Μετά από 10 χρόνια δουλειάς στα φροντιστήρια, ένα χρόνο στην ΑΣΠΑΙΤΕ (για να πάρω παιδαγωγική επάρκεια), και σχεδόν 20 χρόνια στο δημόσιο σχολείο, φαίνεται ότι δεν σκαμπάζω γρι από «σύγχρονες παιδαγωγικές μεθόδους» και «καλές πρακτικές».
Εγώ, ο «καθυστερημένος» και «βολεμένος» νόμιζα ότι είναι απαραίτητοι οι μαθητές για να γίνει το μάθημα. Λάθος μου!
Όπως απέδειξε μια κενο-τόμος σύμβουλος – επιθεωρήτρια δεν ισχύει κάτι τέτοιο.
Πήγε σε σχολείο των Χανίων, μπήκε στη σχολική τάξη μαζί με την αξιολογούμενη καθηγήτρια ΑΛΛΑ ΑΦΗΣΑΝ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΣΤΟ ΠΡΟΑΥΛΙΟ!
Πήγαιναν τα παιδιά στη διεύθυνση του σχολείου, ρωτούσαν και ξαναρωτούσαν: «που είναι η κυρία μας»; «Έχει μια δουλειά», τους απαντούσε.
Έτσι έγινε κανονικά η «παρατήρηση διδασκαλίας», συμπληρώθηκαν οι δείκτες, τα κουτάκια και τα λοιπά γίβεντα της αντιπαιδαγωγικής αυτής διαδικασίας…
Νέοι δρόμοι ανοίγονται για τη σύγχρονη παιδαγωγική!
