Εκπαιδευτικός Όμιλος: 21ο Συνέδριο ΟΛΜΕ – Μακριά από τις ανάγκες των εκπαιδευτικών – Αναντίστοιχο με το μέγεθος της επίθεσης στο Δημόσιο Σχολείο
Ολοκληρώθηκαν στις 4 Ιουλίου οι εργασίες του 21ου Συνεδρίου της ΟΛΜΕ, της Ομοσπονδίας των εκπαιδευτικών ΔΕ, με σχετικά μειωμένη συμμετοχή εκπαιδευτικών στις εκλογικές διαδικασίες, πράγμα που αντανακλά την κρίση και υποχώρηση του εργατικού – συνδικαλιστικού κινήματος.
Το φετινό συνέδριο πραγματοποιήθηκε σε μια ιδιαίτερα δύσκολη συγκυρία για το Δημόσιο Δωρεάν Σχολείο, καθώς είναι σε εξέλιξη η κυβερνητική επίθεση με όχημα την αξιολόγηση σχολείων και εκπαιδευτικών αλλά και τα νέα αντιεκπαιδευτικά μέτρα που έχει εξαγγείλει η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας, ξεθάβοντας από το χρονοντούλαπο της ιστορίας το διαβόητο «Εθνικό Απολυτήριο». Την ίδια στιγμή οι εκπαιδευτικοί βρίσκονται αντιμέτωποι με το χτύπημα των εργασιακών τους δικαιωμάτων, τις συνθήκες εργασίας που γίνονται ολοένα και πιο πιεστικές, το περιβάλλον του δημόσιου σχολείου που γίνεται όλο και πιο αυταρχικό. Την ίδια στιγμή, παρά την κυβερνητική προπαγάνδα για διορισμούς μονίμων εκπαιδευτικών, η πραγματικότητα λέει πως γενικεύεται το καθεστώς της ελαστικής εργασίας με τους αναπληρωτές να ξεπερνούν για τη φετινή χρονιά τους 50.000. Παράλληλα η σαρωτική ακρίβεια σε όλα τα είδη κατανάλωσης λεηλατεί τα εισοδήματα των εκπαιδευτικών, όπως και όλων των εργαζομένων. Στο στόχαστρο της κυβερνητικής πολιτικής βρίσκεται σταθερά το χτύπημα των δημοκρατικών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων, με το πογκρόμ διώξεων αγωνιστών εκπαιδευτικών, συνδικαλιστικών στελεχών να βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.
Το 21ο συνέδριο της ΟΛΜΕ πραγματοποιήθηκε, τέλος, στη σκιά του συνεχιζόμενου πολέμου στην Ουκρανία, με τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς ανάμεσα σε ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ από τη μία και τη Ρωσία από την άλλη να είναι σε πλήρη εξέλιξη. Ταυτόχρονα ο αδούλωτος παλαιστινιακός λαός βρίσκεται αντιμέτωπος με την ανείπωτη θηριωδία του ισραηλινού φασισμού, που έχει την πλήρη στήριξη των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ καθώς και της συμπλέουσας, με τους δυτικούς ιμπεριαλιστές, κυβέρνησης Μητσοτάκη.
Μέσα λοιπόν σε αυτό το φόντο των εξελίξεων, το συνέδριο της ΟΛΜΕ δεν ανταποκρίθηκε με επάρκεια στα προβλήματα που θέτει η συγκυρία. Και την κύρια ευθύνη για αυτή την εξέλιξη φέρει η κυρίαρχη φιλοκυβερνητική παράταξη της ΔΑΚΕ, μαζί με τα συνδικαλιστικά της δεκανίκια, τις ΣΥΝΕΚ (ΣΥΡΙΖΑ) και την ΠΕΚ (ΠΑΣΟΚ) που ολόκληρη την προηγούμενη διετία αποτέλεσαν μια ιδιότυπη «ιερή συμμαχία» και βρέθηκαν απέναντι στα ζωτικά συμφέροντα των εκπαιδευτικών και του δημόσιου σχολείου.
Ήδη από την πρώτη μέρα του συνεδρίου (1η Ιουλίου) η τριάδα ΔΑΚΕ – ΣΥΝΕΚ – ΠΕΚ επεδίωξε να ροκανίσει το χρόνο αναλώνοντάς τον σε ατέρμονες αντιπαραθέσεις που αφορούσαν διαδικαστικά ζητήματα, όπως το χρόνο των τοποθετήσεων, τη διαδικασία των ψηφοφοριών στο τέλος των εργασιών κλπ. Επί της ουσίας επεδίωξαν να επιβάλουν μια διαδικασία, σχεδόν πανομοιότυπη με αυτή που ακολουθήθηκε το 2022 (20ο Συνέδριο) όπου, ούτε λίγο – ούτε πολύ έστησαν μια «επιτροπή θέσεων και ψηφισμάτων» η οποία πρακτικά αντικατέστησε το σώμα των συνέδρων αφαιρώντας τη δυνατότητα από κάθε σύνεδρο να καταθέσει προτάσεις για ψήφιση. Επιδίωξή τους τότε αλλά και τώρα ήταν να μπλοκάρουν αυτή τη δυνατότητα, να μετατρέψουν το σώμα των συνέδρων σε ένα βουβό ακροατήριο, σε απλούς κλακαδόρους των συνδικαλιστικών παρατάξεων. Πολύ περισσότερο όμως επιδίωξή τους ήταν να μην μπορέσει να πάρει αποφάσεις το συνέδριο για τα κομβικά ζητήματα που αφορούν τους εκπαιδευτικούς και την επίθεση στο δημόσιο σχολείο. Να μην παρθεί καμία απόφαση σύγκρουσης του εκπαιδευτικού κινήματος με την προωθούμενη αξιολόγηση σχολείων και εκπαιδευτικών. Να μην παρθεί καμία απόφαση για παρατεταμένο και απεργιακό αγώνα με αιχμή τους μισθούς, απέναντι στην κυβερνητική πολιτική της φτώχειας και της ακρίβειας. Να μην παρθεί καμία απόφαση υπεράσπισης των συνδικαλιστικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων απέναντι στην κυβερνητική πολιτική που χτυπά την απεργία, που ποινικοποιεί τη συνδικαλιστική δράση.
Σταθερή επιδίωξη της τριάδας που συγκροτεί τον κυβερνητικό συνδικαλισμό ήταν και παραμένει το πώς η ΟΛΜΕ -μια ιστορική ομοσπονδία με συμβολή στους μακρόχρονους αγώνες του εκπαιδευτικού αλλά και του ευρύτερου λαϊκού κινήματος- θα μετατραπεί σε ουραγό και απολογητή της κυβερνητικής πολιτικής, καλλιεργώντας κλίμα αδράνειας και ηττοπάθειας ανάμεσα στους εκπαιδευτικούς.
Παρά τη μανιώδη προσπάθεια των ΔΑΚΕ – ΣΥΝΕΚ – ΠΕΚ να επιβάλουν ένα τέτοιο καθεστώς στο συνέδριο, κάτι τέτοιο τελικά δεν έγινε κατορθωτό. Και αυτό χάρις στην επίμονη, ψύχραιμη και μαχητική στάση που κράτησε το ταξικό ρεύμα των Αγωνιστικών Παρεμβάσεων, οι σύνεδροι του οποίου σε όλη τη διάρκεια του συνεδρίου, με αποφασιστικό και συντεταγμένο τρόπο απαιτούσαν να διεξαχθεί συνέδριο με όρους δημοκρατικούς, να γίνει συζήτηση πάνω σε όλα τα προβλήματα, να δοθεί η δυνατότητα να κατατεθούν προτάσεις προς ψήφιση στο σώμα του συνεδρίου. Και τελικά αυτό έγινε κατορθωτό σε ένα μεγάλο βαθμό, δημιουργώντας ρήγματα στο εσωτερικό των παρατάξεων του κυβερνητικού συνδικαλισμού.
Την τελευταία ημέρα του συνεδρίου και κατά τη διάρκεια της συζήτησης και της ψηφοφορίας πάνω στα αιτήματα και τις θέσεις, οι ΔΑΚΕ – ΣΥΝΕΚ – ΠΕΚ, παγιδευμένες στην αντιδημοκρατική διαδικασία που οι ίδιες επέβαλαν, βλέποντας πως τα σχέδιά τους δεν προχωρούν όπως θα ήθελαν, αποχώρησαν η μια μετά την άλλη. Την αρχή έκανε η κυβερνητική ΔΑΚΕ, η ψευτοδημοκρατική παράταξη, η οποία έφτασε στο θρασύτατο σημείο να καταγγείλει το συνέδριο για πραξικοπηματικές πρακτικές για να δικαιολογήσει την αποχώρησή της. Η δε παράταξη των ΣΥΝΕΚ, βαθιά διχασμένη στο εσωτερικό της ως απόρροια της γενικευμένης κρίσης του ΣΥΡΙΖΑ, προτίμησε να ακολουθήσει τη ΔΑΚΕ σε αυτό τον κατήφορο, αποχωρώντας επίσης. Στο ίδιο μήκος κύματος και η ασθμαίνουσα ΠΕΚ η οποία αποχώρησε σιωπηρά και χωρίς τυμπανοκρουσίες. Προφανής και κοινός τους στόχος ήταν να διαλύσουν το συνέδριο όταν διαπίστωσαν πως αυτό μπορούσε να έχει διαφορετική εξέλιξη που να έρθει πιο κοντά στο να υπηρετήσει τα συμφέροντα των εκπαιδευτικών και του Δημόσιου Σχολείου. Και βρήκαν την «χρυσή ευκαιρία» όταν άνοιξε η συζήτηση για την αξιολόγηση και την κήρυξη απεργίας-αποχής από όλες τις διαδικασίες, τη μορφή αγώνα που αγκάλιασε με συντριπτικά ποσοστά ο κλάδος τα προηγούμενα χρόνια. Αποκαλύφθηκε για μια ακόμα φορά πόσο ψευδεπίγραφη και υποκριτική είναι η «ενότητα του κλάδου» την οποία επικαλούνται οι δυνάμεις αυτές.
Σε όλη τη διάρκεια του Συνεδρίου η ΑΣΕ (ΠΑΜΕ), η οποία καταλαμβάνει πλέον την δεύτερη θέση, μπροστά από τις ΣΥΝΕΚ, εμφανίστηκε τόσο στο συνέδριο όσο και όλο το περασμένο διάστημα, ως η «υπεύθυνη δύναμη» που μιλά επίσης στο όνομα της «ενότητας» του κλάδου. Στην πραγματικότητα οι δυνάμεις της ΑΣΕ εδώ και καιρό μετατοπίζονται ολοένα και πιο δεξιά. Ακολουθούν την γενικότερη γραμμή του ΠΑΜΕ, αυτή της εγκατάλειψης και του κλεισίματος των αγώνων. Ο μόνος αγώνας στον οποίο επιδίδονται με πάθος είναι αυτός της εκλογικής τους ενίσχυσης. Την ίδια ακριβώς γραμμή ακολούθησαν και στην ΟΛΜΕ την τελευταία διετία. Μάλιστα σε μια σειρά ζητημάτων, με κομβικό τη μάχη της αξιολόγησης, η παράταξη του ΚΚΕ έγινε συνοδοιπόρος των ΔΑΚΕ – ΣΥΝΕΚ – ΠΕΚ, μετατρέποντας τους εκπαιδευτικούς σε «συνένοχους» στην επιβολή της αυτοαξιολόγησης. Και όλα αυτά στο όνομα της «ενότητας» του κλάδου και της «ενιαίας και συντεταγμένης» στάσης του. Θριαμβολογούν αυτάρεσκα για την εκλογική τους άνοδο και κάνουν λόγο για «αλλαγή των συσχετισμών» κλείνοντας τα μάτια στη ζοφερή πραγματικότητα των εκπαιδευτικών και των σχολείων. Θολωμένοι από τον αθεράπευτο ρεφορμισμό τους βλέπουν μόνο τους συγκυριακούς εκλογικούς συσχετισμούς και όχι την ανάγκη για την ταξική ανασυγκρότηση του εκπαιδευτικού κινήματος και της Ομοσπονδίας.
Η ταξική πτέρυγα των Παρεμβάσεων, και μέσα σε αυτή ο Εκπαιδευτικός Όμιλος, παγιώνονται στη συνείδηση των εκπαιδευτικών ως η αγωνιστική και ασυμβίβαστη εκείνη δύναμη που δεν υποκλίνεται στους εκλογικούς συσχετισμούς και προβάλλει με σταθερότητα και συνέπεια την ανάγκη παρατεταμένου πανεκπαιδευτικού αγώνα ενάντια στην κυρίαρχη πολιτική. Αυτή την κατεύθυνση πρόβαλαν στο τριήμερο αυτό οι σύνεδροι των Παρεμβάσεων, ανάμεσά τους και οι σύντροφοι και συναγωνιστές του Εκπαιδευτικού Ομίλου.
Αποτελέσματα των αρχαιρεσιών
Τα αποτελέσματα των εκλογών που πραγματοποιήθηκαν την Πέμπτη 4/7, τελευταία ημέρα του συνεδρίου, έχουν ως εξής (σε παρένθεση τα αντίστοιχα του 2022)
Για ΟΛΜΕ:
ΔΑΚΕ: 80 και 3 έδρες (79 – 3 έδρες)
ΣΥΝΕΚ: 60 και 2 έδρες (67 – 3 έδρες)
ΑΣΕ/ΠΑΜΕ: 67 και 3 έδρες (59 – 2 έδρες)
ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ: 56 και 2 έδρες (58 – 2έδρες)
ΠΕΚ: 26 και 1 έδρα (32 – 1 έδρα)
Αγωνιστικές Κινήσεις: 2 (2)
Αντεπίθεση Εκπαιδευτικών: 1 (-)
Ο Εκπαιδευτικός Όμιλος θα εκπροσωπεί τις Αγωνιστικές Παρεμβάσεις στο ΔΣ της ΟΛΜΕ με ένα μέλος τη δεύτερη χρονιά.
Συγκεκριμένα εκλέγονται:
1η Χρονιά : Κουρνιώτης Χρήστος – Σωτηρόπουλος Άκης
2η Χρονιά : Βασιλάτου Βίκυ – Πετράκης Βασίλης
Για το Συνέδριο της ΑΔΕΔΥ το Δεκέμβρη του 2025:
ΔΑΚΕ 80 – 21 ΕΔΡΕΣ
ΑΣΕ – ΠΑΜΕ 69 – 19 ΕΔΡΕΣ
ΣΥΝΕΚ 59 – 16 ΕΔΡΕΣ
ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ 55 – 15 ΕΔΡΕΣ
ΠΕΚ 26 – 7 ΕΔΡΕΣ
ΑΛΛΟΙ ΔΕΞΙΟΙ 4 – 1 ΕΔΡΑ
ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ 2
ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ 1
Από τον Εκπαιδευτικό Όμιλο εκλέγονται 4 σύνεδροι (από τους 15 των Παρεμβάσεων), οι:
Χρίστος Σόφης, Χρήστος Δάμαλος, Αρετή Σπαχή και Αγγελική Φατούρου.
