, τρομοκρατούνται και εκφοβίζονται με «αξιολόγηση», απειλές και σύρσιμο στα αστικά δικαστήρια. Την ίδια  στιγμή στους σχολάρχες παραχωρούνται νέες διευκολύνσεις ώστε να αβγατίζουν τα κέρδη τους στις πλάτες, βεβαίως, των ιδιωτικών εκπαιδευτικών και των εργαζομένων, που υφίστανται δεινά.

Σε όλα τα δημόσια αγαθά εκείνοι που την πλήρωσαν και την πληρώνουν με την εισβολή της «ιδιωτικής πρωτοβουλίας» και την παραχώρηση ολόκληρων τομέων-φιλέτων και δραστηριοτήτων σε αυτήν για να τους «εξυγιάνει» είναι η εργαζόμενη κοινωνία και οι συνταξιούχοι. Στην Ασφάλιση, στις Μεταφορές, στην Ενέργεια, κ.λπ. 

O Πιερρακάκης φρόντισε επίσης να κάνει ένα ακόμη μεγάλο δώρο στα κολλέγια, που λειτουργούν στην Ελλάδα βάσει συμφωνιών πιστοποίησης, επικύρωσης ή δικαιόχρησης με πανεπιστήμια του εξωτερικού. Δεν αρκεί που η Κεραμέως φρόντισε να παραχωρήσει στους αποφοίτους τους επαγγελματική ισοδυναμία με τα πτυχία των ελληνικών πανεπιστημίων. Τώρα, μπορούν να μπουν στο κάδρο και των ιδιωτικών πανεπιστημίων, να λειτουργούν δηλαδή ως παραρτήματα ξένων ΑΕΙ! 

Ιδού η απάντηση Πιερρακάκη: «Το καθεστώς λειτουργίας των κολεγίων δεν μεταβάλλεται από την εισαγωγή του νέου θεσμικού πλαισίου, ούτε αποκλείεται κανένας υπό την προϋπόθεση ότι θα πληροί τις προϋποθέσεις που θα ισχύουν για τα μη κερδοσκοπικά παραρτήματα των ξένων πανεπιστημίων».

Τέλος, για να γλυκάνει το «κινίνο», ο υπουργός Παιδείας, απευθύνθηκε κυρίως στο πανεπιστημιακό κατεστημένο, υλοποιώντας την άλλη διάσταση του «Ελεύθερου Πανεπιστήμιου», όπως το αποκάλεσε. Εταξε αλλαγές στο νόμο Κεραμέως, ειδικά όσον αφορά τις Πρυτανικές Εκλογές, και τη «μεγαλύτερη ευελιξία ως προς την ίδρυση, συγχώνευση και κατάργηση τμημάτων με τη σύμφωνη γνώμη της ΕΘΑΑΕ». Εταξε τη «μείωση της γραφειοκατίας», την διευκόλυνση στην επιχειρηματική λειτουργία, την «διεθνοποίηση» με τη «δυνατότητα των δημοσίων πανεπιστημίων να συνάπτουν συμφωνίες δικαιόχρησης (franchise), επικύρωσης (validation) και πιστοποίησης (accreditation) με αναγνωρισμένα πανεπιστήμια του εξωτερικού» και τη  «δημιουργία και χρηματοδότηση κοινών προπτυχιακών και μεταπτυχιακών προγραμμάτων ελληνικών και ξένων πανεπιστημίων», χρηματοδότηση με όρους «αριστείας», κατευθυνόμενης έρευνας προς όφελος επιχειρήσεων, συμμετοχής ιδιωτικού τομέα με μορφή ΣΔΙΤ. κ.λπ.

Γιούλα Γκεσούλη