Το υπουργείο Παιδείας και οι εκτελεστικοί του βραχίονες στις διευθύνσεις εκπαίδευσης έχουν ξεπεράσει πλέον κάθε όριο. Σε διάστημα μερικών μηνών έχουν ασκηθεί είκοσι δύο διώξεις εκπαιδευτικών, κυρίως ενεργών, «σεσημασμένων» συνδικαλιστών. Σ’ αυτή την εκβιαστική βιομηχανία διώξεων περιλαμβάνονται:

- Παραπομπή σε πειθαρχικό έλεγχο σε έντεκα εκπαιδευτικούς με την ιδιαιτέρως πρωτότυπη κατηγορία της «ανάρμοστης συμπεριφοράς εκτός υπηρεσίας», γιατί απλά συμμετείχαν σε κινητοποιήσεις και για συνδικαλιστική και κοινωνική δράση. Εξ αυτών, δύο εκπαιδευτικοί γιατί διαδήλωναν στις 6/12/2020 (πορεία με αφορμή τα 12 χρόνια από την δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου), παρά την απαγόρευση διαδηλώσεων με πρόσχημα την πανδημία. Τέσσερεις εκπαιδευτικοί γιατί, σε κινητοποίηση της ΕΛΜΕ Πειραιά, στο σχολείο που διεξαγόταν ο διαγωνισμός PISA, ενημέρωσαν τους εκπαιδευτικούς του σχολείου για το δικαίωμα που είχαν να κάνουν στάση εργασίας. Ένας δάσκαλος στην Θεσσαλονίκη γιατί συμμετείχε στις κινητοποιήσεις ενάντια στους πλειστηριασμούς κατοικιών και τέσσερεις καθηγητές σε Θεσσαλονίκη και Ημαθία για την συμπεριφορά τους(;) κατά την διάρκεια συνέλευσης των ΕΛΜΕ.

-Στην ΕΛΜΕ Πειραιά έχουν κατατεθεί δύο διώξεις με την κατηγορία για «κακόβουλη κριτική κατά της κυβέρνησης», γιατί οι εκπαιδευτικοί έκαναν κριτική στην πολιτική της κυβέρνησης στο διαδίκτυο.

-Στην Αθήνα ασκήθηκαν τρείς διώξεις σε καθηγήτριες γιατί διαμαρτυρήθηκαν για τα κενά στα σχολεία και σε τρεις δασκάλες γιατί αδυνατούσαν να κάνουν τηλεκπαίδευση από το σπίτι τους, κατά την διάρκεια της κακοκαιρίας το Φεβρουάριο του 2023.

-Πριν λίγες ημέρες, τρεις συνδικαλιστές εκπαιδευτικοί της ΕΛΜΕ Πειραιά, καλέστηκαν στο αστυνομικό τμήμα για «εξηγήσεις» και για μήνυση που κατατέθηκε εναντίον τους για κινητοποίηση που έγινε το 2023, κατά την διάρκεια εκδήλωσης για τα ιδιωτικά σχολεία που είχε διοργανώσει η διεύθυνση εκπαίδευσης Πειραιά. Η πλειοψηφία στην ΕΛΜΕ Πειραιά, όπου γίνονται οι περισσότερες διώξεις και πρώτη δύναμη είναι η ΑΣΕ (ΠΑΜΕ), σφυρίζει αδιάφορα μπροστά σ’ αυτά τα πρωτοφανή γεγονότα.

 Κι ενώ θα έπρεπε η πλειοψηφία της ΟΛΜΕ να ξεσηκώσει σάλο, με καμπάνιες δημοσιοποίησης, κινητοποιήσεις, παραστάσεις διαμαρτυρίας και απεργίες, αντ’ αυτού σιωπά ανεξήγητα. Και δεν φτάνει μόνο αυτό. Πρόσφατα ο συντονισμός ΕΛΜΕ (ενώσεις καθηγητών) και ΣΕΠΕ (σύλλογοι δασκάλων) για τις συνδικαλιστικές διώξεις ζήτησε από την ΟΛΜΕ, μέσω της ΕΛΜΕ Καλλιθέας–Ν. Σμύρνης–Μοσχάτου, να δοθεί η αίθουσα συνεδριάσεων της ΟΛΜΕ για να πραγματοποιηθεί η σύσκεψη των 18 σωματείων (8 ΕΛΜΕ και 10 ΣΕΠΕ). Η πλειοψηφία της ΟΛΜΕ αρνήθηκε να παραχωρήσει την αίθουσα, με την αιτιολογία ότι η αίθουσα δεν παραχωρείται «για δραστηριότητες που έρχονται σε αντίθεση με την πολιτική που χαράζει το ΔΣ της ΟΛΜΕ».

 Πώς νομιμοποιείται το ΔΣ της ΟΛΜΕ να συμπεριφέρεται ως ιδιοκτήτης των γραφείων που είναι περιουσία και πληρώνεται από όλους τους εκπαιδευτικούς και να απαγορεύει στα σωματεία-μέλη τη χρήση τους; Πώς είναι δυνατόν να θεωρεί ότι ο αγώνας ενάντια στις διώξεις έρχεται σε «αντίθεση με την πολιτική που χαράζει το ΔΣ της ΟΛΜΕ»; Μήπως η συνδικαλιστική γραφειοκρατία της ΟΛΜΕ, όχι μόνο δεν υπερασπίζεται τα μέλη της που διώκονται αλλά σιωπά και συναινεί με την κυβερνητική πολιτική των διώξεων; Πώς αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί η απουσία της πλειοψηφίας του ΔΣ της ΟΛΜΕ, δεν έβγαλε ούτε καν μια ανακοίνωση στήριξης, από την ημέρα δράσης ενάντια στις διώξεις εκπαιδευτικών, στην συγκέντρωση στο Σύνταγμα την περασμένη Παρασκευή 2 Φεβρουαρίου;

 Να σημειώσουμε ότι σ’ αυτή την πλειοψηφία συμμετέχουν, εκτός από την κυβερνητική ΔΑΚΕ και την ΠΕΚ (ΠΑΣΟΚ), οι συνδικαλιστές των Συνεργαζόμενων Κινήσεων (ΣΥΝΕΚ) που πρόσκεινται στον ΣΥΡΙΖΑ και τη Νέα Αριστερά και συμπλέουν διά της ανοχής οι συνδικαλιστές της ΑΣΕ (ΠΑΜΕ). Οι διωκόμενοι εκπαιδευτικοί ανήκουν κυρίως στην παράταξη των Αριστερών Παρεμβάσεων (εξωκοινοβουλευτική Αριστερά), με την οποία όπως φαίνεται το χάσμα είναι αγεφύρωτο. Ανεξάρτητα με τις ευθύνες δημιουργίας και συντήρησης αυτού του χάσματος, που επιμερίζονται σε όλους και συντελούν σε έναν παγιωμένο, παραλυτικό και καταστροφικό ενδοαριστερό ανταγωνισμό, τα ερωτήματα είναι ξεκάθαρα: Με ποια αριστερή λογική οι συνδικαλιστές των ΣΥΝΕΚ, κυρίως αυτοί που πολιτικά ανήκουν στη Νέα Αριστερά, συνεχίζουν να στοιχίζονται πίσω από αυτή την πλειοψηφία, σε μια γραφειοκρατία που τους εκθέτει συνδικαλιστικά και πολιτικά, και ευνοεί μόνο την αναπαραγωγή τους στα συνδικαλιστικά σαλόνια; Με ποια αριστερή συνείδηση σιωπούν και δεν συμπαραστέκονται σε αριστερούς συνδικαλιστές, που διώκονται εξόφθαλμα και προκλητικά από την εξουσία για την συνδικαλιστική και την πολιτική τους δράση; Ως πότε οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ θα υπηρετούν τυφλά την ιδιοτελή και καταστροφική πολιτική του ΚΚΕ, που αξιολογεί ως μεγαλύτερο αντίπαλο από την Δεξιά τις άλλες αριστερές δυνάμεις; Δεν βλέπουν ότι ποινικοποιείται πλέον η αγωνιστική, συνδικαλιστική δράση και ότι τα σωματεία οδηγούνται να γίνουν συνδιαχειριστικές καρικατούρες του συστήματος;

ΥΓ. Οι συμπληρωματικές εξουσίες ενός αυταρχικού, νεοφιλελεύθερου κράτους σε πλήρη δράση. Το υπουργείο Παιδείας χρησιμοποιεί την Δικαιοσύνη για να κηρύξει παράνομη την απεργία-αποχή των εκπαιδευτικών από την ατομική αξιολόγηση. Θα σταθεί η ΟΛΜΕ στο ύψος των περιστάσεων ή θα επαναληφθεί η κωλοτούμπα και η συνδικαλιστική ντροπή που βίωσαν οι καθηγητές στο φιάσκο της αξιολόγησης σχολικής μονάδας;

Πάνος Δημητρούδης - epohi.gr